Wyrażenie przez radnego, na sesji rady gminy i w ramach porządku jej obrad, krytycznej oceny zawodowej przydatności kandydata do objęcia stanowiska w urzędzie gminy, mieści się w granicach uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. nr 16, poz. 95 z późn. zm.) i z tego powodu nie stanowi przestępstwa określonego w art. 178 § 1 k.k

1. Jeżeli zeznania świadka dotyczą okoliczności o istotnym znaczeniu dla rozstrzygnięcie sprawy, a przy tym są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego lub innymi dowodami w sprawie, to nieodzowne jest bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z tych zeznań na rozprawie głównej, niedopuszczalne jest zastosowanie przepisu art. 338 § 1 k.p.k. i odczytanie na jego podstawie protokołu przesłuchania danego świadka

Opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego powinna przede wszystkim przedstawiać – z uwzględnieniem wszelkich wynikających z materiału dowodowego sprawy wariantów, a więc zarówno przy założeniu prawdziwości zeznań pokrzywdzonej, jak i przy założeniu prawdziwości wyjaśnień oskarżonego – tzw. „rozliczenie czasowo-przestrzenne” wypadku, tj. powinna wskazywać, jak przy każdym z wariantów przedstawiał się

U podstaw ustawowej regulacji wymierzenia kary łącznej legło założenie, że możliwości orzeczenia tej kary istnieją jedynie co do sprawcy, który będąc skazanym (chociażby nieprawomocnym wyrokiem) nie brnie już dalej w działalności przestępczej. Nie dotyczy ona natomiast takiego sprawcy, który mimo uprzedniego skazania działalność tą kontynuuje, przy czym okoliczność, czy to pierwsze skazanie nastąpiło

W pewnych przypadkach przemoc może być realizowana w postaci „czystego” zaniechania (tj. zaniechania nie poprzedzonego działaniem, polegającym na zastosowaniu przemocy), w szczególności gdy uwzględni się to, iż realizacja taka przybrać może nie tylko formę „przymusu absolutnego” (vis absoluta), ale i formę „przymusu kompulsywnego” (vis compulsiva).

Ustaniu karalności przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego nie stoi na przeszkodzie to, że w początkowym okresie postępowania traktowano je (błędnie) jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, chyba że złożenie przez pokrzywdzonego zawiadomienia o przestępstwie, traktowanym przez niego i przez organ procesowy, przyjmujący to zawiadomienie, jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego

Z faktu, że w postępowaniu karnym przed sądem obowiązuje zasada skargowości (art. 6 k.p.k.), nie wynika jeszcze, że odstąpienie oskarżyciela publicznego od oskarżenia stanowi ujemną przesłankę procesową w rozumieniu art. 11 pkt 4 k.p.k., zobowiązującą sąd do umorzenia postępowania. Wynika to w sposób oczywisty z treści art. 36 k.p.k., w myśl którego odstąpienie oskarżyciela publicznego od oskarżenia