Po ustaleniu w postępowaniu administracyjnym, że po wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego nie nastąpiły okoliczności faktyczne lub prawne pozwalające od odstąpienia od oceny prawnej w nim zamieszczonej, organ administracji publicznej powinien odmówić uwzględnienia ponownego wniosku - nie zaś umorzyć postępowanie.

Przepisem gminnym w rozumieniu art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ jest uchwała rady gminy zatwierdzająca plan zagospodarowania przestrzennego, a nie uchwała o rozpoczęciu prac nad tym planem.

1. Z przepisu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 3 poz. 31 ze zm./ w związku z art. 46 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ wynika, że obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu zależnym nieruchomości albo obiektu budowlanego nie złączonego trwale z gruntem, stanowiącym własność

Rada gminy nie jest uprawniona do ustanawiania - w drodze przepisów gminnych bądź wytycznych - warunków ograniczających samodzielność wykonywania przez wójta gminy ustawowo przyznanej mu kompetencji do wydawania decyzji administracyjnych w sprawach należących do zadań zleconych gminie.

1. Dopuszczalne jest zatwierdzenie przez radę gminy tylko takiego zarządzenia porządkowego, które zarówno w dniu wydania, jak i w dniu zatwierdzenia odpowiada obu przesłankom określonym w art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./. 2. Zarządzenie zarządu gminy, wprowadzające przepisy porządkowe dotyczące kwestii uregulowanych w ustawach lub

Za zobowiązania powstałe przed podziałem Spółdzielni nowo utworzone Spółdzielnie odpowiadają solidarnie.

1. Komisja poborowa, rozpatrując uzasadniony wniosek poborowego o skierowanie do służby zastępczej /art. 189 i art. 190 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej - t.j. Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/, zobowiązane jest uwzględnić takie żądanie, jeżeli dojdzie do przekonania, że w sprawie rzeczywiście występują ustawowe przesłanki "pozytywnego rozstrzygnięcia",

1. Przepis art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym nie stwarza podstawy do wniesienia skargi przez osobę zainteresowaną na bezczynność organu gminy i zażądania, aby sąd administracyjny zobowiązał organ gminy do podjęcia uchwały w sprawie z zakresu administracji publicznej, choćby żądanie to uzasadnione było interesem prawnym tej osoby. 2. Żądanie skarżących, aby sąd administracyjny na podstawie

1. Rejonowe i wojewódzkie komisje lekarskie oraz wojskowe komisje lekarskie, powołane na podstawie art. 26 ust. 1 i w związku z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/ do określania zdolności poborowych do służby wojskowej, są, w rozumieniu tych przepisów oraz przepisów kodeksu postępowania administracyjnego

Rada Gminy nie może przenosić swojego uprawnienia do stanowienia przepisów gminnych /art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ na zarząd gminy.

Pobór od przedsiębiorstw komunalnych dywidendy, stanowiącej dochód budżetu gminy, a także orzekanie o zwolnieniu od wpłacenia dywidendy, przeznaczeniu należnych dywidend lub ich części na fundusz założycielski, a także o ewentualnym jej umorzeniu na podstawie przepisów o zobowiązaniach podatkowych, należy do właściwości zarządu gminy zgodnie z art. 30 ust. 2 pkt 2 i art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca

Według art. 22 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ statut gminy określa organizację wewnętrzną oraz tryb pracy rady i jej organów. Ponadto według art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 21 poz. 124 ze zm./ statut gminy określa organ lub osoby właściwe do nawiązania w imieniu zakładu pracy stosunku pracy na

Sprawy najmu i dzierżawy lokali użytkowych należą do zakresu gospodarowania mieniem gminy, które to zadanie mieści się w zakresie spraw należących do zarządu gminy zgodnie z art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.

1. Organ administracji publicznej, do którego wpływa żądanie załatwienia sprawy cywilnej, w której właściwy jest sąd powszechny, powinien zwrócić podanie wnoszącemu je wraz z odpowiednim pouczeniem /art. 66 par. 3 Kpa/. 2. Zarząd gminy, do którego wpłynął wniosek spółdzielni o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu dotąd przez nią używanego, powinien w razie odmowy zaspokojenia takiego żądania

1. Do uwzględnienia skargi wniesionej na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95/ nie jest wystarczające samo istnienie naruszenia interesu prawnego, konieczne jest ponadto naruszenie prawa przez organ podejmujący zaskarżoną uchwałę. 2. Droga publiczna /także gminna/ nie jest gminnym obiektem lub urządzeniem użyteczności publicznej w rozumieniu

1. Przekonanie o uchwałodawczej "omnipotencji" gminy powoduje skłonność rad do podejmowania uchwał o swoiście "kompleksowym" zakresie regulacji. Przejawia się to w przenoszeniu do tekstu uchwał - wprost lub z modyfikacjami - przepisów rangi ustawowej, zamieszczeniu w jednej uchwale postanowień o różnym charakterze, a także kategorycznym lub niezręcznym formułowaniem poszczególnych postanowień nadającym

1. Rada gminy nie może na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, z uwzględnieniem art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 21 poz. 124 ze zm./, ustanawiać szczególnych zasad wynagradzania pracowników gminy, a w szczególności przyznawać odpraw pieniężnych w wysokości 6-miesięcznego wynagrodzenia

Uchwała rady gminy o sprzedaży nieruchomości przeznaczonej w planie zagospodarowania przestrzennego na cele boiska sportowego może być zaskarżona do sądu administracyjnego przez mieszkańców tej wsi w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.

W świetle rozwiązań prawnych przyjętych w kodeksie postępowania administracyjnego /art. 15 w związku z art. 127 par. 1 i art. 128 Kpa/ nie ma podstaw do wykładni, iż stronie przysługuje odwołanie tylko od decyzji negatywnych, a więc nie uwzględniających w całości lub w części żądania zawartego w podaniu. Strona w postępowaniu administracyjnym broni swojego interesu prawnego i oceny, czy interes jej

l. Granica postępowania w sprawie wznowienia postępowania jest wyznaczona zakresem rozstrzygniętej decyzją ostateczną sprawy administracyjnej. Wykroczenie poza granice wskazane w art. 145 par. 1 Kpa przez rozpoznanie sprawy nie zakończonej decyzją ostateczną bądź sprawy, która nie była w ogóle przedmiotem postępowania administracyjnego, stanowi rażące naruszenie prawa będące podstawą stwierdzenia nieważności

1. Samodzielność gminy w zakresie należących do niej zadań własnych, według art. 44 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - ustawa z dnia 22 lipca 1952 r. - Dz.U. 1976 nr 7 poz. 36 ze zm./ i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, podlega ograniczeniu jedynie na mocy przepisów ustaw. Organy gminy nie mogą podejmować czynności, które

1. Rady gmin stanowiące przepisy gminne zgodnie z art. 40 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym winny treść swoich regulacji dostosowywać ściśle do zakresu przyznanego im upoważnienia i przysługujących im kompetencji, wynikających z ich zadań, a w razie wątpliwości co do zakresu tego upoważnienia wyjaśnić te wątpliwości przez zastosowanie wykładni zawężającej. 2. Przepis art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy

1. Uchwała rady gminy, która swoją kompetencję prawotwórczą uzyskaną na podstawie konkretnego upoważnienia ustawowego przekazuje innej jednostce organizacyjnej, jest sprzeczna z prawem w rozumieniu art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, a takiej sprzeczności nie sposób traktować jako nieistotnego naruszenia prawa. 2. Uchwała rady gminy

1. Przepisy Kodeksu cywilnego, a w szczególności przepisu art. 235 tego kodeksu nie stwarzają podstawy do ustalenia, by grunt zabudowany stanowiący własność gminy mógł być na ogólnych zasadach Kodeksu cywilnego oddany określonej osobie w użytkowanie wieczyste w całości, to jest bez jednoczesnej sprzedaży położonego na nim budynku. 2. Szczegółowe i wyczerpujące uregulowanie w ustawie z 29 kwietnia 1985