W razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i bez warunkowego zawieszenia - orzeczenie kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania nie jest dopuszczalne. Objęcie takich kar karą łączną byłoby możliwe jedynie wówczas, gdyby sąd, stwierdziwszy istnienie przesłanek z art. 69 k.k., zdecydował się na warunkowe zawieszenie wykonania

Nie może być zaakceptowane przyjęcie przez orzekające w sprawie sądy, iż zachowanie Z. S. miało charakter chuligański, podczas gdy podjęte zostało w oporze przeciwko eksmisji parafii katolickiej Św. Jadwigi z budynku w Zielonej Górze. Uczestnicy zgromadzenia w dniu 30 maja 1960 r. nie działali z pobudek chuligańskich, lecz w wyniku szczególnej sytuacji motywacyjnej czyniącej niemożliwym przyjęcie,

Stosownie do dyspozycji art. 63 § 2 k.k. Sąd zalicza m.in. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, o którym mowa w art. 39 pkt 3 k.k., okres rzeczywistego stosowania, wymienionego w art. 276 k.p.k., odpowiadającego mu rodzajowo środka zapobiegawczego - nakazu powstrzymywania się od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów. Wprawdzie w przepisie tym nie wspomniano

Z brzmienia § 2 art. 413 k.p.k., traktowanego integralnie, wynika, że rozstrzygnięcia co do kary i środków karnych powinny odnosić się do przypisanego oskarżonemu czynu wypełniającego znamiona określonego przestępstwa. Oznacza to, że ustawodawca nie dopuszcza wymierzenia kary ani środka karnego inaczej, jak tylko za popełnienie odrębnego przestępstwa (wyjątkowo - za popełnienie ciągu przestępstw w

Sąd Najwyższy wielokrotnie wyjaśniał już, że zasady in dubio pro reo nie można rozumieć jako swoistego uproszczonego traktowania wątpliwości. Nie ma więc ona zastosowania w sytuacji, gdy wątpliwości są rezultatem niedokładnego i nieprecyzyjnego postępowania dowodowego, kiedy to organ procesowy powinien z urzędu uzupełnić to postępowanie, aby ustalić fakty zgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem i wyjaśnić

Z chwilą wniesienia aktu oskarżenia, prokurator traci uprawnienia do modyfikowania zarówno opisu, jak i kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu. Może jedynie albo odstąpić od oskarżenia (art. 14 § 2 k.p.k.), albo zło-żyć wniosek o zmianę opisu lub kwalifikacji prawnej czynu, jednakże pod warunkiem niewykroczenia poza zakres tożsamości czynu wyznaczony zdarzeniem faktycznym, stanowiącym podstawę faktyczną

Przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. stanowi występek nieumyślny w znaczeniu art. 9 § 2 k.k., jednak naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może nastąpić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Występujące w opisie znamion czynu z art. 177 § 1 k.k. zróżnicowanie sposobu naruszenia zasad bezpieczeństwa rodzi obowiązek sądu, w razie skazania za tak kwalifikowane przestępstwo, jednoznacznego wskazania sposobu

Dowód ten - jak każdy dowód w procesie karnym - podlega ocenie sądu, także w zakresie prawidłowości procedur i czynności stanowiących podstawę opinii biegłych. Nie trzeba dodawać, że taki stan dowodowy wymaga niezwykle wnikliwej oceny w zakresie znaczenia i wiarygodności wszystkich pozostałych dowodów, w tym także tych - co zupełnie oczywiste - które, niespójne z tezą wynikającą z opinii biegłych,

Przepis art. 476 § 1 k.p.k. zezwalający na rozpoznanie apelacji przez Sąd Okręgowy w jednoosobowym składzie, na stosowne zarządzenie prezesa tego sądu, odnosi się tylko do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym, a nie w postępowaniu zwyczajnym. W przedmiotowej sprawie tryb uproszczony był niedopuszczalny, zatem upoważnia to do stwierdzenia, że zarówno sąd pierwszej instancji, który rozpoznał

Sąd Apelacyjny w sposób rażący naruszył przepisy art. 85 i 86 k.k., gdyż w sytuacji zmiany orzeczenia w zakresie jednej z podlegających łączeniu kar powinien był uchylić orzeczenie sądu pierwszej instancji w przedmiocie kary łącznej i karę łączną ukształtować na nowo, kierując się dyrektywami określonymi w przepisach k.k., a następnie stanowisko swoje w tym zakresie szczegółowo uzasadnić.

Przepis art. 2 k.k. statuuje normatywny warunek odpowiedzialności za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie. Dla przypisania takiej odpowiedzialności, a zatem przypisania skutku w przypadku zaniechania, owo zaniechanie musi być bezprawne, oparte wyłącznie na powiązaniu normatywnym ze skutkiem. Osoba odpowiadająca za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie musi się charakteryzować

Nie jest dopuszczalne złożenie kasacji od prawomocnego wyroku w stosunku do oskarżonego, co do którego nie podjęto żadnego rozstrzygnięcia w przedmiocie postępowania karnego.

Uchylenie lub zmiana orzeczenia na korzyść współoskarżonych, w trybie określonym w art. 435 k.p.k., nie dotyczy orzeczenia wydanego wobec współoskarżonych w innej sprawie.

Art. 374 § 1 k.p.k. statuuje obowiązkową obecność oskarżonego na rozprawie głównej. Wyjątek od owej zasady przewiduje art. 376 § 2 k.p.k., jeśli oskarżony po złożeniu wyjaśnień, zawiadomiony o terminie rozprawy odroczonej lub przerwanej nie stawił się na rozprawie bez usprawiedliwienia. Wspomnieć trzeba, że art. 139 § 1 k.p.k. nie ma zastosowania do oskarżonego pozbawionego wolności, nawet jeśli o

Zachowania realizujące raz znamiona art. 197 § 1 k.k., to znowu określone w § 2 tego przepisu, a także art. 200 § 1 k.k., jeżeli są jednorodzajowe i zachowana jest tożsamość pokrzywdzonego, to wszystkie mogą wchodzić w skład czynu ciągłego (art. 12 k.k.).

Oferowanie do zbycia ponad 700 sztuk nielegalnie zwielokrotnionych płyt zawierających pogramy komputerowe, nabytych kolejny raz w tym celu realizuje zarazem znamiona występku z art. 116 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. - Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 904 z późn. zm.). Przepis ten bowiem penalizuje rozpowszechnianie bez uprawnienia cudzego utworu (jest nim również program

Czyn zarzucany oskarżonym „nie wyczerpywał się” na tragicznym w skutkach wpadnięciu 5-letniego chłopca do studzienki, ale obejmował także ujęte w innej perspektywie czasowej zachowanie oskarżonych polegające na dopuszczeniu do użytkowania bądź nie podjęcia starań w kierunku usunięcia wadliwie zabezpieczonego zbiornika ściekowego i w konsekwencji nieumyślnego narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo

W toku rozprawy odwoławczej sąd przeprowadza czynności procesowe, w których strony mają prawo wziąć udział. Uczestnicząc, realizują swoje prawa do złożenia wyjaśnienia, oświadczenia i wniosku ustnie lub na piśmie (art. 453 § 2 k.p.k.). Korzystanie z tych uprawnień przez oskarżonego jest zarazem wykorzystaniem gwarantowanego mu konstytucyjnie prawa do obrony we wszystkich stadiach postępowania (art.

Zgodnie z utrwaloną wykładnią przepis art. 139 § 1 k.p.k. nie ma zastosowania do oskarżonego, który został pozbawiony wolności i nie powiadomił o tym sądu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1974 r. sygn. akt. VI KZP 5/74 OSNKW 1974 z. 7-8 poz. 130, Tomasz Grzegorczyk - Kodeks postępowania karnego - Komentarz - Wydanie III 2003 - str. 383). W konsekwencji nie można było uznać za prawidłowe

Przepis art. 30 § 3 k.k.s., interpretowany w powiązaniu z treścią art. 31 § 1 k.k.s. oraz z treścią art. 46, art. 64 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 21 ust. 1 Konstytucji, pozwala na orzeczenie jedynie przepadku przedmiotu pochodzącego bezpośrednio z przestępstwa (art. 29 pkt 1 k.k.s.), ale już nie pozwala na orzeczenie przepadku narzędzi lub innego przedmiotu stanowiącego mienie ruchome, które służyły

Sąd orzekający w trybie art. 335 i 343 k.p.k. jest związany wnioskiem umieszczonym przez prokuratora w akcie oskarżenia, gdyż jego treść jest wynikiem porozumienia oskarżyciela i oskarżonego, którzy zgadzają się na takie jak we wniosku rozstrzygnięcie w sprawie, w szczególności co do kar i środków karnych.

Użyte w art. 2 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (Dz. U. Nr 132, poz. 1109) sformułowanie „chyba że termin przedawnienia już upłynął” oznacza, że przepisu tego nie stosuje się, jeżeli do dnia wejścia w życie tej ustawy, tj. do dnia 3 sierpnia 2005 r. upłynął już termin przedawnienia karalności, określony w art. 101 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 2 sierpnia 2005

Nie jest dopuszczalne wydanie wyroku zaocznego - nawet przy spełnieniu przesłanek, o których mowa w art. 479 § 1 k.p.k. - jeżeli w postępowaniu w ogóle nie przesłuchano oskarżonego. W sytuacji gdy oskarżony nie złożył wcześniej wyjaśnień, w których wypowiedziałby się co do stawianych mu zarzutów - chociażby nawet w tej postaci, że (korzystając z przysługującego mu prawa określonego w art. 175 § 1 k.p.k

Art. 502 § 1 k.p.k. przewiduje, że wyrokiem nakazowym można orzec karę ograniczenia wolności lub grzywnę w wysokości do 100 stawek dziennych. Przepis ten nie precyzuje, czy określenie górnej granicy dotyczy kar jednostkowych, czy również kary łącznej grzywny. Jednakże właśnie taka konstrukcja nie pozwala na ograniczenie jego funkcjonowania tylko do tych pierwszych, w myśl zasady lege non distinguente