Stosownie do art. 522 k.p.k. dopuszczalna jest kasacja wnoszona przez uprawniony podmiot, od orzeczenia podlegającego zaskarżeniu tym środkiem, po uprzednim oddaleniu kasacji innego podmiotu od tego orzeczenia, choćby podnosiła ona taki sam zarzut, czyli wskazywała na obrazę prawa, co do której wypowiadał się uprzednio Sąd Najwyższy, rozpoznając poprzednią skargę kasacyjną.

1. Określenie „środek nie nadający się do popełnienia czynu zabronionego”, użyte w art. 13 § 2 k.k., odnosi się do całokształtu warunków charakteryzujących sposób działania sprawcy, ukierunkowanego na dokonanie takiego czynu. 2. Jeśli rzecz ruchoma chroniona jest zabezpieczeniem elektronicznym, które umożliwia dostęp do niej wyłącznie przez wprowadzenie prawidłowego kodu, to usiłowanie zaboru tej rzeczy

Z upływem terminu przedawnienia wymiaru danego rodzaju należności przedawnia się karalność przestępstwa polegającego na narażeniu na uszczuplenie tych należności. Nie uległy natomiast przedawnieniu uszczuplenia należności państwowych z tytułu podatków. W prawie karnym skarbowym, przy narażeniu na uszczuplenie podatku lub innej należności państwowej, czas popełnienia przestępstwa skarbowego ustala się

1. Sąd Najwyższy, rozpoznając kasację w sprawach o wykroczenia po dniu 17 października 2001 r., stosuje przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 106, poz. 1148), niezależnie od tego, czy zaskarżone orzeczenie zostało wydane przed, czy po tej dacie. 2. W wypadku zaistnienia warunków wymienionych w art. 45 § 1 k.w., podstawą umorzenia postępowania

W wypadku kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, tj. jeżeli czyn sprawcy wyczerpuje znamiona przestępstw określonych w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazując za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierzając karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą (art. 11 § 2 i 3 k.k. oraz art. 7 § 1 i 2 k.k.s.) albo - jeżeli zbiegające się

Brak obowiązku pouczenia strony o terminie i sposobie zgłoszenia żądania odszkodowania przysługującego na podstawie art. 552 § 1 - 4 k.p.k. nie może stanowić przyczyny oddalenia jej wniosku wyłącznie w konsekwencji stosowania reguły ignorantia iuris nocet, jeżeli organ procesowy albo sędzia lub prokurator w piśmie skierowanym do strony pouczył ją błędnie lub udzielił informacji, która mogła spowodować

Skoro zarząd spółki prowadzi sprawy tej spółki, a pracami zarządu kieruje jego prezes, to jeżeli nie powierzono spraw spółki jako płatnika podatku od wynagrodzeń osób fizycznych (zaliczek na ten podatek) innemu z członków zarządu albo kierownikowi innej komórki organizacyjnej tej firmy, prezes zarządu spółki jest tą osobą, która zajmuje się jej sprawami gospodarczymi w powyższym zakresie, jeżeli nie

W postępowaniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie przy dokonywaniu ustaleń, czy istnieją przesłanki do uznania aresztowania za niewątpliwie niesłuszne, nie wolno różnicować wyroków uniewinniających, będących podstawą dochodzenia roszczenia. Ze względu na zasadę domniemania niewinności, prawomocność orzeczenia i odpowiedzialność Skarbu Państwa na zasadzie ryzyka

Rezygnacja sędziego z zajmowania funkcji w związku z popełnieniem przewinienia służbowego nie czyni bezprzedmiotowym wydania przez sąd dyscyplinarny orzeczenia o wymierzeniu temu sędziemu kary usunięcia z zajmowanej funkcji. Rezygnacja sędziego bowiem nie powoduje - poza utratą prawa do dodatku funkcyjnego - skutków przewidzianych w art. 109 § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - prawo o ustroju sądów

1. Użycie w art. 60 § 3 k.k. pojęcia „ujawni” oznacza wymaganie przekazania organowi ścigania wiadomości nieznanych dotychczas temu organowi. 2. Jeżeli podstawą zarzutu rażącego naruszenia prawa jest stosowanie w danej sprawie przepisu prawa w sposób niezgodny z treścią uchwały Sądu Najwyższego, podjętej w innej sprawie - to zarzut ten może być uznany za zasadny jedynie w wyniku stwierdzenia, że odmienny

Wydanie wyroku w trybie art. 387 § 1 i 2 k.p.k. możliwe jest tylko wtedy, gdy wyrazi na to zgodę prokurator i pokrzywdzony lub upoważniony do wyrażenia takiej zgody przedstawiciel pokrzywdzonego. Wola pokrzywdzonego musi wynikać jednoznacznie z treści upoważnienia udzielonego przez pokrzywdzonego swojemu przedstawicielowi.

1. Możliwość przypisania oskarżonemu przestępstwa określonego w art. 276 k.k. w postaci ukrywania wskazanego tam dokumentu zachodzi jedynie wówczas, gdy wykazane zostanie, że on sam podjął działanie, w wyniku którego dokument, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, został ukryty przed osobą uprawnioną do dysponowania nim, czyli umieszczony w takim miejscu, o którym osoba ta nie wie lub do którego

Samo zawarcie (podpisanie) cywilnoprawnej umowy kupna-sprzedaży przez osoby uprawnione do działania w imieniu stron transakcji, z podaniem w jej treści niektórych nieprawdziwych okoliczności dotyczących kontraktu, nie stanowi wystawienia dokumentu z poświadczeniem w nim nieprawdy w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.

Samo zawarcie (podpisanie) cywilnoprawnej umowy kupna-sprzedaży przez osoby uprawnione do działania w imieniu stron transakcji, z podaniem w jej treści niektórych nieprawdziwych okoliczności dotyczących kontraktu, nie stanowi wystawienia dokumentu z poświadczeniem w nim nieprawdy w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.

Gdy dochodzi do konkurencji ustaw (przepisów kodeksu karnego z 1997 r. jako ustawy nowej i kodeksu karnego z 1969 r. jako ustawy dawnej) wobec sprawcy zbrodni zabójstwa dokonanego w warunkach określonych w art. 148 § 2 k.k. z 1997 r., ale z przekroczeniem granic obrony koniecznej, o tym, która z tych ustaw jest dla niego względniejsza (korzystniejsza), rozstrzygać należy w zależności od tego, czy zostanie

Skoro bowiem kodeks karny nie zawiera własnych definicji podmiotów wymienionych w art. 245, to prawidłowe ustalenie zakresu znaczeniowego tych pojęć musi nastąpić w oparciu o najbliższy systemowo akt prawny, jakim jest kodeks postępowania karnego. Wykładnia logiczna i celowościowa przemawiają za tym, aby na gruncie art. 245 k.k. posługiwać się pojęciem oskarżonego w znaczeniu ogólnym i stosownie do

W procesie karnym stan psychiczny oskarżonego ma znaczenie dopiero przy ustaleniu, że dopuścił się on czynu zabronionego. Żaden przepis prawa nie zwalnia sądu z obowiązku ustalenia, czy oskarżony, który według opinii biegłych psychiatrów jest niepoczytalny w rozumieniu art. 31 § 1 k.k., popełnił zarzucony mu czyn. Zarówno art. 31 § 1 k.k., jak i art. 414 § 1 zd. 2 k.p.k. używają określeń („w chwili

Zakaz ne peius określony w art. 454 § 2 k.p.k., oznacza, że zabronione jest zaostrzenie przez sąd odwoławczy kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego za określone przestępstwo, gdy dokonano zmiany ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku co do tegoż oskarżonego i co do tegoż przestępstwa - zarówno w części dyspozytywnej drugoinstancyjnego orzeczenia, jak i w jego części motywacyjnej

Uprawnienie sądu do modyfikacji ram czasowych okresu popełnienia przestępstwa określonego w art. 207 k.k. rozciąga się do daty wyroku sądu w pierwszej instancji.

Wykroczenie stypizowane w art. 282 § 2 k.p. może być popełnione umyślnie jak i nieumyślnie.

Ustawodawca przy określeniu obrony koniecznej posługuje się pojęciem zamachu a nie pojęciem niebezpieczeństwa, nie można więc tych pojęć utożsamiać ani też określać granic pojęcia zamachu za pomocą pojęcia niebezpieczeństwa. Bezpośredniość zamachu wchodzi w grę również gdy istnieje wysoki stopień prawdopodobieństwa, że zagrożone atakiem dobro zostanie zaatakowane w najbliższej chwili. Zamach taki rozpoczyna

Wprawdzie w przepisie art. 537 § 2 k.p.k. jest mowa o oczywiście niesłusznym skazaniu, ale rozumowanie a maiori ad minus prowadzi do wniosku, że przepis ten ma także zastosowanie w wypadku oczywiście niesłusznego przypisania odpowiedzialności i warunkowego umorzenia postępowania.