Nakaz karny należy traktować w postępowaniu nadzwyczajno-rewizyjnym tak jak wyrok skazujący.

Podstawę do obciążenia oskarżonego, przeciwko któremu umorzono postępowanie karne na mocy art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k., kosztami zastępstwa adwokackiego, wyłożonymi przez oskarżyciela posiłkowego, stanowią przepisy art. 80 k.p.k. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.

Sformułowania art. 43 § 1 i 2 k.k. – odczytywane zgodnie z ich ratio legis – wskazują, że osoba prowadząca pojazd mechaniczny zachowuje tę rolę także wtedy, gdy jest odpowiedzialna za przestrzeganie przepisów dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego w czasie postoju tego pojazdu.

Sądy, w tym i Sąd Najwyższy, nie mogą wprawdzie generalnie kwestionować mocy wiążącej uchwały organu samorządowego, jednakże w wypadku, gdyby uchwała taka miała stanowić podstawę odpowiedzialności karnej, sądom wolno jest odmówić jej zastosowania, jeśli stwierdzą, że została ona wydana z przekroczeniem ustawowego upoważnienia.

Sytuacja procesowa oskarżonego, który w postępowaniu przygotowawczym pozostawał pod zarzutem popełnienia czynu o łagodniejszej kwalifikacji prawnej i który o czyn taki został oskarżony, a następnie w sądzie pierwszej instancji skazany, wprawdzie nie wyklucza możliwości skazania go w postępowaniu nadzwyczajnorewizyjnym (a także i odwoławczym) na podstawie surowszego przepisu prawa, ale takie poprawienie