Postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego z uwagi na niestwierdzenie przestępstwa jest orzeczeniem w przedmiocie procesu, i to także wtedy, gdy odnosi się do umorzenia postępowania „w sprawie”, a nie „przeciwko osobie”, i jako orzeczenie sądowe może podlegać procedurze w przedmiocie stwierdzenia jego nieważności.

Adwokatowi wyznaczonemu z urzędu należy się wynagrodzenie już za 'czynności w sprawie o wznowienie postępowania', a więc także za złożone na piśmie oświadczenie, że po zapoznaniu się z aktami nie znalazł podstaw do sporządzenia wniosku o wznowienie, nie ulega zaś wątpliwości, że zapoznanie takie jest 'czynnością w sprawie o wznowienie'.

W sprawie o konfiguracji wieloosobowej, gdy tymczasowe aresztowanie wobec poszczególnych oskarżonych (podejrzanych) zaczęto stosować w różnych datach, sąd właściwy do rozpoznania sprawy, po wniesieniu oskarżenia, może wprawdzie – z uwagi na zasady szybkości i ciągłości procesu – występując do Sądu Najwyższego o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonych, którym upływa właśnie

Niepowiadomienie oskarżyciela posiłkowego o terminie rozprawy nie jest uchybieniem stanowiącym przyczynę nieważności orzeczeń w rozumieniu pkt 8 § 1 art. 101 k.p.k.

Obowiązek uiszczenia opłaty od kasacji - także w rozumieniu § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 sierpnia 1998 r. w sprawie wysokości opłaty od kasacji w sprawach karnych (Dz.U. Nr 111, poz. 697) - powstaje z dniem wniesienia kasacji.

Orzeczenia o umorzeniu postępowania karnego z przyczyn o charakterze formalnym nie należą do kategorii orzeczeń podlegających ocenie z punktu widzenia ich nieważności w rozumieniu art. 101 k.p.k.

Postanowienie sądu utrzymujące w mocy decyzję prokuratora o odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia nie rozstrzyga o zasadniczym przedmiocie postępowania karnego i z tego powodu nie jest orzeczeniem, o którym mowa w art. 101 § 1 k.p.k. in principio.

Przy braku spójności między treścią zarzutu kasacji a uzasadnieniem należy kierować się regułą interpretacyjną wyrażoną w art. 118 § 1 k.p.k., w myśl której znaczenie czynności procesowej ocenia się według treści złożonego oświadczenia. W przypadku kasacji znaczenie to wyraża się w oświadczeniu, które realizuje wymóg podania, na czym polega zarzucone uchybienie (art. 526 § 1 k.p.k.), a więc zawartym

1. Sformułowanie 'chyba że termin przedawnienia już upłynął', użyte w art. 15 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 554 ze zm.) oznacza, że przepisu tego nie stosuje się, jeżeli do dnia wejścia w życie tej ustawy oraz kodeksu karnego z 1997 r., tj. do dnia 1 września 1998 r., upłynął już termin przedawnienia karalności, określony w art. 105 d.k.k.

Użyty w art. 426 § 3 k.p.k. termin 'zastosowanie' należy rozumieć 'szeroko', także jako określenie w postanowieniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania okresu, do którego ma ono trwać. Sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie o przedłużeniu okresu tymczasowego aresztowania jest sąd odwoławczy, który przedłużył areszt tymczasowy, orzekający w innym równorzędnym składzie.

Ilekroć chodzi o ocenę surowości kary w aspekcie tzw. ogólnych i szczególnych dyrektyw sądowego wymiaru kary, w tym przy uwzględnieniu przepisów pozwalających na zasadach fakultatywnych łagodzić (obostrzać) karę (a także odstępować od jej wymierzenia lub stosować dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary) - nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w wypadku wyrażenia przez sądy zapatrywań odmiennych

1. Ustanawianie kolejnego adwokata z urzędu w celu wykonania jednej z czynności, o których mowa w art. 84 § 3 k.p.k., w sytuacji, gdy poprzedni adwokat po przeanalizowaniu akt sprawy nie znalazł podstaw do sporządzenia i podpisania kasacji lub wniosku o wznowienie postępowania, możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy stwierdzone zostaną zaniedbania dotychczas wyznaczonego adwokata w zakresie wykonywania

Prawo do skorzystania z nadzwyczajnego środka zaskarżenia w odniesieniu do każdego rodzaju orzeczenia nie stanowi zasady konstytucyjnej, a zatem może być ono dowolnie limitowane przez ustawodawstwo zwykłe. Od dnia 1 września 1998 r., to jest od daty wejścia w życie nowego kodeksu postępowania karnego, uprawnienie do wniesienia kasacji od prawomocnego postanowienia kończącego postępowanie sądowe mają

Środek zapobiegawczy jest zastosowany z momentem wydania postanowienia w tym przedmiocie, a złożenie zażalenia nie wstrzymuje jego wykonalności, chyba że sąd a quo albo ad quem postanowi inaczej (art. 462 kpk). Tym samym, skoro art. 253 kpk nie zawiera żadnych ograniczeń w tym przedmiocie, środkiem zastosowanym przez sąd w rozumieniu art. 253 § 2 kpk jest środek zapobiegawczy, co do którego wydano

Merytoryczna nietrafność postanowienia w przedmiocie nieważności orzeczenia nie stanowi przyczyny określonej w art. 101 § 1 pkt 8 kpk, uzasadniającej żądanie stwierdzenia nieważności tego postanowienia. Środkiem prawnym zmierzającym do uchylenia takiego postanowienia, wydanego przez Sąd Apelacyjny, jest zażalenie (art. 102 § 4 kpk).

Prawo do „...wnoszenia i popierania aktów oskarżenia w postępowaniu uproszczonym”, o którym mowa w art. 47 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. 1991 r. Nr 101 poz. 444 ze zm.), a więc odnoszące się do sytuacji, gdy przedmiotem przestępstwa jest drewno pochodzące z lasów stanowiących własność Skarbu Państwa, obejmuje również – w wypadku wydania przez sąd pierwszej instancji

W wypadku wniesienia wniosku o wznowienie postępowania zakończonego orzeczeniem sądu apelacyjnego lub Sądu Najwyższego, Prezes Sądu Najwyższego (Przewodniczący Wydziału, upoważniony sędzia - art. 93 § 2 k.p.k.) powinien, ewentualnie po podjęciu wstępnych czynności, wydać zarządzenie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia tego wniosku (art. 429 § 1 k.p.k. i art. 530 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k

Do wymagań formalnych kasacji należy wskazanie, na czym polega zarzucane uchybienie (art. 526 § 1 k.p.k.).

Uzasadniona wątpliwość co do poczytalności skazanego może wystąpić dopiero w postępowaniu wykonawczym, niezależnie od tego, iż jego stan psychiczny tempore criminis oraz w toku procesu nie budził zastrzeżeń.

1. W trybie art. 102 i nast. kpk dopuszczalne jest stwierdzenie nieważności jedynie orzeczeń sądowych, którymi rozstrzygnięto o przedmiocie postępowania. Nie jest natomiast dopuszczalne stwierdzenie nieważności orzeczeń o charakterze incydentalnym (np. postanowień dotyczących właściwości sądu, postanowień o odroczeniu rozprawy, postanowień o dopuszczeniu dowodu lub oddaleniu wniosku dowodowego, postanowień

„Gwałt” jest szczególną formą „przemocy”, przy czym niektóre przypadki przemocy mogą polegać na użyciu gwałtu na osobie.

W trybie art. 102 i nast. kpk dopuszczalne jest stwierdzenie nieważności jedynie orzeczeń sądowych, którymi rozstrzygnięto o przedmiocie postępowania.

Sąd pierwszej instancji, orzekający na podstawie art. 65 lub 67 k.k.w. z 1969 r. (obecnie: art. 150 i 151 k.k.w.), nie jest uprawniony do odroczenia wykonania kary z powodu, związanego wyłącznie z zamierzonym czy faktycznym wniesieniem kasacji.