Nieodzownym warunkiem wznowienia postępowania na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. jest istnienie w chwili orzekania powodów w nim wymienionych. Jedynie w tym czasie nie były one znane sądowi. Jeżeli chodzi o wskazywaną we wniosku podstawę odwołującą się do art. 60 § 3 k.k., musiałyby to być wyjaśnienia podejrzanego złożone w swojej sprawie, odebrane i utrwalone w trybie art. 143 § 1 pkt 2 k.p.k.

Wyłączność ustawy i maksymalna określoność znamion przestępstw nie oznacza jednak, że wszelkie elementy opisujące czyny zabronione muszą i mogą być wyczerpująco ustalone w ustawie. Także w zakresie typizacji przestępstw dopuszczalne jest odwoływanie się do sformułowań ocennych (np. ciężkie, lekkie, istotne, podobne, wielka, znaczna, silne, znikomy itp.). Ostatecznie na sądach ciąży obowiązek interpretacji

W art. 202 § 3 k.p.k. zakazane jest, by biegli pozostawali ze sobą w związku małżeńskim lub w innym stosunku, który mógłby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich samodzielności, chodzi tu o więzy stawiające pod poważnym znakiem zapytania zdolność biegłych do samodzielnego i niezależnego analizowania okoliczności istotnych dla treści opinii. Sam fakt zależności służbowej między biegłymi, o ile nie

Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy kwalifikowanego zabójstwa z art. 148 § 2 k.k., zagrożonego karą 25 lat pozbawienia wolności i dożywotniego pozbawienia wolności, nie stanowi naruszenia prawa materialnego, gdyż nie istnieje przepis zakazujący zastosowania tej instytucji, a przyjęcie konkludentnego zakazu wynikającego z zaniechania przez ustawodawcę określenia zasad łagodzenia

Norma zawarta w art. 151 § 2 k.k.w. określa rozpoczęcie biegu okresu odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonego w pierwszym postanowieniu wydanym w tym przedmiocie. Jeżeli natomiast, w trybie art. 151 § 3 k.k.w. dochodzi do wydania kolejnych postanowień orzekających o dalszym odroczeniu wykonania kary, to w ich następstwie, niezależnie od daty wydania, przedłuża się okres odroczenia

Istotą współsprawstwa bowiem jest realizacja części znamion czynu zabronionego, jak również przyczynienie się do realizacji takiego czynu, w sensie wzajemnego dopełniania się zachowań poszczególnych sprawców. Zachowanie współsprawcy polega na tym, że działa on z zamiarem wspólnej realizacji znamion czynu, na wspólny rachunek, zgodnie z przyjętym podziałem ról.

Pokrzywdzony z uwagi na wiek i charakter czynu słuchany był w trybie art. 185a k.p.k. Z powodu okoliczności wymienionych w § 1 in fine tego przepisu został przesłuchany przed sądem orzekającym. Trzykrotnie odbierali od niego relację o przedmiotowych zdarzeniach biegli psycholodzy opiniujący w sprawie. Był na ten temat indagowany także przez terapeutów mających mu przyjść z pomocą psychologiczną. Procedowanie

Przepis art. 58 § 2 k.k., formułujący dyrektywę wymiaru kary grzywny, sformułowany jest wprawdzie kategorycznie („grzywny nie orzeka się”), niemniej zawsze to od decyzji sądu zależy ocena wystąpienia przesłanek zastosowania tego przepisu w konkretnej spawie. Skoro zatem orzekające w sprawie sądy doszły do przekonania, że nie zachodzą przesłanki zastosowania art. 58 § 2 k.k., to nie może być mowy o

Podniesienie zarzutu przedawnienia jest korzystaniem przez prokuratora z przysługującego mu prawa. Twierdzenie wnioskodawcy, iż skorzystanie z tego prawa jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, wymaga wskazania, jakie konkretne zasady współżycia społecznego zostały przez to naruszone oraz udowodnienia faktów uzasadniających ten zarzut. Nie wystarczy zatem ogólne i lakoniczne powołanie się

Obrońca nie jest stroną procesu (zob. art. 406 § 1 k.p.k.) a uchybienie tego przedstawiciela procesowego nie jest równoznaczne z uchybieniem oskarżonego jako strony. Obrońca to nie pełnomocnik, którego niekorzystne skutki działania lub zaniechania, podjętego w ramach umocowania, rozciągają się na reprezentowanego.

Samo poinformowanie na piśmie przez wyznaczonego z urzędu adwokata o braku podstaw do wniesienia kasacji (art. 84 § 3 k.p.k.) nie jest wystarczającym powodem do wyznaczenia oskarżonemu innego obrońcy z urzędu w celu sporządzenia i podpisania kasacji. Może to mieć miejsce tylko wtedy, gdy zostanie wykazane i ustalone, że poprzednio ustanowiony adwokat zaniedbał swych obowiązków w zakresie zleconych

Wyjątki do zasady statuującej obowiązek uiszczenia przez strony opłaty od kasacji, przez wzgląd na funkcjonujący w orzecznictwie i nauce zakaz wykładni rozszerzającej wyjątków (exceptiones non sunt extendendae), nie powinny być poddawane interpretacji rozszerzającej. Obowiązek zapłacenia w sprawie karnej opłaty od kasacji ciąży również - na podstawie art. 527 § 1 in principio k.p.k. - na Zakładzie

Jeżeli prawomocnie oddalono wniosek o wznowienie postępowania, to ponowny wniosek, co do tego samego skazanego i w tej samej sprawie, musi opierać się na innych podstawach lub dowodach nieznanych przedtem sądowi wskazujących, że skazany jest np. niewinny, a nie na faktach i dowodach, które stanowiły już podstawę prawomocnego rozstrzygnięcia w tym szczególnym postępowaniu.

Jeżeli prezes sądu, po uprzednim wyznaczeniu przez sąd na żądanie strony adwokata z urzędu do rozważenia sporządzenia wniosku o wznowienie jako pisma objętego tzw. przymusem adwokackim, informuje następnie stronę, że adwokat ten nie dopatrzył się podstaw do jego sporządzenia i w związku z tym wzywa ją do uzupełnienia istniejących nadal braków formalnych jej własnego wniosku o wznowienie, pouczając

Aktualnie istnieje możliwość wznowienia prawomocnie zakończonego postępowania karnego sądowego w oparciu o art. 540 § 2 k.p.k. niezależnie od formy kończącego je orzeczenie (wyrok, postanowienie), rodzaju rozstrzygnięcia (skazanie, uniewinnienie, umorzenie, warunkowe umorzenie), oraz tego czy jest to postępowanie co do głównego przedmiotu procesu, czy też kwestii incydentalnej byleby nastąpiło to na

Niestawiennictwo, o którym mowa w art. 22 § 1 k.k.w., nie wstrzymuje rozpoznania sprawy na posiedzeniu, ale jeżeli skazany został o nim prawidłowo powiadomiony. Doszło (w ten sposób) do uchybienia nie tylko wskazanemu przepisowi, lecz i art. 178 § 2 k.k.w., skoro (skarżąca) została pozbawiona możliwości przedstawienia swych racji. Rażące naruszenie art. 22 § 1 k.k.w. i art. 178 § 2 k.k.w. skutkowało

Postanowienie sądu wydane w przedmiocie wniosku złożonego na podstawie art. 18 § 4 k.s.h. podlega zaskarżeniu na podstawie art. 6 § 1 k.k.w., zgodnie ze standardami konstytucyjnymi, wynikającymi z art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji RP.

1. Orzeczenie na podstawie art. 42 § 1 k.k. zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju jest dopuszczalne w każdym wypadku skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a więc także wówczas, gdy charakter popełnionego występku nakazuje orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na podstawie art. 42 § 2 k.k. 2. Na gruncie unormowań Kodeksu

Artykuł 50 k.p.k. nie obejmuje swoją dyspozycją sytuacji, w której skumulowaniu ulega rola oskarżonego oraz organu dokonującego czynności procesowych za pokrzywdzonego niebędącego osobą fizyczną (art. 51 § 1 k.p.k.).

Obrona ma charakter obligatoryjny jedynie tak długo, jak długo występują okoliczności, które ją uzasadniają. Skoro treść opinii biegłych lekarzy psychiatrów kwestię poczytalności jednoznacznie wyjaśniła, to niezależnie od tego, że ani prezes sądu ani sąd nie cofnęli wyznaczenia obrońcy (art. 79 § 4 zdanie drugie k.p.k.), wobec nie wystąpienia innych wypadków, o których mowa w art. 79 § 1 i 2 k.p.k.

Uwzględniając naukę o obiektywnym przypisaniu, która znalazła już akceptację judykatury (zob. wyrok SN z 8 marca 2000 r., III KKN 231/98, OSNKW 2000, z. 5-6, poz. 45), trzeba powiedzieć, że in concreto prawidłowo zakwalifikowano zachowanie W. M. z dnia 15 marca 2006 r. z art. 207 § 3 k.k., skoro ustalono ponad wszelką wątpliwość, że czynnikiem decydującym o podjęciu przez pokrzywdzoną E. M. decyzji

Prezes sądu dyscyplinarnego jest uprawniony do wydania zarządzenia o odmowie przyjęcia wniosku o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej (art. 80 § 2b ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) z uwagi na to, że wniosek ten jest „oczywiście bezzasadny”, nie tylko mając na względzie oczywisty brak podstaw faktycznych do

Sąd pierwszej instancji orzekł wobec obojga skazanych, a Sąd odwoławczy to zaakceptował, środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk związanych z wypełnianiem obowiązków płatnika składek z tytułu ubezpieczeń społecznych. Nie ulega najmniejszej wątpliwości w realiach rozpoznawanej sprawy, że oboje skazani dopuszczając się przestępstw na szkodę pracowników, nie uiszczając, miedzy innymi, składek