Treść art. 53 ust. 2 prawa bankowego nie pozostawia wątpliwości co do tego, że ustawodawca wymienione w nim dokumenty zrównał z tytułami wykonawczymi wydanymi przez sądy, przekazując uprawnienia władcze państwa w tym zakresie bankom.

Decyzja przewidziana w art. 197 § 1 k.p.k. może dotyczyć tylko przedmiotów, które znalazły się w fizycznym władaniu osób dokonujących czynności procesowych (art. 189 k.p.k.).

1. Na podstawie art. 27 k.p.k. może był przekazana do rozpoznania jedynie konkretna sprawa, konkretnych oskarżonych, zawisła w sądzie właściwym. Wniosek o przekazanie nie może zatem dotyczyć swoistej „ekspekatywy” sprawy, które być może w przyszłości wpłynie do sądu (nawet jeśli ów przyszły wpływ byłby wysoce realny). 2. Nie można rozstrzygnięć o charakterze incydentalnym, podejmowanych w toku postępowania

Oczywisty brak faktycznych podstaw oskarżenia – jako przesłanka umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 299 § 1 pkt 4 k.p.k. – zachodzi między innymi w sytuacji braku jakichkolwiek dowodów świadczących o popełnieniu przez oskarżonego przypisywanego mu przestępstwa, a nie może być efektem oceny dowodów.

Przewidziany w art. 99 § 1 pkt 1 lit. e ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) zakaz stosowania tymczasowego aresztowania wobec nieletniego, odpowiadającego na podstawie art. 9 § 2 k.k., co do którego postępowanie wszczęto przed ukończeniem przez niego 18 lat, obowiązuje nawet wówczas, gdy takiego nieletniego skazano na karę pozbawienia wolności

Artykuł 27 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, stanowiąc odstępstwo od zasady, że właściwy do rozpoznania sprawy karnej jest sąd, na którego terenie działania zostało popełnione przestępstwo. Nadmiernie szerokie wykorzystywanie tego przepisu w praktyce może osłabiać poczucie zaufania do niezależności poszczególnych sądów i ich zdolności obiektywnego orzekania. Tylko szczególne sytuacje mogą uzasadniać korzystanie

Ratio legis przepisów wyłączających lub ograniczających dopuszczalność wzruszenia prawomocnych orzeczeń na niekorzyść osoby, która w uprzednim prawomocnym orzeczeniu uzyskała określenie swojej sytuacji prawnej, podyktowane jest tendencją do stabilności orzeczeń sądowych (pewności „obrotu prawnego”), co legło u podstaw nie tylko treści art. 463 § 2 k.p.k., ale i art. 421 § 2 k.p.c. Skoro rewizja nadzwyczajna