Znamiona przestępstwa muszą być zamieszczone w sentencji wyroku, w opisie przypisanego czynu, a nie tylko w uzasadnieniu wyroku.

Samo oznaczenie podrobionym znakiem towarowym nie stanowi „uzyskania rzeczy za pomocą czynu zabronionego” [art. 291 § 1 k.k.]. „Uzyskanie rzeczy za pomocą czynu zabronionego” nie obejmuje ich przestępczego przetworzenia.

Rozpoznając środek odwoławczy sąd zobowiązany jest sprawdzić, czy w toku postępowania nie zaistniały bezwzględne przesłanki odwoławcze, bez względu na to, czy strony podnoszą to w środkach odwoławczych lub w inny sposób zwracają na to uwagę sądu.

Przyjęte w zaskarżonym wyroku rozwiązanie, iż zbrodnia przypisana Krzysztofowi L. powinna być zakwalifikowana z art. 148 § 2 pkt 1 k.k., a wymiar kary następować na podstawie art. 148 § 1 k.k., było rozwiązaniem rażąco naruszającym prawo materialne, skoro pierwszy z tych przepisów utracił obowiązującą moc.

Akt delegacji spełnia funkcję legitymującą sędziego do orzekania w innym sądzie niż sąd macierzysty. Brak takiej delegacji w wypadku, gdy w składzie sądu okręgowego brał udział sędzia sądu rejonowego lub niezachowanie ustawowych wymagań warunkujących ważność i skuteczność aktu delegowania oznacza, że skład, w którym zasiadał taki sędzia był składem nienależycie obsadzonym w rozumieniu art. 439 § 1

Istotą penalizacji przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. jest walka z samosądem. Nie ma zatem tu istotniejszego znaczenia, czy samosąd ten jest realizowany osobiście przez wierzyciela, czy też na jego rzecz. Podmiotem tego przestępstwa może być nie tylko sam wierzyciel, lecz także osoba trzecia stosująca przemoc lub groźbę w celu 'wyegzekwowania' wierzytelności należnej osobie trzeciej 'zlecającej' to zadanie

W przypadku podrobienia faktur (podrobienie pieczęci, zapisów i podpisów) posługiwanie się tak sfałszowanymi fakturami jako autentycznymi wyczerpuje znamiona art. 270 § 1 k.k., nie zaś art. 62 § 2 k.k.s.

W sytuacji procesowej, gdy wprawdzie ponowne bezpośrednie przesłuchanie świadka było możliwe i do niego doszło ponownie, ale jego zeznania okazały się odmienne, nie było możliwości, bez narażenia się na zarzut uchybienia o charakterze bezwzględnej przyczyny odwoławczej, wykorzystania trybu przewidzianego w art. 391 § 1 k.p.k. i ujawnienia jego zeznań złożonych pierwotnie na tej samej rozprawie, ale

Nie może uzasadniać odstąpienia od doprowadzenia oskarżonego na rozprawę odwoławczą [art. 451 k.p.k.] okoliczność, że oskarżony miał możliwość złożenia na piśmie stosownych wyjaśnień, oświadczenia i wniosków, które zgodnie z treścią art. 453 § 2 k.p.k. podlegałyby ujawnieniu na rozprawie odwoławczej, w sytuacji, gdy w swoim wniosku o doprowadzenie na rozprawę odwoławczą sygnalizuje on, że chciałby

Czynnością oszukańczą w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. może być także złożenie do komornika wniosku o wszczęcie egzekucji, jeżeli w dacie składania wniosku wierzyciel jest świadomy, że objęte wnioskiem świadczenie zostało spełnione zgodnie z treścią tytułu egzekucyjnego.

O znikomości społecznej szkodliwości czynu zabronionego może przesądzić jedynie kompleksowa ocena zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych przesłanek wartościowania takiego czynu, które łącznie - a nie każda z nich z osobna - wskazywać muszą subminimalny ładunek tej szkodliwości. Oceny tej nie można sprowadzać do ogólników, lecz należy wskazać konkretne jej kryteria, ze szczególnym uwzględnieniem

W sytuacji, gdy sąd ad quem dokona zmiany zaskarżonego orzeczenia co do istoty sprawy, to jego obowiązkiem jest nie tylko wykazanie w uzasadnieniu wyroku realizacji nakazu wynikającego z treści art. 457 § 3 k.p.k., ale także spełnienia obowiązku wynikającego z treści art. 424 § 1 i 2 k.p.k.

Nie ma znaczenia dla bytu odpowiedzialności za występek z art. 160 § 3 k.k. okoliczność czy ostatecznie zaniechanie przez sprawcę działania było w stanie całkowicie odwrócić niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia pacjenta (zapobiec naruszeniu chronionego dobra). Wymaganym (a przez to wystarczającym) znamieniem tego występku jest przecież skutek nie w postaci naruszenia dobra, ale w postaci konkretnego

Samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego gwarantowana w art. 8 § 1 k.p.k. nie sięga tak daleko, aby umożliwiała w toku zwykłego postępowania rozpoznawczego zakwestionowanie wcześniejszego prawomocnego orzeczenia stwierdzającego winę oskarżonego. Drogę do podważenia takich rozstrzygnięć otwierają wyłącznie nadzwyczajne środki zaskarżenia.

W postępowaniu kasacyjnym nie można dokonywać kontroli wyroku sądu ad quem w drodze rozpoznania przez Sąd Najwyższy zarzutów podniesionych w apelacji, albowiem kontroli kasacyjnej podlega wyrok Sądu odwoławczego, a nie bezpośrednio wyrok sądu a quo. Aprobowanie takiej właśnie sytuacji doprowadziłoby do pominięcia postępowania apelacyjnego i zastąpienia go postępowaniem kasacyjnym.

W świetle art. 415 § 5 k.p.k. jest poza sporem, że istnienia ujemnej przesłanki co do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem [roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono] nie wyłącza fakt braku wykonania zapadłego poza postępowaniem karnym orzeczenia zasądzającego spełnienie na rzecz pokrzywdzonego

Straż gminna (miejska) nie jest uprawniona do wnoszenia i popierania wniosków o ukaranie w sprawach o wykroczenia w zakresie ścigania wykroczeń określonych w art. 65 § 1 kw.

Zgodnie z treścią art. 89 § 1 k.k., w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego ich wykonania, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej, jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 69 k.k. Oznacza to, że o ile sąd - po stwierdzeniu wskazanych przesłanek - uprawniony jest do wymierzenia kary łącznej z warunkowym zawieszeniem

1. Współdziałanie danej osoby ze sprawcą przestępstwa w popełnieniu przestępstwa, wyłącza możliwość pociągnięcia takiej osoby do odpowiedzialności karnej z art. 239 § 1 k.k. 2. Brak obligatoryjnego udziału obrońcy w rozprawie nie może być zastąpiony udziałem w czynności polegającej na formalnym wprowadzeniu dowodu do procesu. Nie może być konwalidowany przez ujawnienie bez odczytania protokołów rozpraw

1. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 kwietnia 2009 r., P 11/08, Dz. U. Nr 163, poz. 1363, w wyniku którego utracił moc przepis § 2 art. 148 k.k., stanowi podstawę do wznowienia postępowania karnego, o jakiej mowa w art. 540 § 2 k.p.k., także w tych sytuacjach, gdy w okresie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 23 kwietnia 2009 r. doszło do skazania oskarżonego za czyn zakwalifikowany z art.

Przepis art. 105 k.p.k. zezwala (…) na sprostowanie orzeczenia lub zarządzenia tylko w zakresie oczywistej omyłki pisarskiej i rachunkowej, niedopuszczalne natomiast jest sprostowanie w tym trybie błędnych rozstrzygnięć sądu co do winy i kary.

Wobec osób uniewinnionych przez sąd pierwszej instancji, bezpośrednie skazanie przez sąd odwoławczy stanowi złamanie konstytucyjnej zasady dwuinstancyjnego orzekania o winie i odpowiedzialności karnej.

Brak jest (…) prawnomaterialnych podstaw do orzekania kary łącznej co do kar zastępczych, wymierzonych w miejsce zasadniczych kar ograniczania wolności lub grzywny.

Dla określenia właściwości sądu do wydania wyroku łącznego miarodajne jest nie to, które z kar orzeczonych poszczególnymi wyrokami podlegają połączeniu, lecz to, wyroki których sądów badane są przez sąd przez pryzmat spełnienia warunków określonych w art. 85 i nast. kk.