W sprawie rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy w pierwszej instancji w postępowaniu uproszczonym, gdy odroczono rozprawę na czas dłuższy niż 21 dni, dalsze rozpoznawanie sprawy, zgodnie z art. 484 § 2 k.p.k., odbywa się już w postępowaniu zwyczajnym. W tym stanie rzeczy nie było podstaw do zarządzenia rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym w składzie jednego sędziego na podstawie art. 476 § 2 k.p.k

1. Do pogorszenia sytuacji oskarżonego doszło (…) w zakresie rzeczywistego wymiaru kary orzeczonej rozważanym wyrokiem. Wprawdzie karę grzywny wymierzono oskarżonemu w niższym niż poprzednio rozmiarze, jednak należy uznać, iż dla wskazanej oceny zasadnicze znaczenie ma fakt skazania oskarżonego na karę pozbawienia a nie ograniczenia wolności. Rzecz jasna, samo tylko pozostające poza sporem stwierdzenie

Wyrok (Trybunału Konstytucyjnego) wyeliminował z porządku prawnego normę sankcjonowaną zawartą w art. 148 § 2 k.k., pozbawiając ten przepis sankcji, co w myśl zasady nullum crimen sine lege poenali przekreśliło możliwość stosowania tego przepisu jako podstawy skazania. Treść uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego przesądziła o braku możliwości przyjęcia „odżycia” stanu prawnego, poprzedzającego

W myśl § 3 ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 2 § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 lipca 2005 r., w sprawie szczegółowych warunków i sposobu postępowania przy użyciu broni palnej przez policjantów... (Dz. U. Nr 135, poz. 1132), w razie pościgu za taką osobą, przed oddaniem strzałów zmierzających do jej zatrzymania policjant musi oddać strzał ostrzegawczy w bezpiecznym kierunku. Bowiem obowiązek ten

Zawarte w art. 435 k.p.k. określenie „choćby nie wnieśli środka” odnosi się zarówno do tych współoskarżonych, którzy w ogóle środka nie wnieśli (…), do tych którzy środek cofnęli lub z nim nie wystąpili, gdyż im nie przysługiwał, ale także do tych, którzy środek zaskarżenia wnieśli, z tym że w granicach podniesionych przez nich zarzutów środek ten okazał się bezzasadny.

Różnice w kwalifikacji prawnej czynu oskarżonej jak i wymiar orzeczonej kary oraz wysokość ustalonej i zasądzonej szkody nie pozwala na uznanie, że sąd w wyroku z dnia 26 marca 2009 r. dopuścił się obrazy art. 443 k.p.k.

W razie stwierdzenia u oskarżonego ograniczenia poczytalności w innej sprawie, w każdym wypadku trzeba wyjaśnić, czy w kolejnej sprawie również nie zachodzą wątpliwości w tej kwestii (przy czym) tylko stwierdzenie znacznie ograniczonej poczytalności lub jej zniesienie we wcześniejszej sprawie implikuje sprawdzanie, czy w aktualnie rozpatrywanej sprawie mogą pojawić się takie wątpliwości.

1. Próba dokonania zmiany istotnej treści wyroku za pomocą niezaskarżalnego postanowienia o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej. Praktyki takie należy określić jako absolutnie niedopuszczalne. 2. Ponieważ rozstrzygnięcie zawarte (…) w postanowieniu (o sprostowaniu oczywistej omyłki) - jako niezaskarżalne (art. 105 § 4 k.p.k.) było natychmiast wykonalne - stało się, (…) integralną częścią skarżonego

Zasadą, którą statuuje art. 4 § 1 k.k. jest stosowanie przepisu z chwili orzekania, a więc ustawy nowej w sytuacji, gdy w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa. Tylko w razie stwierdzenia, że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy, należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio. Brak rozważań ze strony sądów dotyczących tej kwestii i brak

Nie stanowi uzasadnienia postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego powtórzenie słów ustawy, wskazując również, że oddalenie wniosku na podstawie art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., może nastąpić tylko wówczas, gdy nie zachodzi podstawa jego oddalenia w oparciu o art. 170 § 1 pkt 1-4 k.p.k. Co więcej, ponieważ z zasady każdy wniosek dowodowy zmierza do przedłużenia postępowania, zaś jego dopuszczenie siłą

Zgodnie z wykładnią przepisu art. 85 k.k. sformułowanie „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstw. Ten właśnie pierwszy wyrok, zamykający niejako grupę przestępstw pozostających w zbiegu, powinien zatem być wyjściowym punktem odniesienia przy dokonywaniu oceny, które z przestępstw objętych

W rozumieniu przepisu art. 229 § 3 k.k. nie mogą stanowić naruszenia przepisów prawa te czynności i decyzje osoby pełniącej funkcje publiczną, które nie wykraczają poza sferę przyznanej jej uznaniowości.

Umorzenie postępowania odnośnie jednego tylko przestępstwa wchodzącego w skład ciągu powodowałoby nadal prawomocność kary orzeczonej za wszystkie pozostające w ciągu przestępstwa, w tym także za to, które wyłączone zostało z ciągu. Z tego względu, w razie podniesienia w kasacji zasadnego zarzutu odnośnie jednego lub niektórych tylko przestępstw, spośród przypisanych jako popełnionych w ciągu, niezbędne

Przepis art. 89 k.k., określający jeden ze sposobów kształtowania kary łącznej pozwala wprawdzie połączyć karę, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone, z karą bez warunkowego zawieszenia, ale jedynie wówczas, gdy zachodzą przesłanki określone w art. 69 k.k., pozwalające na orzeczenie kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W myśl utrwalonej w judykaturze wykładni przepisu art.

Akt woli sprawcy obejmował całość przestępnego działania, na które składało się spreparowanie dokumentu VAT i przedstawienie go w firmie ubezpieczeniowej, gdzie miał być przesłanką do podjęcia decyzji stanowiącej niekorzystne rozporządzenie mieniem. Analiza tej sytuacji skłania do wyrażenia przekonania, że działanie oskarżonego (…) podjęte w związku ze sfałszowaniem odpowiedniej faktury VAT i przedłożeniem

Sędzia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie niezależnie od tego na jakim etapie postępowania sądowego w charakterze oskarżyciela publicznego występował jego krewny lub powinowaty w linii prostej, a w linii bocznej w stopniu określonym art. 40 § 1 pkt 3 k.p.k. - wskazana przyczyna wyłączenia powstaje również wtedy, gdy udział takiej osoby w takim charakterze ograniczony był do postępowania

W odniesieniu do przestępstw z art. 244 k.k. nie jest dopuszczona możliwość stosowania obostrzeń przewidzianych w art. 178 § 1 k.k., gdyż wymieniony przepis nie należy do katalogu przestępstw, co do których obowiązują surowsze granice odpowiedzialności. Powołana norma materialno-prawna nie zawiera przede wszystkim znamion odrębnego typu przestępstwa, które mogłoby zostać przypisane oskarżonemu, lecz

1. Odpowiedzialności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. nie można redukować do odpowiedzialności za dług, wynikający z niewykonania umowy. 2. Nie ulega (…) jakiejkolwiek wątpliwości, że zawarcie spółki cywilnej nakłada na wspólnika obowiązek zajmowania się jej sprawami majątkowymi (art. 865 § 1 k.c.). Nie oznacza to jednak, że stwierdzenie nieprawidłowości w funkcjonowaniu takiej spółki automatycznie

Art. 190 § 1 k.k. nie specyfikuje przestępstw, których zapowiedź zalicza do znamion ustawowych odpowiedzialności karnej. Rodzaj przestępstwa, zapowiadanego w ramach realizacji znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. może mieć znaczenia głównie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania.

Z dyrektyw wymiaru kary łącznej wymierzanej w ramach wyroku łącznego, przewidzianych w art. 86 § 1 k.k. wynika m.in., że dolna granica kary łącznej wyznaczana jest przez najwyższą z wymierzonych za pozostające w zbiegu przestępstwa kar. Powyższa zasada ma charakter bezwzględny. Ustawa karna nie przewiduje bowiem żadnych wyjątków, odmiennie określających dolną granicę kary łącznej.

Wyrażona w art. 139 § 1 k.p.k. zasada, że jeżeli strona, nie podając nowego adresu nie przebywa pod podanym przez siebie adresem, to pismo wysłane pod tym adresem uważa się za doręczone - nie dotyczy takiej zmiany miejsca pobytu, która jest rezultatem osadzenia adresata w areszcie lub zakładzie karnym.

Koncepcja zakładająca brak potrzeby prawidłowego umocowania sędziego w pełnieniu czynności w sądzie wyższym w dniu wskazanym jako data publikacji wyroku, którego wydanie odroczono, musi być uznana za błędną. O ile wynika ona z założenia, że sprawa została już rozpoznana, a ogłoszenie wyroku jest tylko prostą konsekwencją decyzji o odroczeniu jego wydania, to wystarczy jedynie wskazać, że aż do tej

Możliwość zaistnienia rykoszetu pozostaje w sferze przewidywania myśliwego, jako objętej jego wiedzą i doświadczeniem. Twierdzenie, iż efekt rykoszetu pocisku jest nieprzewidywalny dla osoby strzelającej pozostaje w rażącej sprzeczności z życiowym doświadczeniem i w sposób niczym nieuzasadniony zawęża wymóg ostrożności myśliwego.

Korzystanie przez sąd odwoławczy z wyjątku przewidzianego w drugiej części art. 451 k.p.k. dopuszczalne jest tylko wówczas, kiedy apelacja dotyczy zagadnień prawnych, a nie faktycznych, a w szczególności kiedy jej przedmiotem nie jest ocena wiarygodności dowodów, na których oparte zostało zaskarżone orzeczenie.