Wyrokiem Sądu Rejonowego w M. z dnia 16 czerwca 2010 r., wbrew wyrażonej w art. 14 § 1 k.k. zasadzie skargowości, przypisano Jarosławowi B. czyn, który nie był objęty oskarżeniem. W tej sytuacji Sąd Najwyższy był zobligowany do uchylenia zaskarżonego wyroku i to niezależnie od wpływu przedmiotowego uchybienia na jego treść. Uchylając wspomniany wyrok, Sąd Najwyższy był zobligowany, na podstawie art

Fakt, iż pokrzywdzony spotkawszy K. P. już po zbadaniu go przez lekarza i po złożeniu zeznań, w których mówił o wykręcaniu mu ręki i wyrywaniu torebki z pieniędzmi, mógł być zdenerwowany zaistniałą sytuacją i dostrzegał możliwość odpowiedzialności karnej oskarżonych, ale nie uprawnia to wywodu, że mógł on dążyć do pomówienia ich, w założeniu nieprawdziwego, o popełnienie przestępstwa i szukał pretekstu

Przepis art. 67 § 3 k.k. pozwala w wypadku warunkowego umorzenia postępowania na orzeczenie obowiązku świadczenia pieniężnego z art. 39 pkt 7 k.p.k. Świadczenie takie zgodnie z art. 49 § 1 k.k. może być orzeczone na rzecz instytucji, stowarzyszenia, fundacji lub organizacji społecznej, wpisanej do wykazu prowadzonego przez Ministra Sprawiedliwości. Podstawowym zadaniem lub celem statutowym jednego

Działanie (było podjęte) w wyniku szczególnej sytuacji motywacyjnej, będące wyrazem uzasadnionego sprzeciwu wobec gwałcenia konstytucyjnych wolności. Skoro zaś było ono jednocześnie reakcją na brutalność sił milicyjnych, to obie te okoliczności eliminowały także winę oskarżonej, a brak winy z kolei w ogóle uniemożliwiał przypisanie jej przestępstwa, a mimo to doszło do skazania oskarżonej.

Rozporządzenie, wydane na podstawie upoważnienia ustawowego z art. 15 ust. 4 Prawa łowieckiego, które określa jedynie wysokość zryczałtowanego ekwiwalentu za zwierzynę bezprawnie pozyskaną, nie stwarza formalnej podstawy do orzekania w przedmiocie odszkodowania w procesie karnym, tę bowiem stanowić mogą wyłącznie przepisy prawa karnego materialnego, zaś art. 15 Prawa łowieckiego, jak i oparte na nim

W wypadku wniesienia apelacji na korzyść oskarżonego sąd odwoławczy nie jest związany granicami podniesionych w niej zarzutów, co oznacza, że w granicach zaskarżenia powinien skontrolować wyrok pod kątem wszystkich przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 k.p.k. W konsekwencji, po upływie terminu do złożenia apelacji, można podnosić dodatkowe zarzuty odwoławcze w granicach zaskarżenia lub wskazywać

Zmiana trybu postępowania z uproszczonego na zwyczajny wymaga obecności oskarżonego na rozprawie chyba że, po złożeniu wyjaśnień już w trybie zwyczajnym, oskarżony, zawiadomiony o nowym terminie rozprawy, nie stawił się na nią bez usprawiedliwienia (art. 376 § 2 k.p.k.). Stwierdzenie, że „oskarżony złożył już wyjaśnienia” w rozumieniu powołanego przepisu oznacza, iż miało to miejsce w toku rozprawy

Skutkiem zatarcia skazania (…) za niebyłe uważa się nie tylko skazanie, lecz również samo popełnienie przestępstwa. Oznacza to wprowadzenie fikcji prawnej, że do popełnienia przestępstwa w ogóle nie doszło. W aspekcie pozytywnym od chwili zatarcia skazania prawdziwe - z punktu widzenia porządku prawnego - jest zatem stwierdzenie, że danego przestępstwa nie popełniono. Powyższe implikuje oczywistą konstatację

Należy (…) przyjąć, iż niezależnie od podstawy wymierzenia kar grzywny, kary te zawsze podlegają połączeniu, jeżeli spełnione są warunki do orzeczenia kary łącznej.

Wystąpienie wątpliwości w zakresie rodzaju i stopnia zawinienia, skutku przestępnego działania, rozmiaru wyrządzonej szkody, nakazuje przeprowadzenie postępowania dowodowego i stanowi przeszkodę do zastosowania instytucji dobrowolnego poddania się karze.

Rażące uchybienia sądu związane z motywacyjną częścią uzasadnienia mogą wskazywać, że sąd w istocie nie spełnił obowiązku wynikającego z art. 433 § 2 k.p.k., tj. w szczególności nie rozważył wszystkich zarzutów apelacyjnych.

Odpowiedzialność za „spowodowanie” wypadku w rozumieniu art. 177 k.k. nie ogranicza się jedynie do sprawców wyłącznie winnych lub w przeważającej mierze odpowiadających za dojście do wypadku.

Nie do zaakceptowania jest pogląd, że dopiero wskazanie urządzenia pomiarowego na wartość 0,28 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, pozwala na uznanie przekroczenia ustawowego progu "stanu nietrzeźwości" skoro próg został przez ustawodawcę jednoznacznie określony zawartością przekraczającą 0,25 mg alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza lub prowadzącą do stężenia tę wartość przekraczającego.

Penalizacją przewidzianą w art. 90 Prawa budowlanego objęte jest zarówno zachowanie polegające na faktycznym zaniechaniu zgłoszenia właściwemu organowi planowanych robót budowlanych, jak i rozpoczęcie ich przed upływem 30 dniowego terminu określonego w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego.

Skoro oskarżony w momencie składania swojego oświadczenia nie znał żadnego z kolejnych terminów rozpraw, to oparcie się przez Sąd pierwszej instancji na przepisie art. 377 § 3 k.p.k. nie było uprawnione. Oczywiście oświadczenie oskarżonego stanowiło przejaw jego decyzji co do uczestnictwa w postępowaniu, ale nie powinno stanowić podstawy do zastosowania przepisu art. 377 § 3 k.p.k.

Sąd (…) w istocie uzależnił (…) możliwość zastosowania art. 60 § 4 k.k. od spełnienia dodatkowego, niezawartego w tym przepisie warunku - wykazania przez prokuratora przesłanek wymienionych w tym przepisie przed wydaniem wyroku przez Sąd I instancji. Sąd, w tym odwoławczy, nie jest uprawniony do poszerzenia katalogu przesłanek ustawowych zastosowania jakiejkolwiek instytucji prawa karnego, w szczególności

1. Treść (art. 454 § 2 k.p.k.) nie postawia żadnych wątpliwości, co do tego, że zakaz orzekania surowszej kary pozbawienia wolności na etapie postępowania odwoławczego dotyczy każdej zmiany ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, także tej korzystnej dla skazanego i nie jest zależny od kierunku wniesionych apelacji. 2. Przedmiotem przestępstwa z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. zamieszczonego

1. W orzecznictwie zasadnie wskazuje się, iż dokonywanie wykładni polega na zastosowaniu wszystkich jej metod, a zasada pierwszeństwa wykładni językowej nie oznacza, że w tym procesie wolno ignorować wykładnię systemową i funkcjonalną. Zasady pierwszeństwa wykładni językowej nie należy fetyszyzować, jeżeli bowiem przeprowadzi się proces wykładni także przez pozostałe jej typy, i to niezależnie od tego

Uzasadnienie sądu odwoławczego powinno odpowiadać nie tylko wymaganiom określonym w dyspozycji przepisu art. 424 § 1 kpk, ale także wykazać błąd w rozumowaniu sądu I instancji będący przyczyną odmiennych ustaleń faktycznych. Drogą prowadzącą do wykazania takiego błędu powinna zaś być wnikliwa analiza wszystkich faktów i okoliczności mających znaczenie w sprawie.

Art. 45 u.s.p. nie rodzi po stronie przewodniczącego wydziału lub prezesa sądu prawa do delegowania sędziego z jednego sądu do drugiego. Takie prawo prezes sądu okręgowego ma, ale co wyżej zaznaczono, na podstawie art. 77 § 8 u.s.p. i to po uzyskaniu zgody kolegium sądu okręgowego.

Żaden z konkretnych argumentów środka odwoławczego nie spotkał się z rzeczową kontrargumentacją ze strony Sądu Okręgowego, co oznacza, że Sąd ten nie sprostał wymaganiom stawianym sądowi odwoławczemu przez przepis art. 457 § 3 k.p.k. (także art. 433 § 2 k.p.k.), a wręcz, że tym wymaganiom rażąco uchybił.

Wprawdzie art. 10 § 1 k.w. zakłada możliwość odrębnego skazywania za wykroczenie i za przestępstwo, gdy czyn będący wykroczeniem wyczerpuje jednocześnie znamiona przestępstwa, ale w żadnej mierze nie można tego odnieść do sytuacji, gdy dany czyn, na który składa się kilka zachowań, z których każde wyczerpuje znamiona wykroczenia, ale z uwagi na spełnienie wymogów określonych w art. 12 k.k. stanowi

Nie budzi (…) wątpliwości, że samo wyrokowanie, czyli wydawanie (ogłaszanie) wyroku, jest orzekaniem, w tym także wtedy, gdy odbywa się ono - na skutek odroczenia tej czynności - na odrębnej rozprawie w innym dniu. Rozprawa ta sprowadza się wtedy, co prawda, tylko do ogłoszenia wyroku, podania powodów jego wydania i pouczenia stron o sposobie jego zaskarżania. Jest to jednak nadal rozprawa - co zresztą