Jeżeli w wyniku odwołania podatnika od decyzji organu podatkowego pierwszej instancji w przedmiocie zwolnienia od podatków i opłaty skarbowej z nowo uruchomionej działalności i pozbawia prawa do korzystania ze zryczałtowanej formy opodatkowania /opłaty skarbowej/, organ odwoławczy przyjmie w rozstrzygnięciu okresy dłuższe niż w decyzji urzędu skarbowego, to decyzja taka jako naruszająca zakaz reformationis

Zgodnie z treścią art. 145 Kpa postępowanie administracyjne wznawia się w sprawie zakończonej decyzją ostateczną. Oznacza to, że postępowanie wznawia się w sprawach zakończonych decyzją ostateczną, od której nie przysługuje odwołanie w administracyjnym toku instancji. Ostateczną jest zawsze decyzja organu pierwszej instancji, od której wniesiono odwołanie w terminie, albo od której wniesiono odwołanie

Wniosek strony w sprawie zmiany co do zakresu przedmiotowego decyzji o ustanowieniu użytkowania gruntu państwowego, złożony przed wydaniem ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/ nie mógł być podstawą zmiany tej decyzji przez organ po dniu 1 sierpnia 1985 r. z powołaniem się na art. 155 Kpa również w części dotyczącej opłat i ustalania

Izba Rzemieślnicza jest samorządną społeczno-zawodową i gospodarczą organizacją rzemiosła i na podstawie przepisów art. 1 par. 1 pkt 1 i par. 2 pkt 2 Kpa oraz par. 3 ust. 5 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie nauki zawodu i przyuczenia do wykonywania określonych prac przez młodocianych w rzemieślniczych zakładach pracy /Dz.U. nr 51 poz

1. Organy podatkowe w razie wątpliwości nie są powołane do stwierdzenia, czy rzemieślnik prowadzi działalność wykraczającą poza uzyskane zezwolenie na wykonywanie rzemiosła. W myśl art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40/ w związku z art. 106 par. 1 Kpa powołane do przeprowadzenia kontroli działalności osób wykonujących rzemiosło

1. W art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ nie chodzi o zastosowanie normy prawnej w drodze decyzji administracyjnej /art. 104 par. 1 i 2 Kpa/, lecz o deklarację, według której członek rodziny podatnika współdziałający z podatnikiem w wykonywaniu przez niego działalności zarobkowej i czerpiącej z niej korzyści z mocy prawa odpowiada

Celem art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 26 marca 1983 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ jest zmuszanie rolników do wykorzystywania gruntów rolnych zgodnie z ich przeznaczeniem w sytuacji gdy grunty nie są wykorzystywane rolniczo z przyczyn leżących po ich stronie.

Przewidziany w art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ termin do rozpoznania roszczenia o odszkodowanie za szkodę przekraczającą 100 złotych powstałą z przyczyn wymienionych w art. 86 ust. 1 tej ustawy - jest terminem prawa materialnego. Oznacza to, że nie może on zostać na prośbę zainteresowanego przywrócony w trybie przewidzianym w art. 58

Niedopuszczalne jest wydanie przez organ odwoławczy orzeczenia o nieważności części decyzji organu I instancji. Przepis ten pozwala jedynie na stwierdzenie nieważności w całości. Organ rozpatrując odwołanie nie może jednocześnie stosować przepisów o nadzorze i orzekać w trybie art. 156 Kpa.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207/ podstawę opodatkowania stanowi wartość lokalu mieszkalnego lub prawa własności do budynku mieszkalnego, będącego przedmiotem spadku albo umowy darowizny, i od wartości prawa dziedziczonego bądź darowanego wyłącza się kwotę 900.000 zł niezależnie od ilości /liczby/ spadkobierców

Odbywanie kary pozbawienia wolności przez osobę, wobec której prowadzone jest postępowanie o cofnięcie przydziału lokalu, nie zwalnia organu prowadzącego to postępowanie od obowiązku stosowania podstawowych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego o udziale strony, w tym przepisów o rozprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny nie rozpoznaje skarg na decyzje organów administracji państwowej, co do ich celowości, słuszności lub sprawiedliwości, lecz tylko i wyłącznie bada te decyzje pod względem legalności czy dana decyzja jest zgodna z prawem. W myśl art. 196 par. 1 Kpa decyzja organu administracji państwowej może być zaskarżona do sądu administracyjnego z powodu jej niezgodności z prawem.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie indywidualnej sprawy administracyjnej przyjęcia albo odmowy przyjęcia na pierwszy rok studiów w szkole wyższej jest decyzją administracyjną w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, do wydania której mają zastosowanie przepisy tegoż kodeksu, przy czym organem administracji państwowej pierwszej instancji administracyjnej uprawnionym do wydania decyzji jest Wydziałowa

Ani art. 169 Kpa, ani przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 lutego 1982 r. w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych przez podatników nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 5 poz. 42 ze zm./ nie zawierają podstawy prawnej do wydania odrębnej decyzji o odmowie uznania ksiąg prowadzonych przez podatnika za dowód w postępowaniu podatkowym.

1. Podstawą zaskarżenia decyzji administracyjnych, czyli podstawą skargi sądowej, nie może być zarzut naruszenia zasad współżycia społecznego /art. 196 par. 1 Kpa/. 2. Art. 6 i art. 7 Kpa wykluczają stosowanie zasad współżycia społecznego w postępowaniu administracyjnym, tym bardziej, że zasady współżycia społecznego nie mogą stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej i skargi sądowej, nie

Istota art. 7 Kpa polega na tym, że w toku postępowania administracyjnego organy orzekające administracji państwowej mają obowiązek czuwać nad przestrzeganiem zasady praworządności socjalistycznej i podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego, wnikliwego, wszechstronnego, wyczerpującego zebrania i wyjaśnienia stanu faktycznego /rozpatrzenia całego materiału dowodowego/ oraz załatwienia sprawy

1. Przykład decyzji o charakterze uznaniowym /opartej na "uznaniu administracyjnym"/ uzależnionej od zaistnienia przewidzianych prawem warunków określonych w formie "pojęcia nieokreślonego" /niesprecyzowanego/. Uznanie administracyjne występuje najczęściej wówczas, gdy norma prawna zawiera sformułowanie "może", jest możliwością wyboru następstwa prawnego przez organ orzekający w indywidualnej sprawie

1. Naczelny Sąd Administracyjny nigdy nie może wydać rozstrzygnięcia merytorycznego /art. 16 par. 2, art. 196 par. 1 i art. 207 par. 1-5 Kpa/, gdy to jest zastrzeżone tylko dla organów administracji państwowej /art. 104, art. 107 i art. 138 Kpa oraz art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzeniem

1. Kontrola sądowa dotyczy zgodności decyzji z prawem, a więc wchodzą tu w grę akty o charakterze ustawodawczym, tzn. ustawy i dekrety z mocą ustawy oraz akty wykonawcze do tych ustaw, a zatem akty zawierające normy powszechnie obowiązujące, wydane na podstawie i w granicach upoważnienia ustawowego i z powołaniem się na to konkretne upoważnienie. Nie można jednak z pojęcia prawa w rozumieniu wyżej

Tryb przyjęty w art. 200 Kpa co do składania skargi i jej uznania w całości daje organowi administracji państwowej, który wydał zaskarżoną decyzję w ostatniej instancji możliwość powtórnego zbadania sprawy administracyjnej i zastanowienia się nad prawidłowością swego rozstrzygnięcia. Jednak nie może on dawać nowych rozwiązań częściowych, zarówno co do jednej skargi, jak i kilku skarg. Może tylko zaspokoić

Decyzja administracyjna w sprawie odmowy rozbiórki obiektu budowlanego występuje w formie "sprzeciwu" /decyzji negatywnej/. A zatem do decyzji w formie sprzeciwu mają zastosowanie wszystkie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, a zwłaszcza art. 107 par. 1 i par. 3 Kpa.

1. Organ administracji państwowej nie jest uprawniony do wydawania decyzji administracyjnej w sprawie adaptacji strychu na mieszkanie w sytuacji, gdy budynek nie stanowi wyłącznie własności Państwa lecz współwłasność Państwa i osoby fizycznej. Fakt zarządzania budynkiem przez Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Mieszkaniowej nie ma wpływu na zmianę stanu prawnego nieruchomości. 2. Wydanie decyzji