W sytuacji gdy podatnik uzyskał korzystną dla siebie opinię izby skarbowej, powinien podnieść tę kwestię jeszcze w toku postępowania podatkowego, co pozwoliłoby na jej ewentualne uwzględnienie w decyzji. Wskazanie na opinię dopiero w skardze do sądu jest spóźnione, właściwe jest złożenie wniosku o wznowienie postępowania.

W razie wszczęcia postępowania na wniosek - obowiązkiem organu administracji jest dokładne ustalenie treści żądania strony, która wyznacza rodzaj sprawy będącej przedmiotem postępowania. Organ związany jest tym żądaniem. Treść żądania wyznacza stosowną normę prawa materialnego lub normę prawa procesowego, która ma znaczenie dla ustalenia zakresu postępowania. Jeśli organ, do którego zgłoszony został

Spór o właściwość między organami samorządu terytorialnego a organami administracji rządowej może dotyczyć tylko spraw indywidualnych należących do właściwości tych organów i rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych /art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa/. Skoro zatem w sprawie o dochodzie odsetek od nadpłaconych opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska nie jest dopuszczalna droga postępowania administracyjnego

Właściwy organ nie może wydać pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania pomieszczenia przeznaczonego na stały lub czasowy pobyt ludzi, które nie spełnia norm w zakresie wysokości i poziomu podłogi, określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. o warunkach technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich użytkowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46

Organ odwoławczy może w trybie przepisu art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa dokonać korekty oczywistych omyłek organu I instancji. Skoro w trybie odwoławczym organ może skorygować orzeczenie in merito, to tym bardziej może dokonać sprostowania, działając w formie właściwej dla art. 138 /decyzja/ a nie 113 Kpa /postanowienie/.

Zawieranie umów, których głównym celem jest odliczanie od dochodu po dniu 1 stycznia 1997 r. takich samych wydatków /darowizn/, z tym że płatnych okresowo /w formie stypendium czy renty/, może być w realiach konkretnej sprawy oceniane przez organ podatkowy jako działanie in fraudem legis. Takiej oceny nie można jednak mechanicznie odnosić do umów ustanawiających świadczenia, które z uwagi na ich źródło

Faktyczny podział nieruchomości do użytkowania nie znaczy, że w odniesieniu do zajmowanej części ich użytkownicy posiadają indywidualne i niezależne od innych współwłaścicieli prawo do dysponowania tą częścią nieruchomości na cele budowlane.

1. Postępowanie kwalifikacyjne w sprawie nadania uprawnień budowlanych prowadzone przez organ administracji publicznej na podstawie art. 12 ust. 2, 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 30 grudnia 1994 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie /Dz.U. 1995 nr

O ile taras stanowi część obiektu budowlanego, to samo wykonanie obudowy tego tarasu, nie jest ani obiektem ani jego częścią /art. 3 pkt 1 i pkt 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

Fakt nie wydania pozwolenia na użytkowanie nie może być argumentem potwierdzającym niezakończenie robót budowlanych. Skoro w sprawie nie zaistniała żadna ze wskazanych w art. 55 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ okoliczność, z którą przepis ten wiąże obowiązek uzyskania przez inwestora takiej decyzji.

Według art. 25 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 i ust. 2a ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym /Dz.U. nr 28 poz. 153 ze zm./, składki na ubezpieczenie zdrowotne bezrobotnych nie pobierających zasiłku opłaca właściwy urząd pracy, przy czym środki z budżetu państwa na te składki jednostki samorządu terytorialnego otrzymują jako dotacje celowe na zadania z zakresu administracji

1. W razie wznowienia postępowania administracyjnego z powodu braku udziału jednej ze stron bez jej winy należy uchylić kwestionowaną w postępowaniu decyzję w całości. Uchylenie decyzji tylko w części odnoszącej się do strony, bez udziału której postępowanie przeprowadzono i zakończono je kwestionowaną decyzją, skutkuje stwierdzeniem nieważności decyzji wydanej w postępowaniu wznowieniowym /art. 156

Przepisy ustawy z dnia 16 września 1992 r. - Prawo spółdzielcze /Dz.U. 1995 nr 54 poz. 288 ze zm./ nie przyznają członkom spółdzielni mieszkaniowej prawa do korzystania z majątku spółdzielczego oraz do rozporządzenia rzeczą w sensie art. 140 Kc. w obrocie publicznym członków spółdzielni reprezentuje jej zarząd. Członkowie spółdzielni kwestionujący działalność zarządu mają prawo czynić to bądź w drodze

Zarząd dróg miejskich w Warszawie miał prawo do wydawania w imieniu Zarządu Miasta Stołecznego Warszawy decyzji administracyjnych w sprawie opłat drogowych, ale jedynie w pierwszej instancji. Skoro Zarząd Miasta Stołecznego Warszawy, a w rezultacie także Zarząd Dróg Miejskich w Warszawie, nie był ani ministrem w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, ani żaden przepis szczególny

Jeżeli Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyłącznie drugoinstancyjną decyzję Izby Skarbowej, to jest wydaną przez organ odwoławczy w toku postępowania podatkowego wymiarowego, to oczywistym jest, że sprawa wymiaru podatku powraca na etap postępowania odwoławczego, jako że decyzja organu odwoławczego, na skutek uchylenia wyrokiem Sądu administracyjnego, utraciła swój byt prawny. W tej sytuacji jaki

Nakładanie obowiązków wynikających z art. 66 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ dopuszczalna jest gdy ustalone zostanie, iż obiekt swym wyglądem szpeci otoczenie przy czym ciężar udowodnienia tej okoliczności spoczywa na organie administracji.

W państwie prawa nie ma miejsca dla mechanicznej i sztywno pojmowanej zasady nadrzędności interesu społecznego nad interesem indywidualnym /art. 7 Kpa/. Organ orzekający w każdym wypadku ma obowiązek wskazać, o jaki interes ogólny chodzi, i udowodnić, że jest on tak ważny i znaczący, że bezwzględnie wymaga ograniczenia uprawnień indywidualnych obywatela. Zarówno wykazanie takiego interesu, jak i jego

Tymczasowy obiekt budowlany /barak, barakowóz/, nie stanowi żadnej z kategorii obiektów wyliczonych w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, tym samym zgodnie z art. 28 ust. 1 tej ustawy, na budowę tego typu obiektu wymagane jest pozwolenie na budowę.

1. Kwestionując zgodność z prawem uchwały rady gminy /miasta/ w trybie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ organ nadzoru jest obowiązany wykazać, na czym polega odstępstwo przepisów uchwały od normatywnego wzorca, a ponadto sprecyzować jego skalę /sprawdzić czy naruszenie prawa ma charakter kwalifikowany/. 2. O naruszeniu prawa przez

Remont strychu w celu zaadoptowania go na cele mieszkalne, nie jest budową w rozumieniu art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawa budowlanego /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

1. Przepis art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie uzależnia zaliczenia praktyki od tego, czy praca wykonywana jest w jednostce sektora uspołecznionego czy prywatnego ani też nie wyklucza możliwości wykonywania praktyki we własnej firmie, kładąc akcent nie na charakter firmy, lecz na to, aby praca wykonywana była pod kierownictwem osoby posiadającej

1. Brak jest podstaw do prowadzenia odrębnego postępowania administracyjnego co do usytuowania budynku, poza postępowaniem o udzielenie pozwolenia na budowę oraz wydawania odrębnego postanowienia, o którym stanowił zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny przepis par. 12 ust. 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych

Odliczenie lub zwrot podatku naliczonego jest możliwy jeżeli poniesiony wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych /Dz.U. nr 43 poz. 163 ze zm./ usługi świadczone przez pracodawcę na działalność między innymi sportowo-rekreacyjną stanowią działalność socjalną, a więc stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 45

Naczelny Sąd Administracyjny w swym orzecznictwie dotyczącym stosowania przepisu art. 156 Kpa, zwłaszcza tym z ostatnich lat, przychyla się do stanowiska, że możliwe jest stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej w części dotkniętej wadą. Dotyczyć to może jednak tylko takiej sytuacji, kiedy rozstrzygnięcie decyzji składa się z kilku elementów, z których każdy mógłby być przedmiotem rozstrzygnięcia