1. Przepisy art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa stanowią, że do Naczelnego Sądu Administracyjnego mogą być zaskarżone decyzje administracyjne z powodu niezgodności z prawem; oznacza to, że Sąd dokonuje oceny zaskarżonych decyzji stosując jako kryterium zgodność decyzji z obowiązującymi przepisami aktów ustawodawczych. 2. Kwestia jakie skutki dla obywateli wywoła określony przepis ustawy, a więc również

1. Organ odwoławczy rozpatruje sprawę ponownie merytorycznie w jej całokształcie. Oznacza to, że ma on obowiązek rozpatrzyć wszystkie żądania strony i ustosunkować się do nich w uzasadnieniu swojej decyzji. Zlecenie organowi I instancji, aby udzielił stronie wyjaśnień na niektóre wnioski i zarzuty odwołania jest niedopuszczalne. 2. Kodeks postępowania administracyjnego nie wymaga ani zgody skarżącego

Organ nadzoru, stwierdzając nieważność decyzji ostatecznej, działa jako organ kasacyjny, nie może więc w swojej decyzji rozstrzygać żadnej innej kwestii merytorycznej.

Szkodliwość, o jakiej mowa w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 26 marca 1975 r. - Prawo celne /Dz.U. 1984 nr 57 poz. 290/ musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do rangi dóbr przepisem tym chronionych. Przesłanką decyzji, na podstawie tego przepisu wydanej, jest oparte na racjonalnych podstawach ustalenie, że przywóz z zagranicy, wywóz lub przewóz przez polski obszar celny konkretnego utworu lub przekazu

Odłogi są to grunty orne, które w ciągu co najmniej dwóch ostatnich lat nie były uprawiane /por. par. 13 pkt 12 "Zasady i sposób zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów oraz sporządzania wykazów gruntów", stanowiących załącznik do zarządzenia Ministrów Rolnictwa i Gospodarki Komunalnej z dnia 20 lutego 1969 r. w sprawie ewidencji gruntów - M.P. nr 11 poz. 98/. Organy administracji państwowej przed

Sąd uznaje wycofanie skargi na decyzję administracyjną za niedopuszczalne, jeżeli w wyniku takiego wycofania skargi i - w konsekwencji - umorzenia postępowania przed sądem administracyjnym /art. 355 par. 1 Kpc/ pozostałaby w obrocie prawnym decyzja dotknięta jedną z wad uzasadniających stwierdzenie jej nieważności /art. 203 par. 4 Kpc w związku z art. 211 i art. 156 par. 1 Kpa/.

1. Z art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40/ wynika, iż za działalność niezgodną z uprawnieniem powodującą cofnięcie uprawnienia, uważana jest zmiana w sposób zasadniczy rodzaju wykonywanego rzemiosła. Wykonywanie czynności i prac towarzyszących, niezbędnych do całkowitego wykonania usługi podstawowej, jest dopuszczalne i

Zasada równości stron wobec prawa może być podstawą zakwestionowania decyzji administracyjnej w sprawach należących do sfery uznania administracyjnego, to jest gdy prawo pozostawia organowi administracji wybór sposobu rozstrzygnięcia sprawy. Nie odnosi się to natomiast do sytuacji, w których organ orzekający - ze względu na okoliczność sprawy - faktycznie nie ma takiego wyboru, a także do sytuacji

Uchylenie w trybie art. 155 Kpa decyzji ostatecznej, określającej wysokość odszkodowania za nieruchomość przejętą na własność Państwa, wywołuje taki skutek, że odszkodowanie musi być ustalone od nowa w pełnym zakresie, to jest co do wszystkich składników nieruchomości.

Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą. Nie chodzi tu bowiem o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.

Wzruszenie ugody zawartej w postępowaniu administracyjnym o rozgraniczenie nieruchomości może nastąpić wyłącznie według zasad określonych przez prawo cywilne, w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Oczywisty charakter naruszenia prawa jest warunkiem koniecznym, ale nie wystarczającym dla uznania naruszenia prawa za rażące. Rażące naruszenie prawa odróżniają cechy, których istnienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie wydanej decyzji, jako aktu wydanego przez praworządne organy państwa.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, oddalający skargę na decyzję administracyjną, nie wyłącza możliwości zmiany lub uchylenia tej decyzji przez właściwy organ w trybie art. 155 Kpa.

1. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą jest jedynie ustalenie, czy dana decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 par. 1 Kpa. 2. Osoba, do której skierowana została decyzja kwestionowana następnie w postępowaniu w sprawie stwierdzenia jej nieważności, jest stroną tego postępowania również wtedy, gdy

1. Jeśli przepisy ustaw szczególnych lub uchwały właściwej rady narodowej stopnia podstawowego nie stanowią inaczej, kierownicy wydziałów utworzonych zamiast referatów w urzędach miejskich i w urzędach miast i gmin liczących od 20 do 50 tys. mieszkańców nie są terenowymi organami administracji państwowej o właściwości szczególnej. 2. Organ prowadzący postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji

1. Sam fakt uprawiania gruntów, nawet bez siewów, pozbawia je cech odłogu. 2. Podwojona opłata z tytułu odłogowania gruntów rolnych /art. 42 ust. 5 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych - Dz.U. nr 11 poz. 79/ nie może być uzupełniająco stosowana za pierwszy rok odłogowania, jeżeli za ten okres wymierzono już opłatę w podstawowej wysokości.

Przewidziane w art. 161 par. 1 i par. 2 Kpa możliwości uchylenia lub zmiany w niezbędnym zakresie każdej decyzji ostatecznej, odnosi się wyłącznie do ochrony w sytuacjach wyjątkowych wartości szczególnie cennych i może mieć miejsce jedynie /w razie niemożności wzruszenia decyzji ostatecznej w drodze wznowienia postępowania lub stwierdzenia jej nieważności, albo w trybie art. 155 Kpa/ w przypadkach:

1. W świetle par. 13 ust. 2 zarządzenia Ministra Rolnictwa z 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 19 poz. 114/ decyzja o ustaleniu kandydata na nabywcę nieruchomości ma charakter uprawnienia, które traci ważność w razie zaistnienia warunku rozwiązującego w postaci upływu ustalonego w niej terminu do sporządzenia umowy przeniesienia własności

Właściciel nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością, na której ma być wzniesiony lub jest wznoszony obiekt budowlany jest stroną postępowania administracyjnego, tylko w takim zakresie, w jakim budowa ta może niekorzystnie oddziaływać na jego uzasadnione interesy.

Spółdzielcze prawo do lokalu przydzielonego obojgu lub tylko jednemu z małżonków w czasie trwania małżeństwa dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych rodziny, należy wspólnie do obojga małżonków. Nie jest zatem bez znaczenia skład osobowy rodziny, której potrzeby prawo stosownie do art. 215 par. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze /Dz.U. nr 30 poz. 210/ ma zaspokajać ten lokal.

1. Żądanie strony w postępowaniu administracyjnym należy ocenić na podstawie treści pisma przez nią wniesionego a nie na podstawie tytułu pisma. 2. Jeżeli z treści pisma zatytułowanego "odwołanie" wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że strona nie kwestionuje wymiaru świadczenia na fundusz miejski, ale wnosi o zwolnienie od obowiązku uiszczenia wymienionego świadczenia, organ odwoławczy powinien

Jeżeli do wydania decyzji o dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń konieczne jest opracowanie analizy uciążliwości, a zobowiązana do tego jednostka organizacyjna nie przedkłada takiej analizy w zakreślonym terminie, to stosownie do art. 7, 75, 77 par. 1 i art. 84 par. 1 Kpa organ administracyjny prowadzący postępowanie w tej sprawie obowiązany jest przeprowadzić z urzędu dowód z opinii biegłego.

W razie wszczęcia postępowania o podział terenów objętych granicami skoncentrowanego budownictwa jednorodzinnego i jednocześnie postępowania o podział jednej lub kilku nieruchomości znajdujących się na tych terenach należy - stosownie do art. 62 Kpa - prowadzić jedno postępowanie zakończone decyzją o podziale działki wszystkich gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne.