1. Organ administracji państwowej o właściwości szczególnej stopnia wojewódzkiego nie jest organem wyższego stopnia w rozumieniu art. 17 pkt 1 Kpa w stosunku do organu o właściwości ogólnej stopnia podstawowego /z wyjątkiem przypadków, gdy prezydent miasta lub naczelnik gminy łączy kompetencje organu o właściwości ogólnej i szczególnej - art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad

1. Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie dają podstawy do wydawania odrębnego aktu administracyjnego orzekającego o tym, czy konkretna osoba jest czy nie jest stroną. Podstawy takiej nie dają również przepisy prawa celnego, określające pojęcie osoby uprawnionej do zgłoszenia towaru do odprawy celnej. 2. Ustalenie, czy żądanie pochodzi od strony, powinno nastąpić w decyzji rozstrzygającej

Organy podatkowe, stosownie do art. 80 Kpa, mają prawo do swobodnej oceny dowodów /opinia biegłych może być uznana za dokument wiarygodny/. Biegli, jako osoby posiadające specjalistyczne wiadomości, mają najlepsze rozeznanie co do wartości gruntu na danym terenie. Dowód w postaci opinii biegłych można skutecznie obalić przez dowód przeciwny, bądź przez żądanie powołania innego biegłego.

Przepis art. 162 par. 1 pkt 2 Kpa dotyczy wygaśnięcia decyzji w przypadku, gdy została ona wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona tego warunku nie dopełniła, i nie może stanowić podstawy prawnej do wydania decyzji o cofnięciu koncesji do prowadzenia handlu zagranicznego, decyzja administracyjna powodująca w konsekwencji ograniczenie praw strony może być wydana

1. Same grunty rolne, bez spełnienia innych wymogów określonych w par. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych, znoszenia współwłasności takich nieruchomości oraz dziedziczenia gospodarstw rolnych /Dz.U. 1983 nr 19 poz. 86/ nie stanowią gospodarstwa rolnego, zaś samo posiadanie takich gruntów nie jest równoznaczne z prowadzeniem

1. Ponieważ budynek jest częścią składową nieruchomości i nie może być odrębnym przedmiotem własności /art. 47 par. 1 i art. 48 Kc/ to odmowa jego sprzedaży jako części składowej /bez działki/ nie może mieć wpływu na sprzedaż całej nieruchomości /działki i budynku/, gdyż przedmiot sprawy nie będzie ten sam i ewentualne ustalenie kandydata na nabywcę nieruchomości stanowiącej działkę łącznie z budynkiem

Decyzja w przedmiocie wyłączenia gruntów z produkcji może być wydana dopiero wówczas, gdy znany jest obszar podlegający wyłączeniu w związku z podejmowaną inwestycją, a zatem jej wydanie powinno nastąpić po uzyskaniu przez inwestora pozwolenia na budowę.

Organ odwoławczy może orzec na niekorzyść odwołującego się, jeśli szczegółowo wykaże, że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. Te bowiem przesłanki w myśl art. 139 Kpa tworzą wyjątek od zasady zakazu orzekania na niekorzyść odwołującego się.

Zmiana w trybie art. 155 Kpa decyzji ostatecznej /zezwolenia/, określającej warunki wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych stanowiących własność Państwa, jeżeli zmierzałaby do zwiększenia ilości i pogorszenia stanu i składu ścieków wprowadzanych do tych urządzeń, może nastąpić przed upływem okresu, na jaki zezwolenie to zostało wydane, tylko za zgodą przedsiębiorstwa, w którego zarządzie

1. Organy gospodarki energetycznej są uprawnione do wydawania decyzji administracyjnych już w postępowaniu o uzgodnienie rozwiązań technicznych przygotowywanej inwestycji, prowadzonym na podstawie art. 16 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej /Dz.U. nr 21 poz. 96/ i przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1984 r. w sprawie uzgadniania rozwiązań technicznych

1. Decyzja o rozbiórce obiektu budowlanego, skierowana do jego użytkownika, który nie jest właścicielem, ani zarządcą tego obiektu, jest nieważna z przyczyny określonej w art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa. 2. Wykonanie decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego oznacza, że decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne. Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając skargę na taką decyzję, stwierdza jej niezgodność

Decyzja wszczynająca postępowanie rozgraniczające, o którym mowa w art. 4 dekretu z dnia 13 września 1946 r. o rozgraniczeniu nieruchomości /Dz.U. nr 53 poz. 298 ze zm./, nie jest decyzją w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Warunkiem sine qua non uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej przez organ administracji państwowej, który ją wydał lub przez organ wyższego stopnia jest okoliczność, że z decyzji żadna ze stron nie nabyła prawa. "Nabycie praw" może nastąpić również w decyzji nakładającej obowiązek. Ustalenie obowiązku w decyzji administracyjnej oznacza, że organ nie może w drodze zmiany decyzji nałożyć obowiązku

1. Postanowienia art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości nie wyłączają możliwości złożenia przez współwłaściciela nieruchomości skutecznego wniosku o objęcie wywłaszczeniem także innej nieruchomości, stanowiącej jego wyłączną własność, jeżeli w wyniku wywłaszczenia ta druga nieruchomość pozostająca w gospodarczym związku z nieruchomością wywłaszczaną, nie nadawałaby się

1. Decyzja o wywłaszczeniu nieruchomości, która - przez czas nie dający się przewidzieć - nie mogła być użyta na cel wskazany we wniosku o wywłaszczenie, narusza przepis art. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. 2. Nie rozważenie przez organ orzekający o wywłaszczeniu zarzutu, że wywłaszczana nieruchomość nie może być użyta na cel wskazany we wniosku bez wywłaszczenia nieruchomości

Odmowa przeprowadzenia przez organ odwoławczy dowodu dla wyjaśnienia okoliczności już bezspornie wyjaśnionych przez organ I instancji nie jest naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a tym samym nie uzasadnia uwzględnienia skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny i uchylenia zaskarżonej decyzji.

Od chwili podziału spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, stanowiącego majątek wspólny małżonków, dysponentem lokalu w rozumieniu art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./ jest ten małżonek, któremu przypadło to prawo bez względu na to kiedy małżonkowie zawiadomili o tym w trybie art. 216 prawa spółdzielczego, spółdzielnię

Odstąpienie w decyzji organu I instancji od wymierzenia kary łącznej przewidzianej w par. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie wysokości, zasad i trybu wymierzania i ściągania kar pieniężnych za nieprzestrzeganie wymagań ochrony środowiska /Dz.U. nr 24 poz. 99 ze zm./ - jako nie mające podstaw w przepisach prawa - stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 139

1. Artykuł 134 Kpa nie stanowi podstawy do rozstrzygania o odmowie uznania za stronę. 2. Postanowienie organu odwoławczego, stwierdzające na podstawie art. 134 Kpa niedopuszczalność odwołania wniesionego przez osobę, której organ ten - z naruszeniem art. 28 Kpa - nie uznał za stronę postępowania administracyjnego, należy uznać za decyzję administracyjną jednoznaczną w skutkach z umorzeniem postępowania

Postanowienie organu odwoławczego stwierdzające na podstawie art. 134 Kpa niedopuszczalność odwołania wniesionego przez osobę, której organ ten z naruszeniem art. 28 Kpa nie uznał za stronę w postępowaniu administracyjnym, dotyczącym przepadku w oparciu art. 13 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 marca 1975 r - Prawo celne /Dz.U. 1984 nr 57 poz. 290 ze zm./ kaset i publikacji, będących własnością tej osoby

Złożenie sprzeciwu prokuratora organowi stopnia wojewódzkiego powinno spowodować wszczęcie z urzędu postępowania w zakresie objętym żądaniem zawartym w sprzeciwie i zawiadomienie o tym stron postępowania. Odmowa wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności, mimo kategorycznego nakazu zawartego w art. 186 Kpa jest równoznaczna z rażącym naruszeniem tego przepisu w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt

Jeżeli sprzeciw prokuratora zawierał żądanie stwierdzenia nieważności decyzji /art. 184 par. 1 i 2 Kpa/, odmowa wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności, mimo kategorycznego nakazu wynikającego z art. 196 Kpa, jest równoznaczne z rażącym naruszeniem tego przepisu w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Organy administracji państwowej mogą umorzyć w całości lub w części wymierzoną stałą opłatę roczną z tytułu nabycia gruntów rolnych bądź leśnych z przeznaczeniem na inne cele w razie wystąpienia przesłanek wymienionych w par. 3 ust. 1 lub 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 września 1982 r. w sprawie zasad umarzania i udzielania ulg w spłacaniu należności państwowych /Dz.U. nr 30 poz. 211 ze