Jeżeli organ administracji państwowej wydał akt normatywny o charakterze wykonawczym, znajdujący oparcie w upoważnieniu ustawowym, to fakt niepowołania tego upoważnienia w podstawie prawnej aktu wykonawczego nie pozbawia de lege lata tego aktu mocy powszechnie obowiązującej. Akt taki może stanowić podstawę decyzji administracyjnej.

Dekret z dnia 8 czerwca 1955 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego /Dz.U. nr 25 poz. 151 ze zm./ nie określa formy, w jakiej organ administracji państwowej wyraża odmowę dokonania wpisu w akcie stanu cywilnego, jeżeli zostanie stwierdzone, że oświadczenie złożone do wpisu nie jest zgodne ze stanem faktycznym lub gdy treść żądania co do treści wpisu wykracza poza zakres danych, jakie dekret ten przewiduje

1. W myśl art. 35 par. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze /Dz.U. nr 30 poz. 210/ reprezentantem Spółdzielni na zewnątrz - jest jej Zarząd. Administracja osiedla nie może reprezentować Spółdzielni w postępowaniu administracyjnym. 2. Reprezentowanie Zarządu Spółdzielni w postępowaniu administracyjnym, przez administrację Osiedla skutkuje nieważnością postępowania i jest przesłanką

Artykuł 43 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ stanowi podstawę do cofnięcia przydziału tylko w wypadkach w nim wskazanych, przy czym przy podejmowaniu takiej decyzji organ administracji jest obowiązany udowodnić /przy zastosowaniu przepisów art. 75-88 Kpa/, że faktycznie spełnione zostały warunki tego artykułu, a także - ze względu na fakultatywne jego sformułowanie

Śmierć pracownika nie uzasadnia odstąpienia od stwierdzenia u niego choroby zawodowej, ponieważ ze stwierdzeniem takiej choroby wiążą się nie tylko określone uprawnienia pracownika, lecz także obowiązki zakładu pracy, a w szczególności obowiązek stosowania właściwych środków zapobiegawczych /art. 230 kodeksu pracy/.

Fakt powołania się przez organy administracji w decyzji na przepisy niewłaściwe w sprawie, jakkolwiek wskazuje na wadliwość działania tych organów, nie stanowi jednak przesłanki do uznania przez sąd, że nastąpiło naruszenie prawa w stopniu istotnym dla rozstrzygnięcia, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że organy administracji mogły wydać zaskarżone decyzje, mając do tego podstawę w innym przepisie

Na podstawie art. 43 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ organ administracji państwowej wprawdzie może cofnąć przydział lokalu mieszkalnego, ale nie może równocześnie uchylić decyzji ostatecznej o jego przydziale. Uchylenie decyzji ostatecznej, na mocy której strona nabyła prawa, a taką jest wcześniejsza decyzja o przydziale lokalu, może nastąpić tylko za zgodą

1. Sąd Administracyjny stosownie do art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa upoważniony jest tylko do badania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. W tym wypadku decyzji o wypowiedzeniu i rozwiązaniu stosunku pracy /z wiceprokuratorem Prokuratury Rejonowej/. 2. Art. 41 Kp stanowi: Zakład pracy nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu wypoczynkowego pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej

1. W obowiązującym stanie prawnym brak jest podstawy do udzielania przez wojewodów /prezydentów miast stopnia wojewódzkiego/ upoważnień dla dyrektorów bądź innych pracowników zarządów urbanistyki, architektury i nadzoru budowlanego działających jako jednostki budżetowe, do wydawania w ich imieniu decyzji administracyjnych. 2. Naruszenie przepisów o właściwości przy rozpatrywaniu odwołania, wypełnia

Położenie działki, na której strona planuje budowę domu mieszkalnego, na granicy terenów o różnym przeznaczeniu /rolnym i zabudowy zagrodowej/ wynikającym z planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego, nie może być przez organ administracji uznawane za przesłankę kategorycznej odmowy udzielenia pozwolenia na zabudowę działki, bez wnikliwego rozważenia wszelkich aspektów sprawy z uwzględnieniem zasady

Stosownie do obowiązujących przepisów, w szczególności art. 16 par. 2 Kpa i art. 196 par. 1 Kpa, Naczelny Sąd Administracyjny uprawniony jest do kontroli decyzji administracyjnych wyłącznie pod kątem ich zgodności z prawem i może zaskarżoną decyzję wzruszyć jedynie w wypadku, gdy narusza ona w sposób istotny obowiązujące przepisy - w przeciwnym razie obowiązany jest skargę oddalić.

1. Artykuł 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ nie wprowadza zasady stabilizacji nazwisk w sensie zakazu ich zmiany. Stwarzając ułatwienia przy zmianach ich brzmienia na polski ustawodawca dał jedynie wyraz preferowania imion i nazwisk polskich, zwalniając wnioskodawców od przeprowadzania dowodu występowania ważnych względów uzasadniających zmianę