Decyzja administracyjna, która rozstrzyga alternatywnie co do obowiązku jest sprzeczna z art. 104 par. 2 Kpa.

1. Zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/, do wystąpienia z wnioskiem o wyrażenie zgody na przeznaczenie gruntów rolnych na cele obronności kraju jest upoważniony wyłącznie Minister Obrony Narodowej, przy czym żaden przepis tej ustawy lub aktu wykonawczego nie przewiduje od tego żadnych wyjątków. Brak takiego wniosku powoduje

Skoro wydane w odmownej decyzji w sprawie zezwolenia na zalesienie gruntu rolnego zostało błędnie uzasadnione przez organ administracji państwowej drugiej instancji zastosowaniem do stanu faktycznego przepisu art. 14 ustawy z dnia 22 listopada 1973 r. o zagospodarowaniu lasów nie stanowiących własności Państwa /Dz.U. nr 48 poz. 283 ze zm./ oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia, odnoszącego

1. Przepis art. 9 dekretu z dnia 2 lutego 1955 r. o ewidencji gruntów i budynków /Dz.U. nr 6 poz. 32 ze zm./ nie stanowią podstawy do rozstrzygania spraw w drodze decyzji administracyjnej. 2. Ewidencja gruntów i budynków służy jedynie rejestrowaniu zdarzeń prawnych lub faktycznych według stanów rzeczywistych /art. 2 ust. 1 i 2 dekretu/, przy czym wprowadzanie zmian w ewidencji reguluje art. 10. Ewidencja

1. Artykuł 79 ust. 1 pkt 1 ustawy o radcach prawnych, o charakterze przejściowym, ma umożliwić wpis na listę radców osobom, które wykonując do dnia wejścia w życie ustawy przewidziane w niej zadania radcy prawnego nie uzyskały formalnego uprawnienia do wykonywania tego zawodu. 2. Co do zasady słuszny jest pogląd, że stanowisko kierownika zakładu pracy nie odpowiada funkcji radcy prawnego; nie wyłącza

1. Właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego do kontroli zgodności z prawem decyzji administracyjnych w sprawach "uprawnień do wykonywania określonych czynności i zajęć" /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/ obejmuje decyzje administracyjne uprawniające do wykonywania zawodu. 2. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpatrywania skarg na decyzje w sprawie wpisu na listę radców prawnych.

1. Postępowanie administracyjne toczy się w tej samej sprawie, gdy istnieje tożsamość podmiotów, przedmiotu i treści stosunku administracyjnego. 2. W takich sytuacjach rozstrzygnięcie sprawy winno być dokonane jedną decyzją, chyba, że charakter stosunku administracyjnego pozwala na wyodrębnienie w nim dwóch lub więcej etapów /np. w postępowaniu wywłaszczeniowym - odjęcia prawa własności i odszkodowanie

Przepis art. 14 Kpa wyklucza możliwość konstrukcji milczącego przyzwolenia bądź niewyrażenia sprzeciwu organu administracji państwowej w sprawie indywidualnej w sytuacji, gdy istnieje generalny zakaz ustawowy. Także wyraźne brzmienie art. 107 par. 1-3 oraz art. 109 par. 1 i 2 Kpa wyklucza możliwość posłużenia się taką konstrukcją. Tak więc udzielenie pozwolenia na budowę nie jest równoznaczne z udzieleniem

Skarga na decyzję odmawiającą zezwolenia na pobyt stały w Warszawie z uwagi na konieczność opiekowania się najemcą lokalu tylko w takich granicach podlega ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Orzeczenie sądu powszechnego o wstąpieniu w stosunek najmu, osoby ubiegającej się o zameldowanie, po śmierci najemcy, nawet jeżeli będzie dla tej osoby pozytywne doprowadzi do powstania nowego stanu, wymagającego

1. Podstawową zasadą sformułowaną w art. 6 Kpa, jest to, że organy administracji państwowej działają na podstawie przepisów prawa. Przepisy prawa, to znaczy ustawy i wydawane na podstawie ustaw i w celu ich wykonania przepisy wykonawcze, decydują w szczególności o tym, kiedy organ administracji państwowej wydaje decyzję administracyjną. 2. Wydanie decyzji w sprawie, co do której przepis prawa przewiduje

Użyte w art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./ określenie "okoliczności, za które właściciel lub wieczysty użytkownik odpowiedzialności nie ponosi" należy rozumieć jako stan, w którym osoby te - przy dołożeniu należytej staranności - nie miały warunków do przystąpienia

Organ odwoławczy, który uznał, że decyzja organu I instancji nie budzi zastrzeżeń merytorycznych, lecz mimo to decyzję tę uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia tylko z tego powodu, że jako podstawę prawną powołano przepis nie obowiązujący w czasie jej wydania, dopuszcza się rażącego naruszenia art. 138 par. 2 Kpa.

Przepis art. 7 Kpa nakazujący organom administracji państwowej podejmowanie w toku postępowania wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli /stron/, zapobiega dowolności rozstrzygnięć przez organy administracji państwowej spraw załatwianych w ramach swobody uznania. Z przepisu tego wynika bowiem

1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpoznawania skarg na decyzje Prezesa Rady Ministrów /lub wydane z jego upoważnienia/ w sprawach przydziału oznaczonej kategorii lokali na terenie m. st. Warszawy, to jest decyzji wydawanych na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ przez naczelny organ administracji państwowej w rozumieniu

1. Wstrzymanie robót budowlanych może nastąpić tylko na podstawie art. 36 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U nr 38 poz. 229 ze zm./, który ma zastosowanie wówczas, gdy organ orzekający przewiduje możliwość dalszego ich kontynuowania po spełnieniu warunków ustalonych w decyzji. Dopiero w razie niedopełnienia tych warunków organ administracji może wydać decyzję nakazującą przymusową

1. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. o zatrudnianiu absolwentów szkół wyższych /Dz.U. nr 8 poz. 48/ nie przewidywała rozwiązania umowy o pracę z absolwentem - pracownikiem w drodze decyzji administracyjnej, wobec czego decyzje administracyjne, wydane na podstawie par. 39 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 czerwca 1964 r. w sprawie zatrudniania absolwentów szkół wyższych oraz orzekania

1. Skierowanie do osoby zmarłej decyzji zobowiązującej do właściwego zagospodarowania gruntów rolnych stanowi rażące naruszenie prawa i daje podstawę do stwierdzenia nieważności takiej decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 207 par. 3 w zw. z art. 156 par. 2 pkt 2 Kpa. 2. Decyzja nakładająca na stronę obowiązki w sytuacji, gdy obowiązki te wynikają wprost z normy prawnej - art.

1. Jeżeli przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja administracyjna wydana w postępowaniu przewidzianym w art. 200 par. 2 Kpa, oceny legalności nie można oderwać od oceny legalności decyzji wydanych w tej samej sprawie w postępowaniu zwykłym. 2. Użyte w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ słowo "zajmował" określa zarówno

Jeżeli w danej miejscowości zameldowanie na pobyt stały nie wymaga uprzedniego zezwolenia, to decyzje wydane w tym przedmiocie są dotknięte wadą nieważności jako wydane bez podstawy prawnej - art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Jeżeli w okresie pomiędzy wydaniem decyzji przez organ I instancji a rozpatrzeniem odwołania uchylone zostały przepisy, które stanowiły podstawę prawną decyzji, organ odwoławczy powinien uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie I instancji jako bezprzedmiotowe. Decyzja organu odwoławczego, utrzymująca w mocy decyzję wydaną na podstawie przepisów, które w czasie rozpatrywania odwołania już

1. Osiągnięcie przez podatnika rzeczywistych obrotów i dochodów odbiegających od przyjętych w kalkulacji ryczałtu winno być w normalnych warunkach uznane za zdarzenie mieszczące się w granicach ryzyka związanego z tą konstrukcją prawną i nie stwarzające podstawy do wzruszenia decyzji o przyznaniu ryczałtu i ustaleniu jego wysokości przez organ administracji. 2. W sytuacjach wyjątkowych dopuszczalne

1. Klauzula derogacyjna generalna, zawarta w pkt 4 obwieszczenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 22 lutego 1982 r. w sprawie wykazu obowiązujących aktów prawnych ogłoszonych w Dzienniku Urzędowym i Dzienniku Budownictwa oraz nieogłoszonych /Dz.Urz. MAGTiOŚ nr 1 poz. 1/ nie obejmuje aktów ogłoszonych w Dzienniku Budownictwa, a zatem do aktów takich nie ma zastosowania

Naczelny Sąd Administracyjny dokonuje kontroli legalności decyzji administracyjnych z uwzględnieniem stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania decyzji i na podstawie materiału dowodowego zebranego do chwili jej wydania. Zmiany stanu prawnego powstałe po wydaniu zaskarżonej decyzji oraz ewentualne zgłoszenie przez strony nowych wniosków lub żądań są okolicznościami, które nie mogą mieć wpływu na

1. Użyte w art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /t.j. Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ określenie "w przypadkach uzasadnionych szczególnymi względami społecznymi lub gospodarczymi" jest określeniem nieostrym i nie daje przesłanek zobiektywizowania warunków, w których możliwe jest zastosowanie tego przepisu. Oznacza to, że ocena taka powinna być dokonana przez właściwy terenowy