Samowolne opuszczenie miejsca pracy przez skazanego, zatrudnionego poza terenem zakładu karnego w systemie bez konwojenta, nie stanowi czynności sprawczej przestępstwa określonego w art. 242 § 1 k.k., ponieważ nie jest to równoznaczne z faktycznym uwolnieniem się spod kontroli, które jest konieczne do wypełnienia znamion tego przestępstwa.

Wydanie wyroku nakazowego w postępowaniu w sprawach o wykroczenia wymaga, by sąd wnikliwie sprawdził zasadność wniosku o ukaranie oraz zgodność zaproponowanej kary z prawem materialnym, a wydanie wyroku niewłaściwego pod względem wymiaru kary stanowi rażące naruszenie prawa.

Brak pisemnego uzasadnienia wyroku przez sąd pierwszej instancji nie jest automatycznym powodem do jego uchylenia przez sąd odwoławczy, zgodnie z art. 455a k.p.k.; sąd ten ma możliwość skorzystania z instytucji uzupełnienia uzasadnienia wyroku przewidzianej w art. 449a k.p.k.

Sąd odwoławczy może orzec po raz pierwszy karę łączną w przypadku, gdy w pierwszej instancji został wydany wyrok łączny apelowany z powodu nieuwzględnienia wszystkich skazań lub nieprawidłowego zaliczenia okresów rzeczywistego pozbawienia wolności, a jego kognicja nie musi ograniczać się do przeprowadzenia postępowania na nowo, lecz może samoistnie uzupełnić postępowanie dowodowe i wydać orzeczenie

Maksymalny wymiar kary grzywny w postępowaniu nakazowym w świetle art. 502 § 1 k.p.k. dotyczy zarówno kary jednostkowej jak i łącznej, nie mogąc przekraczać 200 stawek dziennych albo łącznej kwoty 200.000 złotych; naruszenie tych ograniczeń skutkuje rażącym naruszeniem prawa.

W przypadku skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, sąd zobowiązany jest, stosownie do art. 41a§2 kodeksu karnego, do orzeczenia względem sprawcy środka karnego polegającego na zakazie przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu

Stosowanie postępowania nakazowego jest dopuszczalne wyłącznie w sytuacji, gdy nie istnieją żadne wątpliwości co do faktów i odpowiedzialności karnej oskarżonego, a każde naruszenie tego standardu, w tym również błędne zastosowanie w kontekście czasu popełnienia przestępstwa, stanowi poważne uchybienie mogące skutkować uchyleniem rozstrzygnięcia i przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Skarga Kasacyjna powinna być rozpatrywana zgodnie ze ścisłą wykładnią podstaw uchylenia orzeczenia wskazanych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k., a uchylenie wyroku przez sąd odwoławczy i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji w związku z koniecznością przeprowadzenia na nowo przewodu w całości jest uzasadnione jedynie w sytuacji, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył

Orzeczenia sądu muszą spełniać standardy niezależności i bezstronności, a skład sądu nie może budzić wątpliwości co do tych zasad. Niezależność ta jest naruszona, jeżeli sędziowie są powołani przez organ, który nie jest niezależny od władzy wykonawczej i ustawodawczej, a ich kariery sądownicze mogą być utożsamiane z działaniami wykonawczymi lub ustawodawczymi sprzecznymi z Konstytucją RP. Takie powiązania

W przedmiotowej sprawie bieżące zasady przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego określone w art. 51 § 1 i 2 kodeksu karnego skarbowego (k.k.s.) okazały się determinujące dla oceny prawidłowości postępowania sądów niższych instancji, które błędnie zastosowały przepisy dotyczące uszczuplenia lub narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej, prowadząc do nieuzasadnionego odrzucenia zarzutu

Przy stosowaniu norm intertemporalnych w prawie wykroczeń, w przypadku gdy po popełnieniu wykroczenia doszło do depenalizacji czynu na skutek zmiany przepisów rozporządzenia wypełniającego przepis blankietowy, obowiązuje zasada lex mitior, zgodnie z którą należy zastosować ustawę nową, jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy.

Sędzia jest wyłączony od udziału w sprawie z mocy prawa, gdy był świadkiem czynu, o który sprawa się toczy, niezależnie od tego, czy został przesłuchany jako świadek w danej sprawie. Ta zasada jest przejawem wymogu obiektywizmu i zapewnienia bezstronnej oceny dowodów przez sędziego w postępowaniu karnym.

W wypadku skazania za wykroczenie określone w art. 94 § 1 Kodeksu wykroczeń (k.w.) popełnione po dniu 31 grudnia 2021 r., obowiązkowo należy orzec środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, co wynika z bezwarunkowego charakteru przepisu art. 94 § 3 k.w. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 2 grudnia 2021 r. Naruszenie tego obowiązku w orzeczeniu sądu skutkuje rażącą obrazą przepisów

Zachowanie oskarżonego polegające na przygotowaniu środka przewozu w zamiarze ułatwienia innym osobom popełnienia przestępstwa kradzieży, nawet jeżeli ostatecznie środek ten nie został wykorzystany w związku z przeszacowaniem potrzebnej powierzchni transportowej, może zostać zakwalifikowane jako pomocnictwo w rozumieniu art. 18 § 3 kodeksu karnego i nie stanowi podstawy do uniewinnienia, podobnie jak

W prawidłowym procesie wymierzania kary łącznej ograniczenia wolności, sąd jest zobowiązany do określenia na nowo obowiązków lub wymiaru potrącenia z wynagrodzenia na cele społeczne, w myśl art. 86 § 3 k.k. i art. 34 § 1a i § 1b k.k., przy czym zaniedbanie tego obowiązku skutkuje koniecznością uchylenia wyroku i ponownego jego wydania w sposób eliminujący tę wadę.

O tożsamości czynów w przypadku przestępstwa niealimentacji można mówić wyłącznie wtedy, gdy okresy uporczywego uchylania się od obowiązku świadczeń alimentacyjnych, ustalone w kolejno rozpoznawanych sprawach, pokrywają się ze sobą, lub gdy okres określony w drugim rozpoznaniu został w całości objęty skazaniem w sprawie rozpoznawanej wcześniej i zakończonej prawomocnym wyrokiem.