Art. 502 § 1 k.p.k. przewiduje, że wyrokiem nakazowym można orzec karę ograniczenia wolności lub grzywnę w wysokości do 100 stawek dziennych. Przepis ten nie precyzuje, czy określenie górnej granicy dotyczy kar jednostkowych, czy również kary łącznej grzywny. Jednakże właśnie taka konstrukcja nie pozwala na ograniczenie jego funkcjonowania tylko do tych pierwszych, w myśl zasady lege non distinguente

W sytuacji gdy sąd zarządził na podstawie art. 71 § 2 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności, orzeczona przy jej zawieszeniu na podstawie art. 71 § 1 k.k. kara grzywny nie podlega już wykonaniu, brak jest więc podstaw prawnych wymaganych w art. 85 i 86 k.k. do połączenia jej w wyroku łącznym z inną karą grzywny.

Wydanie odmiennego, w stosunku do zmienionego wyroku sądu pierwszej instancji, orzeczenia co do istoty sprawy obligowało sąd odwoławczy nie tylko do wskazania powodów podzielenia lub stwierdzenia niezasadności zarzutów wniesionych środków odwoławczych, ale również do omówienia podstaw swego rozstrzygnięcia zgodnie z treścią art. 424 § 1 k.p.k. W sytuacji, kiedy sąd odwoławczy orzeka w sprawie merytorycznie

Odwołanie przez oskarżonego złożonych uprzednio wyjaśnień, w których ujawnił informacje o osobach współdziałających z nim w popełnieniu przestępstwa i o okolicznościach jego popełnienia, przekreśla możliwość skorzystania z dobrodziejstwa oferowanego przez art. 60 § 3 k.k.

Kwestia usprawiedliwionej nieobecności oskarżonego na rozprawie głównej mieści się w zakresie kontroli instancyjnej sądu rozpoznającego apelację od wyroku zaocznego także wówczas, gdy od tego wyroku nie został uwzględniony sprzeciw.

Przepis art. 523 § 1 zd. ostatnie k.p.k. stanowi, że «kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary». Zakaz ten nie może być jednak rozumiany jako niedopuszczalność zaskarżenia za pomocą kasacji orzeczenia w części dotyczącej orzeczenia o karze. Możliwe jest zatem zarówno podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego odnoszącego się do tej części orzeczenia, jak i zarzutu

Nie jest zadaniem biegłych odtworzenie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek ten spoczywa na sądzie orzekającym, przy czym opinie biegłych mogą okazać się in concreto dowodami wydatnie ułatwiającymi jego wypełnienie.

1. Bez względu bowiem na opcję, co do rozumienia pojęcia szkody majątkowej na gruncie art. 296 k.k., warunkiem odpowiedzialności karnej za przestępstwo nadużycia zaufania w obrocie gospodarczym jest powstanie w wyniku działania sprawcy rzeczywistej szkody w majątku mandanta (...). 2. „Spółdzielnia A” ma interes prawny w tym, by dokumenty sporządzone w jej imieniu, wprowadzone do obrotu prawnego, prawdziwie

Przesłanki stosowania art. 553 § 1 k.p.k. należy odnieść do wypadków fałszywego samooskarżenia lub poplecznictwa, a nie do takich wyjaśnień nieprawdziwych oskarżonego, które stanowią realizację prawa do obrony.

Przepisy Kodeksu postępowania karnego traktują środek odwoławczy - w aspekcie możliwości wycofania go - jako niepodzielną całość. Sąd odwoławczy nie może więc pozostawić bez rozpoznania apelacji w części odnoszącej się do tych zarzutów i wniosków, których obrońca w czasie rozprawy apelacyjnej nie popierał, lecz obowiązany jest do ich merytorycznego rozpoznania. Wobec braku zgody oskarżonego na ograniczenie

Odpowiednie stosowanie przepisów działu IX Kodeksu postępowania karnego o postępowaniu odwoławczym w postępowaniu kasacyjnym, pozwala przyjąć, że w wypadku rozpoznawania kasacji opartej na bez-względnych przyczynach odwoławczych, wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k., może znaleźć zastosowanie unormowanie w nim zawarte umożliwiające rozpoznanie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego na posiedzeniu.

(...) wykroczenie uporczywego niepłacenia podatku w terminie, określone w art. 57 § 1 k.k.s., jest popełnione dopiero w momencie zakończenia stanu niezgodnego z prawem, i nie można z niego eliminować poszczególnych zachowań, które łącznie dopiero stwarzają karalną uporczywość w niepłaceniu podatku, chyba że okres ten był już tak długi, że całe zobowiązanie podatkowe (niezapłacony podatek) uległo, stosownie

Sąd Najwyższy nie orzeka jednak reformatoryjnie, lecz kasatoryjnie. W postępowaniu kasacyjnym nie jest bowiem dopuszczalne dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku, także polegającej na uchyleniu w części wyroku sądu pierwszej instancji. Stoi temu na przeszkodzie treść art. 537 § 1 k.p.k. wymieniającego możliwe rozstrzygnięcia zapadające po rozpoznaniu kasacji. Przepis ten nie stoi jednak na przeszkodzie

1. W toku oceny społecznej szkodliwości czynu nie jest możliwe wzięcie pod uwagę okoliczności zaistniałych po dacie czynu. 2. W sytuacji kiedy sąd odwoławczy orzeka w sprawie merytorycznie odmiennie niż sąd I instancji, rozstrzygnięcie sądu II instancji winno spełniać wymogi określone w art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k.

Nałożenie na uczestnika ruchu drogowego obowiązku przewidzenia bez wyjątku wszystkich, nawet najbardziej irracjonalnych zachowań innych uczestników tego ruchu, prowadziłoby w prostej linii do jego sparaliżowania. Nie można przy tym, dla uzasadnienia stanowiska przeciwnego, odwołać się do zasady ograniczonego zaufania przewidzianej w art. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym, który obliguje do uwzględnienia

Sformułowany w art. 12 ust. 1 pkt 1 prawa prasowego wymóg szczególnej staranności należy rozumieć jako zalecenie kierunkowe wskazujące na zasady oceniania staranności dziennikarza m.in. przez sądy. Wymóg ten zakłada każdorazową potrzebę konstruowania modelu działania o szczególnie surowych wymagających kryteriach stanowiących wzorzec, w którym porównywać należy kwestionowanie zachowania dziennikarza

1. Podpisanie umowy, której treść odbiega od rzeczywistej treści stosunku prawnego łączącego strony nie stanowi przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. Strona stosunku cywilnoprawnego nie może być bowiem sprawcą przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. w zakresie sporządzonych przez nią dokumentów odnoszących się do zawarcia, zmiany lub ustania tego stosunku. Nie ma charakteru 'uprawnienia' w rozumieniu art. 271

Charakterystyczne dla przestępstw stypizowanych w art. 284 § 1 i 2 k.k. działanie, polegające na zatrzymaniu czy też rozporządzeniu cudzym składnikiem majątku jak własnym (np. poprzez jego zniszczenie czy wyzbycie się go), odzwierciedla odnoszący się do jego skutków cel sprawcy, który - w sposób tożsamy dla celu przyświecającego sprawcy kradzieży cudzej rzeczy - sprowadza się do nieodwracalnego pozbawienia

Nie ulega wątpliwości, że ukonstytuowany w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. bezwzględny zakaz równoległego prowadzenia postępowań karnych dotyczących tego samego przedmiotu procesu, w stosunku do tej samej osoby, ma pełne odniesienie do postępowań w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Warunkiem zachowania wymaganej w takim wypadku tożsamości podmiotowo-przedmiotowej, poza tą samą osobą skazanego, jest to,

1. Nie stanowi przedmiotu sprzeniewierzenia rzecz ruchoma, która została powierzona sprawcy w sytuacji, gdy treść umowy stanowiącej podstawę przekazania rzeczy lub okoliczności sprawy wskazują na przeniesienie własności tej rzeczy na sprawcę. 2. Znamiona oszustwa różnią się od występku opisanego w art. 284 § 2 k.k. nie tylko sposobem działania sprawcy, ale także treścią jego zamiaru, który jako fakt

Zwrot „w sprawie” użyty w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. nie odnosi się do ram przedmiotowo i podmiotowo złożonych aktów oskarżenia, ale bądź to do wyodrębnionych czynów przestępczych, bądź poszczególnych sprawców.

Przepis art. 300 § 2 k.k., który stał się podstawą skazania M. P. w niniejszej sprawie, cechuje złożony charakter znamion. Przewiduje on liczne formy czynności sprawczych - „usuwa, ukrywa, zbywa” - itd., jako przedmiot znamion czynnościowych czy inaczej przedmiot bezpośredniego działania wskazuje „mienie zajęte lub zagrożone zajęciem”. Treść przepisu określa niezbędną dla przypisania odpowiedzialności

Czyn ciągły został uznany w przepisie art. 12 k.k. jako jeden czyn zabroniony i stanowi z punktu widzenia procesu karnego jednolitą całość. Podstawą odpowiedzialności za ten czyn są wszystkie objęte znamieniem ciągłości zachowania, a granice wyznacza początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań, jeśli wszystkie zostały podjęte z góry powziętym zamiarem. Przyjęcie tej konstrukcji 'czynu ciągłego

1. Zmiana orzeczenia, mimo iż skarżący wnosił o jego uchylenie, nie stanowi przekroczenia granic środka odwoławczego. 2. Wynikający z art. 454 § 2 k.k. zakaz orzekania reformatoryjnego przez sąd odwoławczy dotyczy nie tylko sytuacji, w której dojść miałoby do zmiany ustaleń faktycznych w dyspozytywnej części wyroku, ale także i sytuacji, w której sąd odwoławczy dokonałby zmiany ustaleń faktycznych