Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ nie przewiduje zawieszenia postępowania zabezpieczającego. Wniosek banku o zawieszenie takiego postępowania jest bezprzedmiotowy.

Ustalenie w postępowaniu nieważnościowym, że brak jest przesłanek przewidzianych w art. 156 par. 1 Kpa, po rozpoznaniu sprawy na wniosek złożony przez stronę postępowania, skutkuje wydaniem orzeczenia o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji, nie zaś odmową wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia kwestionowanego w postępowaniu nieważnościowym. Przepisy kodeksu postępowania

Ochrona uzasadnionych interesów osób trzecich w prawie budowlanym nie może oznaczać w praktyce konieczności wyrażenia zgody na budowę przez właścicieli sąsiednich działek. Interesy osób trzecich winny być brane pod uwagę na etapie prac projektowanych i przez organ przygotowujący decyzję - pozwolenie na budowę. Nie można jednak oczekiwać, aby interes osób trzecich był najważniejszym i jedynym kryterium

Stwierdzenie w wyniku rozpoznania przez organ odwoławczy, że odwołanie zostało wniesione przez podmiot nie mający w danej sprawie własnego interesu prawnego lub obowiązku, upoważnia organ odwoławczy do wydania decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa. Nie stanowi natomiast podstawy rozstrzygnięcia o odmowie uznania za stronę przepis art. 134 Kpa, który mówi

W razie wniesienia odwołania dotyczącego części żądań strony nie rozstrzygniętych w decyzji, organ I instancji powinien potraktować jego treść jako żądanie uzupełnienia decyzji co do rozstrzygnięcia /art. 111 par. 1 Kpa/. Organ odwoławczy zaś, któremu przedstawiono jednak takie odwołanie, powinien wyjaśnić rzeczywiste intencje strony; w razie popierania odwołania powinien stwierdzić jego niedopuszczalność

Otrzymywana przez żonę od męża za pośrednictwem komornika renta związana z łożeniem środków na utrzymanie rodziny nie może stanowić jej przychodu, skoro świadczenie to - wobec trwania małżeństwa - jest wspólnym dorobkiem małżonków.

W sprawie o zaniechanie poboru zaliczek na poczet podatku organy podatkowe nie mogą badać istnienia zobowiązania podatkowego, zaś podatnik w tym trybie również nie może domagać się ustalenia nieistnienia zobowiązania w całości lub części poprzez rozstrzygnięcie o prawie do odliczenia wydatku mieszkaniowego. W konsekwencji więc, w postępowaniu z wniosku o zaniechanie naliczania i poboru zaliczek uwzględnienie

Czynności skarżącego polegające na wielokrotnym zakupie i sprowadzeniu z zagranicy, a w jednym przypadku w kraju, samochodów oraz części samochodowych, a następnie ich sprzedaży z zyskiem, stanowiły, ze względu na częstotliwość oraz przedmiot transakcji, działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./. Działalność

Żaden przepis ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie zawiera zakazu złożenia korekty zeznania podatkowego po upływie terminu przewidzianego do złożenia zeznania /30 kwietnia/.

Zagadnienie wstępne występuje w sytuacji, gdy rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy, będącej przedmiotem postępowania administracyjnego uzależnione jest od wcześniejszego rozstrzygnięcia zagadnienia, które z istoty swej należy do kompetencji innego organu administracyjnego lub sądu i nie było wcześniej prawomocnie rozstrzygnięte. Tym samym wystąpienie Rzecznika Praw Obywatelskich z wnioskiem do Trybunału

Porozumienie banku oraz jednostki organizacyjnej służby zdrowia, na podstawie którego bank przekazuje tej jednostce corocznie określone środki finansowe na kupno sprzętu medycznego lub naukowego, zaś jednostka ta zobowiązuje się zapewnić pracownikom banku oraz ich rodzinom opiekę lekarską - nie jest umową darowizny, o której mowa w art. 888 par. 1 Kc.

Retorty do wypalania węgla drzewnego nietrwale związane z gruntem, posadowione na betonowej podbudówce bądź podbudówce z trelinki są obiektami budowlanymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ a także art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/, a na ich budowę niezbędne było i jest uzyskanie

Zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1993 r. warunkiem zastosowania odliczeń podatku z tytułu m.in. remontu i modernizacji mieszkania było przedstawienie przez podatnika dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument zaś to przedmiot stwierdzający określone okoliczności, fakty

Skierowanie decyzji do organu osoby prawnej i oznaczenie tego organu, jako strony postępowania /zamiast osoby prawnej/ oraz nałożenie określonych nakazów i zakazów na ten organ jest równoznaczne ze skierowaniem decyzji do osoby nie będącej stroną, co w konsekwencji powoduje, że decyzja ta dotknięta jest wadą nieważności w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa.

Pracownicy urzędu skarbowego "pouczyli" skarżącą, że w świetle par. 41 pkt 2 rozporządzenia z dnia 8 grudnia 1994 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 133 poz. 688 ze zm./ jej wyroby opodatkowane są stawką podatku od towarów i usług w wysokości "0" procent. Pouczenie to miało charakter kategoryczny i nastąpiło na piśmie, w protokole

1. O tym, czy konkretny raport sporządzony przez biegłego rewidenta w ramach badania sprawozdań finansowych jest przedmiotem prawa autorskiego, można orzekać dopiero po zapoznaniu się z treścią danego raportu i jego charakterem. 2. Opracowania zawierające sytuację finansową i majątkową badanych jednostek oraz stosowany przez nie system rachunkowości nie stanowią utworu w rozumieniu art. 1 ustawy z

Z mocy art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ utworzone przez podmioty gospodarcze rezerwy, inne niż wymienione w punkcie 26 powołanego przepisu, jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów nie wynika z odrębnych ustaw, nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Nie są więc kosztem uzyskania przychodów rezerwy

Przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./, ani przepisy ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o finansowaniu gmin /Dz.U. nr 129 poz. 600 ze zm./, nie przewidują możliwości finansowania przez gminy z budżetu zadłużeń pieniężnych mieszkańców gminy z tytułu zawartych przez nich bankowych umów kredytowych niezależnie od celu, na który są przeznaczone

1. Przepisy rozporządzenia z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 30 poz. 130 ze zmian./ nie dawały żadnych podstaw do uznania za wartości niematerialne i prawne kosztów szkolenia pracowników i innych osób. 2. Dokonanie

Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów, określona w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ oparta jest na swoistej klauzuli generalnej stanowiącej, iż kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powyższej

Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie dają podstaw do stanowiska o niedopuszczalności wznowienia postępowania administracyjnego przez organ określony w art. 150 Kpa w razie ujawnienia się lub powstania po wyroku Naczelny Sąd Administracyjny określonych przyczyn wznowienia z art. 145 par. 1 Kpa. Istnienie wyroku sądu administracyjnego oddalającego skargę nie stoi takiemu wznowieniu na

Skarżący podatnik poniósł wydatki na inwestycje w cudzym środku trwałym, tj. na adaptację dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, z przeznaczeniem na cele biurowe, nie wykończonych pomieszczeń w budynku mieszkalnym. Powyższe inwestycje dokonywane były w obiekcie budowlanym, który w 1993 r. nie został przez podatnika przyjęty do użytkowania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a budynek

Przepis art. 49 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ nie ma zastosowania do obiektów budowlanych wzniesionych pod rządem starego prawa budowlanego tj. ustawy z dnia 24 października 1974 r., a jedynie do obiektów wzniesionych po 1 stycznia 1995 r., co w zasadzie pozwoli na jego praktyczne zastosowanie najwcześniej w roku dwutysięcznym.