Bezpośrednia ingerencja organu wyższego stopnia, w postaci zaleceń i poleceń co do sposobu załatwiania konkretnej sprawy indywidualnej, rozstrzyganej w drodze decyzji, nie znajduje uzasadnienia w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego.

Nie można skutecznie powoływać się na nieważność decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa z tego powodu, że zawarte w niej rozstrzygnięcie sprzeczne jest z ustaleniami innej decyzji administracyjnej.

Okoliczności faktyczne uznać należy za nieznane w rozumieniu art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa również wtedy, gdy mimo sygnalizowania o nich przez stronę, nie zostały objęte postępowaniem wyjaśniającym.

W sprawach, w których jedną z podstaw odmowy wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych jest wyczerpanie limitu punktów sprzedaży ustalonego dla danego terenu, do spełnienia warunku zakomunikowania stronie faktów znanych organowi z urzędu /art. 77 par. 4 Kpa/ konieczne jest zamieszczenia w aktach sprawy - przed wydaniem decyzji ostatecznej - danych dotyczących liczby takich punktów sprzedaży

Dopuszczalne jest wzruszenie przez Naczelny Sąd Administracyjny decyzji administracyjnej z powodu wadliwości stwierdzeń zawartych w uzasadnieniu, mimo że jej sentencja jest zgodna z prawem.

Jeśli żądanie strony /art. 61 par. 1 Kpa/ nie dotyczy sprawy podlegającej rozstrzygnięciu co do istoty przez organ administracji, postępowanie administracyjne wszczęte takim żądaniem, jako bezprzedmiotowe, powinno ulec umorzeniu na podstawie art. 105 par. 1 Kpa, bez względu na przyczyny, z powodu których strona wystąpiła z odnośnym wnioskiem.

Artykuł 18 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79 ze zm./ jest podstawą do zmniejszenia stałej opłaty rocznej za grunty wyłączone z produkcji rolnej o wysokość opłaty rocznej ponoszonej z tytułu ich zarządu.

1. Jeżeli są podstawy do uznania w postępowaniu sądowo-administracyjnym zaskarżonej decyzji za rażąco naruszającą prawo, Sąd jest bezwarunkowo zobowiązany do stwierdzenia jej nieważności /art. 207 par. 1 i par. 3 Kpa/. 2. Uznając zasadność skargi, Naczelny Sąd Administracyjny ma obowiązek orzekać o zaskarżonych decyzjach w granicach określonych przez art. 207 par. 1-4 Kpa i obowiązku tego nie może

1. Wyrok sądu powszechnego oddalający powództwo o wstąpienie w stosunek najmu nie zamyka drogi do uzyskania przez stronę przydziału zajmowanego lokalu w postępowaniu administracyjnym. 2. W świetle art. 9 Kpa organy administracji nie mogą w postępowaniu przez siebie prowadzonym powoływać się na paremię ignorantia iuris nocet dla uzasadnienia swych działań i rozstrzygnięć.