W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o Karcie Polaka, karta ta jest - wydawanym przez właściwego polskiego konsula - dokumentem potwierdzającym przynależność danego cudzoziemca do Narodu Polskiego. Poświadcza ona także uprawnienia wynikające z posiadania karty, w tym możliwość wykonywania pracy w Polsce bez zezwolenia na pracę.

Każde przedsiębiorstwo zagraniczne, delegujące swój personel do czasowego świadczenia pracy w Polsce, związane jest standardami ochronnymi wprowadzonymi przez polskie prawo pracy.

Na mocy art. 671 - 673 Kodeksu Pracy, pracodawca mający siedzibę za granicą, który deleguje swoich pracowników do pracy na terenie Polski, ma obowiązek zapewnić tym pracownikom warunki zatrudnienia nie mniej korzystne niż wynikające z Kodeksu pracy oraz innych polskich przepisów regulujących prawa i obowiązki pracowników - w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Do kontroli legalności zatrudnienia cudzoziemców uprawnione są:

Stosownie do art. 120 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zarówno powierzenie cudzoziemcowi nielegalnego wykonywania pracy, jak i nielegalne wykonywanie pracy przez cudzoziemca stanowią wykroczenia. Czyn popełniony przez osobę działającą w imieniu pracodawcy jest zagrożony karą grzywny w wysokości od 3.000 do 5.000 zł, zaś cudzoziemcowi grozi

Zgodnie z art. 304 § 1 Kodeksu Pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy, o których mowa w art. 207 § 2, osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osobom prowadzącym w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą

Zgodnie z art. 229 § 6 Kodeksu pracy, profilaktyczne badania lekarskie (wstępne, okresowe i kontrolne) przeprowadzane są na koszt pracodawcy.

Zgodnie z art. 2376 § 3 Kodeksu pracy pracodawca może dostarczyć pracownikowi jedynie środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności.

W określonych przypadkach pracodawca będzie mógł zawrzeć umowę o pracę na czas określony przekraczający 33 miesiące.

Zgodnie z art. 251 § 1 Kodeksu pracy zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła 1 miesiąca.

Zgodnie z art. 191 § 1 pkt 2 k.p. dopuszczalne jest zatrudnianie młodocianego po przedstawieniu przez niego odpowiedniego świadectwa lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do wykonywania przez niego pracy danego rodzaju, ze względu na jego zdrowie.

Od 22 lutego 2016 r. każda umowa o pracę na czas określony (bez względu na jej długość) może zostać rozwiązana za wypowiedzeniem.

Zgodnie z art. 25 Kodeksu pracy umowę o pracę zawiera się na czas nieokreślony, na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy. Jeżeli zachodzi konieczność zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, pracodawca może w tym celu zatrudnić innego pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony, obejmujący czas tej nieobecności.

Obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne od kwoty dofinansowania Pracodawcy do Pakietów medycznych udostępnionych pracownikom