W wypadku śmierci osoby represjonowanej na skutek wykonania kary śmierci wymierzonej wyrokiem, który został uznany za nieważny na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 ze zm.), na osoby wymienione w art. 8 ust. 1 zdanie 2 tej ustawy

Zasądzenie na rzecz jednej z osób wymienionych w art. 8 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność w rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 157) całego roszczenia które przypadałoby osobie represjonowanej, nie stoi na przeszkodzie zgłoszenia – w trybie przepisów

Przepis art. 433 § 2 k.p.k., statuujący rozpoznanie spraw o przestępstwa określone w art. 178 k.k. w składzie jednego sędziego i dwóch ławników, nie zmienia ogólnej reguły wynikającej z przepisu art. 20 § 2 zd. 1 k.p.k., że sąd rejonowy orzeka na posiedzeniu w składzie jednego sędziego.

W wypadku, gdy skazany odbywa dwie (lub więcej) nie podlegające łączeniu kary pozbawienia wolności, z których jedną (lub więcej) orzeczono wobec niego przed ukończeniem 21 lat, zaś drugą (lub pozostałe) orzeczono po tym terminie, „odpowiednie” stosowanie art. 91 § 1 i 2 k.k., o którym mowa w art. 91 § 4 k.k. zdanie pierwsze, polega na tym, że skazany może być warunkowo przedterminowo zwolniony po odbyciu

Jeżeli prokurator, mimo zwrócenia mu aktu oskarżenia w trybie art. 298 k.p.k. w celu uzupełnienia braków formalnych, ponownie przekaże go w tej samej postaci, prezes sądu może sam zmienić swoją poprzednią decyzję, wykonując czynności przewidziane w art. 302 § 1 k.p.k., albo powinien wnieść sprawę na posiedzenie sądu, który podejmuje stosowne postanowienie w ramach uprawnień przewidzianych w art. 299

W przypadku śmierci osoby uprawnionej – na podstawie art. 8 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) – do wystąpienia, w miejsce osoby represjonowanej, z żądaniem odszkodowania za poniesioną szkodę

Prawo do odszkodowania oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie oczywiście niesłusznego tymczasowego aresztowania (art. 487 § 4 k.p.k.) przysługuje w związku z pozbawieniem wolności przez zastosowanie tego środka zapobiegawczego, nie zaś z powodu samego faktu wydania postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, chociażby nawet połączonego z poszukiwaniem podejrzanego (oskarżonego) listem gończym

Adwokata nie wolno przesłuchiwać jako świadka co do faktów, o których dowiedział się jako obrońca udzielając porady prawnej lub prowadząc sprawę (arg. ex art. 161 pkt 1 k.p.k.). W innych wypadkach adwokat może odmówić zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się obowiązek zachowania tajemnicy określony w art. 6 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz.U. nr 16, poz. 124 z późn. zm

Działanie sprawcy stosującego przemoc skierowaną wobec rzeczy, zmierzające do zmuszenia pokrzywdzonego do określonego zachowania się, stanowi znamię przestępstwa przewidzianego w art. 167 § 1 k.k. tylko wówczas, gdy – podobnie jak groźba – ma charakter bezprawny. Nie popełnia więc przestępstwa określonego w art. 167 § 1 k.k. taki sprawca, stosujący przemoc skierowaną wobec rzeczy, który ma prawo wynikające

W wypadku pozbawienia życia osoby prowadzącej działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego przesłanki dochodzenia roszczeń przewidziane w art. 11 ust. 2 ustawy z 23.II.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) spełnione są wówczas,

I. Określenie „gra hazardowa”, użyte w art. 128 § 1 k.w., obejmuje swym zakresem wszelkie gry, w tym i grę w tzw. trzy karty, jeżeli wygrana lub przegrana uzależniona jest nie od umiejętności grających, lecz wyłącznie lub przeważnie od losu. II. Urządzającemu grę hazardową jedynie wówczas można przypisać odpowiedzialność za przestępstwo określone w art. 205 k.k., gdy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej

Określenie użyte w art. 558 k.p.k. „jeżeli nie wniesiono rewizji” odnieść należy również do takiej sytuacji procesowej, gdy rewizję wprawdzie wniesiono, ale podlega ona – z jakichkolwiek powodów – pozostawieniu bez rozpoznania. Odmawiając przyjęcia takiej rewizji lub pozostawiając ją bez rozpoznania, należy równocześnie potraktować ją jako zażalenie na orzeczenie o kosztach, zawarte w wyroku.

Koszty pobytu w zakładzie leczniczym (§ 13 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii w postępowaniu sądowym – Dz.U. nr 46, poz. 254 z późn. zm.) oskarżonego, poddanego badaniu psychiatrycznemu połączonemu z obserwacją (art. 184 § 1 k.p.k.), stanowią „koszty utrzymania”, o których mowa w art. 554 § 1 pkt 6 k.p.k., i tym samym

Funkcjonariusz Straży Miejskiej w razie dopuszczenia się wobec niego czynnej napaści w związku z pełnieniem obowiązków służbowych korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w art. 233 k.k., a nie w art. 234 k.k.

Funkcjonariusz Straży Miejskiej w razie dopuszczenia się wobec niego czynnej napaści w związku z pełnieniem obowiązków w służbowych korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w art. 233 k.k., a nie w art. 234 k.k.

Postanowienie sądu karnego, zawierające „wniosek” skierowany do organu paszportowego o odmowę wydania lub unieważnienie paszportu oskarżonemu (art. 6 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach – Dz.U. z 1991 r., nr 2, poz. 5), nie jest wprawdzie środkiem zapobiegawczym sensu stricto, ale – w drodze analogii do tego środka – przyjąć należy dopuszczalność wniesienia zażalenia

Czyn sprawcy działającego z zamiarem zabójstwa człowieka, który celu tego nie osiąga, lecz powoduje ciężkie obrażenia ciała pokrzywdzonego, ciężką chorobę nieuleczalną lub długotrwałą chorobę zazwyczaj zagrażającą życiu lub inny skutek wymieniony przez ustawodawcę w treści przepisu art. 155 § 1 k.k., podlega kumulatywnej kwalifikacji prawnej na podstawie art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w

1. Roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie, o których mowa w art. 8 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 z późn. zm.), mają charakter cywilnoprawny. 2. Sąd zasądzając odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o których mowa w art. 8 cytowanej ustawy, zasądza

I. W sprawie z oskarżenia prywatnego, w której oskarżyciel prywatny został zwolniony od uiszczenia zryczałtowanej równowartości kosztów postępowania (art. 545 w zw. z art. 544 § 1 k.p.k.) – w wypadku wydania wyroku skazującego – sąd zasądza koszty postępowania od skazanego na rzecz Skarbu Państwa (art. 547 § 1 k.p.k.). II. W opisanej wyżej sytuacji przez koszty postępowania rozumieć należy ich zryczałtowaną

Przez zniewagę w rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. nr 19, poz. 145) należy rozumieć wyłącznie przestępstwo z art. 181 § 1 k.k.

W wypadku, gdy postępowanie karne o czyn stanowiący przestępstwo zostało uprzednio prawomocnie warunkowo umorzone, a następnie toczy się postępowanie o orzeczenie środka zabezpieczającego, sąd nie może orzec na podstawie art. 104 k.k. przewidzianego w art. 48 k.k. przepadku, jeżeli czyn ten w czasie orzekania o tym środku zabezpieczającym – w wyniku zmiany ustawy karnej – nie jest już przestępstwem

Przestępstwo określone w art. 209 k.k. nie jest podobne – w rozumieniu art. 120 § 2 k.k. – do przestępstwa określonego w art. 234 § 1 k.k. także wtedy, gdy w toku ich popełnienia nastąpiły naruszenia nietykalności cielesnej.

Zawarte w art. 215 § 1 k.k. określenie „rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego” obejmuje rzecz, która została uzyskana za pomocą czynu zabronionego przez polską ustawę karną, popełnionego zarówno na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (bądź polskim statku wodnym lub powietrznym), jak też popełnionego za granicą. Jeżeli taki czyn został popełniony za granicą przez cudzoziemca, musi być ponadto

Minimum połowy kary, jako warunek pozwalający ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie (art. 91 § 1 k.k.), odnosi się także do sprawców, których działanie w ramach kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy (art. 10 § 2 k.k.) wyczerpuje znamiona zarówno przestępstwa umyślnego, jak i nieumyślnego, jeżeli odbywają tę karę po raz pierwszy i jako karę zasadniczą.