Orzeczenia
Zasądzenie kosztów procesu od oskarżyciela prywatnego w razie umorzenia postępowania (art. 632 ust. 1 k.p.k.) nie jest obligatoryjne. Decyzja sądu w tym przedmiocie zależna jest od podstawy umorzenia postępowania oraz tych okoliczności sprawy, które spowodowały powstanie kosztów.
Użyte w art. 161 § 3 k.k.w. określenie „nie rozpoznaje się” wniosku skazanego lub jego obrońcy o warunkowe zwolnienie oznacza, że do czasu upływu terminu bądź okresu wymienionego w tym przepisie, sąd nie podejmuje żadnej decyzji w sprawie.
Użyte w art. 330 § 2 zdanie pierwsze k.p.k. określenie „wydaje ponownie postanowienie o umorzeniu postępowania lub o odmowie jego wszczęcia” oznacza, iż chodzi o sytuację, gdy prokurator - po uprzednim uchyleniu przez sąd postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego - nie znajdując nadal podstaw do wniesienia oskarżenia, wydaje po raz wtóry takie samo postanowienie
Określenie: „lub pozbawiono wolności” użyte w art. 80 k.p.k., uzasadniające m. in. obowiązek posiadania przez oskarżonego obrońcy w postępowaniu przed Sądem Okręgowym jako sądem pierwszej instancji oznacza, iż obowiązek ten istnieje wówczas gdy pozbawienie oskarżonego wolności trwało w toku tego postępowania.
Likwidator przedsiębiorstwa wyznaczony przez organ założycielski – na podstawie art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Tekst jednolity: Dz. U. 1991 r. Nr 18 poz. 80 z późn. zm.) – nie jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 kk.
Skazany, wobec którego z powodu choroby psychicznej lub innej przewlekłej, ciężkiej choroby zawieszono postępowanie wykonawcze na podstawie art. 15 § 2 k.k.w., po rozpoczęciu odbywania przez niego kary pozbawienia wolności orzeczonej w wysokości nie przekraczającej 3 lat i odbyciu co najmniej 6 miesięcy tej kary, może skorzystać z warunkowego zwolnienia z reszty kary, w oparciu o przepis art. 155 §
Określenie: „dowody wymienione w akcie oskarżenia” użyte w art. 387 § 4 k.p.k. obejmuje także zeznania świadków, których wezwania na rozprawę główną żądał oskarżyciel w akcie oskarżenia (art. 333 § 1 pkt 1 k.p.k.), w tym zeznania świadków uprawnionych do odmowy złożenia zeznań (art. 182 k.p.k.), którzy uprzedzeni o tym prawie, nie skorzystali z tego uprawnienia w postępowaniu przygotowawczym.
Określenie „sąd” (bez bliższego oznaczenia) użyte w art. 605 § 2 k.p.k. oznacza sąd okręgowy.
Przekazywanie informacji innych niż rozmowy telefoniczne, o których mowa w art. 241 kpk, oznacza nie mające charakteru rozmowy telefonicznej przesyłanie informacji za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej, tj. przez przewody, systemy radiowe, optyczne lub jakiekolwiek inne urządzenia wykorzystujące energię elektromagnetyczną.
Sąd, umarzając warunkowo postępowanie karne na posiedzeniu może orzec środki karne w postaci świadczenia pieniężnego lub zakazu prowadzenia pojazdów.
Z użytych w przepisie art. 242 § 3 k.k. słów „nie powróci do zakładu karnego najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu”, jak też z ratio legis tego przepisu wynika, że określone w nim przestępstwo ma charakter przestępstwa trwałego.
Przewidziane w art. 545 § 1 k.p.k. „odpowiednie” stosowanie art. 530 k.p.k. oznacza, że: - zażalenie na zarządzenie prezesa sądu apelacyjnego, a także Sądu Najwyższego, o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania powinno być sporządzone i podpisane przez adwokata (art. 526 § 2 w zw. z art. 530 § 3 zdanie drugie k.p.k.) - rozpoznając zażalenie na powyższe zarządzenie Sąd Najwyższy orzeka jednoosobowo
Sądem właściwym funkcjonalnie do stosowania w postępowaniu ekstradycyjnym tymczasowego aresztowania osoby ściganej, co do której organ obcego państwa złożył wniosek o wydanie jest sąd okręgowy właściwy do orzekania w przedmiocie wydania (art. 605 § 1 w związku z art. 602 k.p.k.).
Stwierdzenie nieważności orzeczenia w trybie określonym w art. 102 i nast. Kodeksu postępowania karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. dopuszczalne jest jedynie co do tych orzeczeń, które wydane zostały w czasie, gdy przepisy ówcześnie obowiązującego prawa przewidywały nieważność z mocy samego prawa określonej kategorii orzeczeń. Procedura stwierdzenia nieważności takich orzeczeń regulowana jest obecnie
Odstąpienie przez Sąd od wymierzenia kary, na wniosek prokuratora złożony w trybie art. 335 § 1 k.p.k., uzależnione jest od tego, czy na takie rozstrzygnięcie pozwalają przepisy materialnego prawa karnego.
Nie stanowi orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów w rozumieniu art. 244 kk taki zakaz orzeczony przez kolegium do spraw wykroczeń, chociażby orzeczenie to zostało utrzymane w mocy przez sąd w trybie art. 512 kpk w zw. z art. 514 kpk.
W odwoławczym postępowaniu lustracyjnym, prowadzonym na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Tekst jednolity: Dz. U. 1999 r. Nr 42 poz. 428 ze zm.), z uwagi na art. 19 tej ustawy, sąd stosuje odpowiednio także art. 452 i art. 454 § 1 kpk.
Określenie inne czynności, użyte w art. 236 kpk, obejmuje także zarządzenie sprzedaży przedmiotów, wydane na podstawie art. 232 § 1 kpk. Na zarządzenie to przysługuje zażalenie osobom wymienionym w art. 236 kpk.
Rozpoczęcie odbywania kary pozbawienia wolności nie stoi na przeszkodzie ani złożeniu wniosku o warunkowe zawieszenie jej wykonania na podstawie art. 152 kkw, ani jego merytorycznemu rozpoznaniu.
Przewidziane w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym (Dz. U. 1997 r. Nr 114 poz. 738 ze zm.) uchylenie karalności osoby korzystającej ze statusu świadka koronnego za przestępstwo określone w art. 1 ust. 2 tej ustawy (tj. art. 258 § 1 lub 2 kk) obejmuje tylko sam udział w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnianie przestępstw. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu
Instytucja nieważności orzeczeń, określona w art. 101-104 kpk, nie ma zastosowania do postanowień wydawanych w postępowaniu wykonawczym.
Zawarty w art. 8 ust. 2 lit. a ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149, ze zmianami: Dz.U. z 1993 r. Nr 36, poz. 159, Dz.U. z 1995 r. Nr 28, poz. 143, Dz.U. z 1998 r. Nr 97, poz.604) wymóg by osoba represjonowana przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości
I. Nie ma formalnych przeszkód do dokonania przez sąd odwoławczy własnych ustaleń faktycznych co do zastosowania art. 60 § 3 k.k., jednakże w każdym konkretnym wypadku rozważenia wymaga, czy poczynienie takich ustaleń jest możliwe bez naruszenia ogólnych zasad postępowania dowodowego i postępowania odwoławczego. II. Art. 1 § 1 k.k. nie wyklucza przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przed
Powód cywilny, który w toku rozprawy cofnął pozew, zachowuje prawa strony do czasu uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w przedmiocie powództwa cywilnego.