1. Okazanie wizerunku (art. 173 § 1 k.p.k.) wymaga spisania protoko-łu (art. 143 § 1 pkt 5 k.p.k.). 2. Możliwe jest przeprowadzenie w tym samym procesie zarówno czynności okazania wizerunku, jak i czynności okazania osoby. Rzecz tylko w tym, by każdorazowo rozważać przydatność każdej z tych czynności, w zależności od konkretnych ustaleń faktycznych i dowodowych danej sprawy, nadto by obie z nich zostały

1. Również w postępowaniu odwoławczym do odczytania przytaczanych protokołów dojść może m.in. tylko wówczas, gdy świadek bezpodstawnie odmawia składania zeznań, zeznaje odmiennie niż poprzednio albo oświadczy, że pewnych okoliczności nie pamięta, co oczywiście oznacza, że najpierw niezbędne jest wezwanie świadka do złożenia zeznań oraz ich wysłuchanie, a dopiero następnie podjęcie decyzji o odczytaniu

Organ, któremu w trybie art. 65 par. 1 Kpa zosatło przekazane podanie, jest związany treścią postanowienia /art. 110 w związku z art. 126 Kpa/. Obalenie mocy wiążącej takiego postanowienia może nastąpić w wyniku wniesienia zażalenia bądź w trybach nadzwyczajnych, jak również w drodze rozstrzygnięcia sporu kompetencyjnego na zasadach wynikających z art. 22 Kpa.

(...) przepis art. 440 k.p.k. zastąpił poprzednio obowiązujący art. 389 k.p.k. z 1969 r. przy nieco odmiennym zredagowaniu. Niezbyt szczęśliwa redakcja przepisu 389 d.k.p.k. wywołała spór, czy uchylenie orzeczenia w tym trybie może również następować jedynie na korzyść oskarżonego. Spór ten - jak stwierdzono w piśmiennictwie (St. Zabłocki - w komentarzu do KPK wyd. 2004, tom III, str. 207) w znacznej

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest uprawniony do udzielenia pełnomocnictwa procesowego do wniesienia kasacji radcy prawnemu niebędącemu pracownikiem organu rentowego (jednostki organizacyjnej ZUS), w którego imieniu kasacja ma być wniesiona (art. 66 ust. 4 w związku z art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.).

Brak sprzeciwu oskarżonego jest formalnym warunkiem wydania orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego na posiedzeniu wyznaczonym w tym celu na podstawie art. 339 § 2 k.p.k. Sąd, nie dysponując danymi pozwalającymi przyjąć, że oskarżony nie sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu, nie może orzec o warunkowym umorzeniu, jeśli stanowisko oskarżonego nie zostało wyrażone przed wydaniem orzeczenia

Przejęcie orzeczenia do wykonania w Polsce na podstawie przepisów Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej dnia 21 marca 1983 r. w Strasburgu (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 279), może dotyczyć skazania za czyn, który stanowi przestępstwo w rozumieniu polskiego prawa albo który stanowiłby przestępstwo w wypadku popełnienia go na pol-skim terytorium (art. 3 ust. 1 lit. e Konwencji). W tym

1. Przepis art. 61 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie łączy wyrządzenia szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z osobą skarżącego. 2. W sprawach ze skargi na decyzję o pozwoleniu na budowę rozpoznanie wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji może wymagać rozważenia wstrzymania wykonania decyzji

Dla wykładni pojęcia „zadośćuczynienie”, o jakim mowa w art. 552 k.p.k., miarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego, a zwłaszcza art. 445 § 2 k.c., z którego wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Wszakże ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest „odpowiednia” należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. W postępowaniu kasacyjnym zarzut niewłaściwego ustalenia

Zarzut niezastosowania przez sąd przepisów art. 60 § 1 i 2 k.k. nie może być podstawą kasacji. Oczywiste jest przecież, że nie zachodzi przypadek rażącego naruszenia prawa materialnego przez niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy ustawa przewiduje jedynie możliwość jego stosowania.

Brak pouczenia, o którym mowa w art. 120 § 2 zd. 2 k.p.k., należy traktować jak brak pouczenia uczestnika postępowania o ciążących obowiązkach i przysługujących uprawnieniach, w związku z czym brak ten -stosownie do treści art. 16 § 1 k.p.k. - nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych.

Każde pozbawienie wolności - w tym również zatrzymanie - z wyjątkiem zatrzymania lub tymczasowego aresztowania wobec sprawcy ujętego na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem wyłącza, zgodnie z art. 325c pkt 1 k.p.k., możliwość prowadzenia postępowania przygotowawczego w formie dochodzenia.

Jeżeli wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej winy, to sąd odwoławczy, wobec zakazu reform ationis in peius, nie może ani dokonywać nowych ustaleń faktycznych, w tym przez zmianę opisu czynu, ani w tym celu uchylać wyroku i przekazywać sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrażenie „bezpośrednio potem' (art. 325c pkt 1 k.p.k.) w określonych warunkach, tj. przy zachowaniu nieprzerwanej ciągłości czasowej między czynem, zawiadomieniem o nim policji, jak i dokonywanymi przez policję czynnościami związanymi ze pościgiem, może oznaczać także okres nawet kilku dni po popełnieniu przestępstwa.

Zarządzenie prezesa (przewodniczącego wydziału, upoważnionego sędziego), stwierdzające bezskuteczność aktu oskarżenia w sprawie z oskarżenia prywatnego z tego powodu, że nie odpowiada on wymaganiom formalnym, wydane w trybie określonym w art. 120 § 2 zd. 2 k.p.k., zamyka drogę do wydania wyroku, a więc przysługuje na nie zażalenie (art. 459 § 1 k.p.k. w zw. z art. 466 § 1 k.p.k.).

postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Branie udziału w wydaniu orzeczenia, które zostało uchylone (odpowiednio w wydaniu zaskarżonego orzeczenia lub orzeczenia, co do którego wniesiono sprzeciw) w rozumieniu art. 40 § 1 pkt 7 k.p.k. (odpowiednio punkty 6 i 9), oznacza uczestniczenie w procesie podejmowania decyzji w składzie organu uprawnionego do orzekania. Nie jest zatem takim udziałem sporządzanie protokołu rozprawy, protokołu ogłoszenia

Czynność złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku może być dokonana skutecznie wyłącznie po ogłoszeniu wyroku.

Zgodnie z aktualnym orzecznictwem Sądu Najwyższego charakter (dnia ustawowo wolnego od pracy) mają wyłącznie niedziele oraz dni, które ustawa uznaje za dni wolne od pracy (por. postanowienie z dnia 24 listopada 2003 r. IV KZ 43/03 - OSNKW 2004 z. 1, poz. 8 odwołujące się do ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy - Dz. U. Nr 4, poz. 28 ze zm.). Pogląd taki został też wyrażony w

Przepisy art. 53 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ i art. 101 ust. 3 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ nie pozostają ze sobą w żadnej sprzeczności jedynie przy przyjęciu takiej ich interpretacji, przy której na podstawie art. 101 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym

(...) gdy pokrzywdzony w niniejszej sprawie jest sędzią sądu okręgowego bezpośrednio nadrzędnego nad sądem, który jest miejscowo właściwy do jej rozpoznania, orzekającego w wydziale ulokowanym w tej samej siedzibie, w której mieści się sąd rejonowy, należało uznać, iż spełniona jest podstawowa przesłanka zastosowania instytucji przewidzianej w art. 37 k.p.k., jaką jest kształtowanie społecznego przekonania

(...) zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego wbrew uregulowaniom prawa budowlanego, na mocy ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 718), uległa depenalizacji . Na mocy art. 1 pkt 70 lit. „b” przepis art. 93 pkt 4 otrzymał nowe brzmienie...”, w świetle którego jedynie przystąpienie do budowy lub prowadzenia robót