Złożenie przez prokuratora na podstawie art. 524 § 1 kpk wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem, ograniczonego tylko do jednego spośród współoskarżonych, otwiera drogę do wniesienia kasacji jedynie w stosunku do tego oskarżonego.

W trybie przewidzianym w art. 387 k.p.k. dopuszczalne jest tylko wydanie wyroku skazującego, a nie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne.

Orzeczenie grzywny na podstawie art. 71 § 1 kk jest niedopuszczalne wówczas, gdy istniały podstawy do jej wymierzenia określone w art. 33 § 2 kk albo w sankcji przepisu typizującego przestępstwo przewidziana jest kumulatywna kara grzywny.

Określenie należności świadka, biegłego lub tłumacza, wyłożonych przez Skarb Państwa tymczasowo (art. 619 § 1 k.p.k.) wtedy gdy wydatki te są związane z wykonanymi na podstawie art. 329 § 1 k.p.k. „czynnościami sądowymi w postępowaniu przygotowawczym”, należy do właściwości sądu (lub jego prezesa).

Względy natury technicznej, utrudniające rozpoczęcie rozprawy i prowadzenie postępowania, nie uzasadniają przekazania sprawy w trybie art. 37 k.p.k. innemu sądowi równorzędnemu.

Jeżeli w sprawie o podział majątku wspólnego na skutek rewizji nadzwyczajnej (obecnie wznowienia postępowania) uchylone zostało prawomocne orzeczenie, w którym zawarto m. in. rozstrzygnięcie o spłatach i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, a zobowiązany uiścił spłaty w okresie prawomocności orzeczenia, spłaty te powinny być uwzględnione przy ponownym rozpoznaniu sprawy po uchyleniu prawomocnego

Przepis art. 42 ust. 1 Kpa nie wymaga aby doręczenie zastępcze do rąk domownika nastąpiło w mieszkaniu adresata. Przyjąć zatem należy, że prawidłowe jest doręczenie pism do rąk dorosłego domownika przebywającego w miejscu wykonywania działalności adresata.

1. Treść art. 127 ust. 4 zdanie drugie ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ nie stwarza podstaw do traktowania jako ostatecznej decyzji wydanej w tym trybie przez wojewodę. 2. W świetle treści unormowań zawartych w art. 127 i art. 128 cyt. ustawy nie może budzić wątpliwości, że przewidziane w nich zadania i kompetencje

Sama przewlekłość postępowania egzekucyjnego, wyrażająca się w niepodejmowaniu czynności egzekucyjnych, nie jest bezczynnością organu w rozumieniu art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, o takiej bezczynności może być mowa dopiero wówczas, gdy organ egzekucyjny, do którego wierzyciel na przewlekłą egzekucję wniósł skargę /w rozumieniu

Niepowiadomienie pokrzywdzonego, jako żalącego się, o terminie posiedzenia sądu, na którym zażalenie ma być rozpoznane, stanowi rażące naruszenie prawa procesowego, ale nie może być uznane za podstawę stwierdzenia nieważności wydanego na tym posiedzeniu orzeczenia sądu jako przyczyna określona w art. 101 § 1 pkt 8 k.p.k.

1. Izba Skarbowa w ramach sprawowanego przez siebie nadzoru nad egzekucją administracyjną nie jest właściwym organem do ustalenia /decyzją lub postanowieniem/ zaistnienia szkody, o której mowa w art. 418 Kc. Do orzekania w tej sprawie właściwy jest sąd powszechny. 2. Organ podatkowy, który udziela skarżącemu odpowiedzi oraz informuje go o swojej niewłaściwości, nie pozostaje bezczynny.

Wniesienie środka odwoławczego od orzeczenia sądu odwoławczego, wydanego na skutek odwołania (z wyjątkiem orzeczeń wymienionych w art. 426 § 3 kpk), nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a zwłaszcza nie obliguje sądu do podjęcia jakichkolwiek czynności procesowych. Brak w szczególności podstawy prawnej do wydania zarządzenia o odmowie przyjęcia środka odwoławczego w trybie określonym w art. 429 §

Wykładnia językowa art. 133 § 2 kpk nie pozwala na przyjęcie, iż spełnione są wymogi określone w tym przepisie w sytuacji, gdy zawiadomienie o pozostawieniu pisma w najbliższym urzędzie pocztowym zostało umieszczone w skrzynce do odbioru korespondencji (skrzynce listowej), gdyż zadość temu przepisowi czyni tylko umieszczenie owego zawiadomienia w sposób widoczny na drzwiach mieszkania adresata.

Przepis art. 204 § 4 kk z 1997 r. tylko w pewnym zakresie realizuje normę zawartą w Konwencji z dnia 21 marca 1950 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji. Nie penalizuje bowiem obecnie „dostarczenia” innej osoby, nawet za jej zgodą, w „celu uprawiania nierządu”. Analiza art. 204 § 4 kk wskazuje, że gdy „eksport” osoby w celu uprawiania prostytucji odbywa się za zgodą tej osoby

1. Domaganie się od pracodawcy zaniechania sporządzania tzw. notatek służbowych, a więc zachowania mającego prawną doniosłość w świetle przepisów prawa pracy o zasadach prowadzenia dokumentacji zatrudnieniowej, jest sprawą o roszczenie ze stosunku pracy (art. 476 § 1 pkt 1 KPC). 2. Przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. Nr 133, poz. 883 ze zm.) mają zastosowanie

1. Komornik sądowy nie jest stroną postępowania egzekucyjnego. 2. Przepis art. 770 zd. czwarte k.p.c., nie może stanowić podstawy wnoszenia przez komornika zażalenia na inne postanowienia sądu wydane w postępowaniu egzekucyjnym.

Na postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie udzielenia współużytkownikowi wieczystemu uprawnienia do przekształcenia współużytkowania wieczystego we współwłasność kasacja przysługuje.

Utrata uprawnień, o których mowa w art. 26 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. 1997 nr 142 poz. 950 ze zm./ następuje na podstawie decyzji prawomocnej, przy uwzględnieniu warunków określonych w art. 269 Kpa.

Oddziałowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który jako organ egzekucyjny w sprawie egzekwowania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i należności pochodnych /par. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1996 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. 1997 nr 1 poz. 1/ wydał postanowienie w sprawie zarzutów wniesionych

Procedura stwierdzenia nieważności, przewidziana w art. 102 § 2 kpk, nie ma zastosowania do wydanego w postępowaniu odwoławczym wyroku uchylającego zaskarżony wyrok i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania.

Uznając, że nie dochowanie przez skarżącego terminu do wniesienia skargi nie jest następstwem okoliczności od skarżącego niezależnych, lecz jest konsekwencją niedostatecznej staranności w prowadzeniu własnych spraw, uznać też należało, iż nie zachodzą ważne powody do przywrócenia uchybionego terminu.