W sprawach skarg na protokół zajęcia nieruchomości dokonany przez poborcę skarbowego nie służy skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Od decyzji organu administracji państwowej decyzje organu pierwszej instancji i przekazującej sprawę do ponownego rozpoznania skarga sądowo-administracyjna nie przysługuje. Z tych samych powodów nie służy również skarga na uzasadnienie tejże decyzji, - skarga od uzasadnienia decyzji administracyjnej dopuszczalna jest tylko wówczas, gdy skarga taka od samej decyzji przysługuje. Uzasadnienie decyzji

Skargę na bezczynność organu administracyjnego można wnieść jedynie wówczas, gdy organ ten w ustalonym w przepisach prawa terminie nie wydał decyzji /art. 216 par. 1 Kpa/. Na nieprzekazanie skargi do Sądu w ustawowym /30 dni/ terminie od jej złożenia skarga nie przysługuje.

1. Organem właściwym do wydawania decyzji administracyjnej o przyznaniu koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego jest przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji; uchwała samej Rady nie jest decyzją administracyjną, nie podlega zatem odrębnemu, bezpośredniemu zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Do

Zarządzenia i inne akty organu założycielskiego skierowane do przedsiębiorstwa państwowego nie mają charakteru decyzji administracyjnych i nie stosuje się do nich przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Przepisów postępowania administracyjnego nie stosuje się w sprawach karnych skarbowych /art. 3 par. 1 Kpa/. Z tej przyczyny orzeczenia podejmowane w takim postępowaniu nie mogą być zaskarżone do sądu administracyjnego /vide art. 16 par. 2, art. 196 par. 1 i par. 3 Kpa/.

Przepisy art. 196 par. 3 Kpa nie przewidują skargi na postanowienie w sprawie umorzenia lub odmowy umorzenia kosztów postępowania egzekucyjnego. Błędne pouczenie przez izbę skarbową o możliwości zaskarżenia jej postanowienia nie rodzi skutków prawnych. Organ podatkowy nie może bowiem stwarzać stronie uprawnień procesowych, które nie wynikają z ustawy, tak jak przez popełnienie błędu nie mógłby jej

Skoro przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się do decyzji z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /t.j. Dz.U. 1991 nr 18 poz. 80 ze zm./, to tym bardziej przepisy te nie mają zastosowania do porozumienia, które organ założycielski ma obowiązek uzyskać z Ministerstwem Finansów, bądź też z dyrektorem izby skarbowej /por. art. 74 cyt.

Złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w sytuacji określonej w art. 127 par. 3 Kpa powoduje, że postępowanie administracyjne w danej sprawie nie zostało jeszcze ostatecznie zakończone.

W przypadku gdy norma prawna w sposób wyraźny, nie budzący wątpliwości interpretacyjnych ustanawia określoną regułę prawną, sięganie do wykładni funkcjonalnej i systemowej jest niedopuszczalne /np. art. 199 par. 3 Kpa/. Należy też przyjąć jako prawidłowość interpretacyjną, iż jeśli w akcie prawnym wypracowano jakiś zakaz to dla jego przestrzegania przewidziano określoną sankcję. Prawidłowość ta wynika

Jeżeli po wniesieniu skargi na bezczynność organu /art. 216 par. 1 Kpa/ powstanie spór kompetencyjny w rozumieniu art. 22 par. 1 Kpa, postępowanie sądowe ulega zawieszeniu do czasu rozstrzygnięcia tego sporu /art. 177 par. 1 pkt 3 Kpc w związku z art. 211 Kpa/.

1. Pismo właściwego organu, informujące o braku przesłanek do stwierdzenia nieważności kwestionowanych przez radnego uchwał rady, nie jest ani decyzją administracyjną, ani rozstrzygnięciem nadzorczym. Uprawnienie do wniesienia skargi na takie pismo nie przysługuje. 2. Artykuł 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ wyłącza dopuszczalność wniesienia

Zdawanie egzaminu w szkole /i będące wynikiem pomyślnego jego zdania świadectwo czy tytuł/ nie ma charakteru sprawy z zakresu prawa administracyjnego i nie stosuje się do niego przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a Państwowa Komisja Egzaminacyjna nie jest organem uprawnionym do wydawania decyzji administracyjnych /por. art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 i par. 2 Kpa/.

Uchwała Sądu Najwyższego mająca na celu wyjaśnienie przepisów prawnych budzących wątpliwości nie może być środkiem kolejnej weryfikacji wykładni przyjętej przez składy orzekające tego Sądu w poszczególnych sprawach, w sytuacji gdy wyczerpane zostały prawie wszystkie instytucjonalne możliwości ustalenia właściwej wykładni, a jeżeli rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego nie ma już praktycznego znaczenia

Przepisy art. 196 par. 3 pkt 2 Kpa nie przewidują możliwości zaskarżenia rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów egzekucyjnych. Również w art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161/ wymienione są wszystkie zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego z wyjątkiem zarzutu w kwestii kosztów egzekucyjnych. W związku z powyższym

Do uznania za nieważny wyroku sądu wojskowego, skazującego osobę cywilną za popełnienie przestępstwa określonego w art. 18 § 1 w zw. z art. 7 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa (Dz.U. nr 30, poz. 192 z późn. zm.), powołany jest z mocy art. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych