Przy rozpoznawaniu zażalenia na zarządzenie o odmowie przyjęcia środka zaskarżenia z uwagi na niedopełnienie wymogu tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego, skarżący ma prawo powołać się na bezzasadną odmowę wyznaczenia mu obrońcy z urzędu, która spowodowała, że nie mógł on dopełnić tego wymogu pisma procesowego, czego konsekwencją było nieprzyjęcie samego środka, jeżeli odmowa ta nastąpiła pomimo wykazania

Do kosztów postępowania, o których mowa w przepisie art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), nie można zaliczyć nienależnie uiszczonego wpisu, gdyż nie jest to koszt niezbędny do celowego dochodzenia praw. Skoro bowiem ustawodawca na mocy art. 100 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z

Brak w aktach sprawy dokumentu delegowania sędziego do pełnienia obowiązków w innym sądzie (art. 77 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) nie oznacza nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 4 k.p.c.

W rozpoznawanej sprawie na skutek spowodowanego przez skazanego wypadku drogowego pokrzywdzony A. K. doznał obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k., pokrzywdzony K. K. ciężkiej choroby realnie zagrażającej jego życiu, zaś pokrzywdzony A. K. zmarł w wyniku doznanych obrażeń, a zatem oczywistym jest, iż czyn skazanego wyczerpał równocześnie znamiona zarówno art. 177 § 1 k.k. jak i art. 177 § 2

Uchwała walnego zgromadzenia rolniczej spółdzielni produkcyjnej, że „członkowie będą pracować na takich samych warunkach jak pracownicy” nie może zmienić charakteru prawnego ich zatrudnienia.

Jeśli (...) ustala się znikomą szkodliwość społeczną czynu, to - kierując się kryteriami określonymi w art. 115 § 2 k.k., należy rozważyć, m.in., postać zamiaru i motywację sprawcy, a to w konsekwencji rodzi wymaganie usytuowania sprawcy w procesowym charakterze podejrzanego. Skoro zaś organ procesowy tego nie uczynił (choć powinien), to z tego tytułu, kosztem praw gwarancyjnej określonej osoby, nie

Zaliczenie (niezależnie od tego czy prawidłowe czy nie) 208 dni pozbawienia wolności odbytych bezpodstawnie na poczet innej kary pozbawienia wolności musi rodzić określone skutki dla orzekania w przedmiocie ewentualnego odszkodowania i zadośćuczynienia na gruncie przepisów Rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego. W trybie określonym tymi przepisami rekompensowana może być tylko rzeczywista i istniejąca

Argument, że skoro oskarżony w czasie popełnienia dwóch przestępstw osądzonych w jednej ze spraw podlegających łączeniu, miał w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność, to występuje co do niej wątpliwość także w postępowaniu o wydaniu wyroku łącznego, nie uwzględnia specyfiki tego postępowania. Od dnia 1 lipca 2003 r. nieuprawnione jest także domniemanie, że uzasadniona wątpliwość (co do poczytalności

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.

Istnieją kontratypy, których znamiona zostały ustalone w drodze praktyki wymiaru sprawiedliwości lub zostały sformułowane w drodze koncepcji doktrynalnych w nauce prawa karnego. Są to kontratypy pozaustawowe, wśród których należy wyróżnić zgodę pokrzywdzonego, zabiegi lecznicze, karcenie nieletnich i ryzyko sportowe. Zasada nullum crimen sine lege poenali zakazuje tylko uznać za czyn zabroniony taki

Wydanie nawet nieobiektywnej opinii nie zawsze jest równoznaczne z pomówieniem choć daje możliwość dochodzenia swoich racji zwłaszcza na drodze procesu cywilnego, warto przypomnieć, że prawo karne jako mające charakter subsydiarny nie zawsze jest właściwą i skuteczną płaszczyzną ich dochodzenia.

1. Przedmiotem zaskarżenia jest wyrok Sądu odwoławczego, którym zmieniono zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji w ten sposób, że przyjęto, iż przypisany oskarżonemu czyn stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. W tej sytuacji jest oczywiste, że sprawa ta - z momentem ogłoszenia wyroku Sądu odwoławczego - uzyskała status sprawy o wykroczenie, a konsekwencją tego jest to, że zarówno tryb wniesienia

Jeśli w postępowaniu przed sądem pierwszej (lub drugiej) instancji nie doszło do wydania orzeczenia w trybie art. 42 § 4 k.p.k., to w kasacji nie można skutecznie zarzucać naruszenia art. 41 § 1 k.p.k. W razie gdy apelacja nie podnosiła w ogóle określonego zarzutu o charakterze względnym, a zaskarżony nią wyrok utrzymano w mocy, poczynienie takiego zarzutu dopiero w kasacji jest dopuszczalne jedynie