W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że nowe fakty i dowody stanowią podstawę wznowienia postępowania, gdy uzasadniają wysokie prawdopodobieństwo uniewinnienia skazanego po wznowieniu postępowania sądowego, albo skazania go za przestępstwo, zagrożone karę łagodniejszą niż to za które go skazano. Chodzi więc o to, aby nowe fakty lub dowody wskazywały na poważne prawdopodobieństwo błędności

Prawomocność postanowienia o oddaleniu wniosku o wznowienie postępowania nie wyłącza możliwości wystąpienia tej samej strony z kolejnym wnioskiem o wznowienie postępowania w tej samej sprawie. Ponowny wniosek o wznowienie postępowania co do tego samego skazanego i w tej samej sprawie musi jednakże opierać się na innych faktach lub dowodach nie znanych przedtem sądowi wskazujących na to, że skazany

W układzie procesowym, w którym sąd uprawniony do wydania wyroku łącznego rozważał możliwość orzeczenia kary łącznej za przestępstwa popełnione w warunkach temporalnych, określonych w art. 85 k.k. (a więc pozwalających na wymierzenie kary łącznej) i połączył -węzłem kary łącznej -kary wymierzone za niektóre z tych przestępstw, zaś odmówił połączenia kar wymierzonych za inne przestępstwa pozostające

Niedopuszczalna jest rejestracja stowarzyszenia o nazwie „Związek Jedności Narodowości Śląskiej - Stowarzyszenie Osób Deklarujących Przynależność do Narodowości Śląskiej' (art. 14 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm. w związku z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz

1. Ocena uchybienia polegającego na nie ustosunkowaniu się przez sąd orzekający do zgłoszonego wniosku dowodowego poprzez wydanie odpowiedniego postanowienia, i istotności jego wpływu na treść orzeczenia, niezależnie od powyższego, wymaga stwierdzenia, czy jego następstwem było pominięcie okoliczności, której dotyczył wadliwie potraktowany wniosek. 2. Ciężar dowodu w znaczeniu formalnym, sprowadzający

Opinia biegłego podlega swobodnej ocenie sądu tak samo jak każdy inny dowód, zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k. Ocena ta dotyczyć może każdego aspektu wydanej opinii, co oznacza, że nie musi się ograniczać wyłącznie do analizy logicznej poprawności wnioskowania biegłych, lecz także powinna dotyczyć merytorycznej prawidłowości zastosowanych w niej twierdzeń.

1. Przekazywanie wypowiedzi innych osób, rozgłaszanie zarzutów podniesionych przez inną osobę bądź osoby stanowi także karalne zniesławienie. Oczywiście nie dojdzie do niego wówczas, gdy osoba przytaczająca cudzą niezniesławiającą wypowiedź wyraźnie i jednoznacznie dystansuje się od jej treści lub przytacza ją jedynie po to, aby następnie wykazać jej błędność bądź nonsensowność. 2. Sformułowany w art

Na podstawie art. 552 § 4 k.p.k. rekompensowane mogą być jedynie szkoda i krzywda, będące bezpośrednim następstwem niesłuszności zastosowanego środka przymusu. Jeżeli natomiast w wyniku sposobu wykonania środka przymusu doszło do dalszych szkód, w szczególności takich, które powodują, że aresztowany czy zatrzymany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły

Fałszywa informacja nie może nigdy realizować ważnego interesu społecznego. Interesu tego nie wolno mylić z motywami, którymi kierował się dziennikarz przekazując zebrany materiał. Istnienie tego interesu nie może być oceniane z punktu widzenia złych lub dobrych intencji istniejących po stronie dziennikarza. Interes społeczny może być uznany za kryterium rozstrzygające antynomię między wolnością prasy

Treść art. 174 k.p.k., zawierająca zakaz zastępowania wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka treścią pism, zapisków i notatek urzędowych, w sposób jednoznaczny stoi na przeszkodzie dopuszczeniu w postępowaniu karnym dowodu w postaci zapisu magnetycznego na taśmie magnetofonowej, magnetowidowej czy innym nośniku magnetycznym, zawierającym uzyskane w trybie pozaprocesowym i nie przez organy procesowe

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w części dotyczącej M. D. R., sąd ad quem napisał: „zważywszy, że apelacja obrońcy oskarżonego kwestionując wyjaśnienia oskarżonych w swoich wywodach zawiera zbliżoną argumentację do apelacji obrońcy oskarżonego A. M., zatem aktualne pozostają uwagi - dotyczące oceny pomówienia poczynione w odniesieniu do tej apelacji” (...) co do zasady, postępowanie takie jest dopuszczalne

Cecha trwałości, o jakiej mowa w dyspozycji art. 156 § 1 pkt 2 k.k., musi być oceniana w perspektywie istniejącej w dacie orzekania przez sąd i w świetle poziomu wiedzy, narzędzi i umiejętności dostępnych w tym momencie, a nie z punktu widzenia przyszłych i hipotetycznych możliwości, które mogą nie nastąpić w osiągalnym czasie.

(...) kryteriów swobodnej oceny dowodów (w tym przypadku wskazań doświadczenia życiowego) nie narusza przyjęcie działania z bezpośrednim zamiarem zabójstwa, powstałym w wyniku skrajnie negatywnych emocji sprawcy działającego w warunkach art. 31 § 2 k.k. Wręcz przeciwnie, wydaje się, że trudniejsze i bardziej zawodne w realiach sprawy byłoby rozumowanie zmierzające do wykazania wystąpienia zamiaru ewentualnego

W sprawach, w których orzeczono kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania,(...) rozstrzygnięcie kwestii kierunku kasacji - na korzyść czy na niekorzyść - wymaga rzetelnej analizy realnych skutków dla skazanego, jakie wystąpią po ewentualnym uwzględnieniu kasacji.

Nawoływanie do nienawiści z powodów wymienionych w art. 256 k.k. - w tym na tle różnic narodowościowych - sprowadza się do tego typu wypowiedzi, które wzbudzają uczucia silnej niechęci, złości, braku akceptacji, wręcz wrogości do poszczególnych osób lub całych grup społecznych czy wyznaniowych bądź też z uwagi na formę wypowiedzi podtrzymują i nasilają takie negatywne nastawienia i podkreślają tym

Zachowane zostały w wyroku skazującym warunki zachowania tożsamości czynu zarzuconego i przypisanego. Nie zmieniły się, co oczywiste, podmiot czynu, a także czas i miejsce popełnienia. Bez zmiany określono w wyroku dobro prawne, które zostało naruszone przestępstwem i wskazano te same osoby pokrzywdzone (por. M. Cieślak - Polska procedura karna, Warszawa 1984 r., s. 300 - 303). Nie doszło zatem, wbrew

Gdyby akt oskarżenia zarzucał oskarżonemu popełnienie w odniesieniu do wszystkich pięciu czynów jeden czyn ciągły, to sąd uznając, że można mu przypisać wyłącznie popełnienie dwóch czynów w ramach konstrukcji czynu ciągłego, trzy pozostałe musiałby z zarzutu czynu ciągłego wyeliminować, a więc zmienić opis tego czynu. Skoro jednak miał do czynienia w akcie oskarżenia z pięcioma odrębnymi czynami słusznie

1. Wymóg dokładnego określenia przypisanego czynu (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.) jest spełniony mimo niemożności wskazania rodzaju środka zastosowanego do pełnienia tego czynu. Tylko wtedy jest konieczne opisane środka użytego do popełnienia przestępstwa, jeżeli należy on do znamion czynu. 2. Przepis art. 190 § 1 k.k. nie zawiera wymogu współczesności obawy do wypowiadanych gróźb.

czyn polegający na udziale w pobiciu jest bez wątpienia przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k.

Pokrzywdzonego należy zawiadomić o terminie rozprawy głównej także wtedy, gdy nie jest stroną postępowania karnego.

Brak postanowienia sądu o zleceniu przesłuchania świadka anonimowego przez sędziego wyznaczonego ze składu (art. 184 § 3 k.p.k.) stanowi rażące naruszenie prawa procesowego.