Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903), dotyczący art. 203 § 1 i 2 KPK, nie jest orzeczeniem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku, a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1 oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc prawną także i orzeczenia,

Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903), dotyczący art. 203 § 1 i 2 KPK, nie jest orzeczeniem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku, a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1 oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc prawną także i orzeczenia,

W sytuacjach, kiedy występuje znaczna rozbieżność w możliwych ocenach prawnych, to na sądzie orzekającym ciąży obowiązek rzetelnego rozważenia wszelkich argumentów jurydycznych związanych z rozpoznawanym zdarzeniem, oceny ich wagi, a ostatecznie dokonania subsumcji ustalonych faktów.

Z treści dyspozycji przepisu art. 289 § 1 k.k. (…) wynika, że strona przedmiotowa zdefiniowanego w nim przestępstwa polega na zaborze. Oznacza on bezprawne wyjęcie rzeczy z władztwa dotychczasowego posiadacza, wbrew jego woli. Stąd też aby można było mówić o zaborze, ta rzecz (w przypadku tego rodzaju występku - pojazd mechaniczny) musi być we władaniu innej osoby. Dobrem chronionym tym występkiem

Fakty i okoliczności nie należące do istoty czynu, a więc obojętne z punktu widzenia kwalifikacji prawnej, nie muszą być ujmowane w obręb opisu czynu, nawet jeśli mają znaczenie dla zastosowania wobec oskarżonego takich czy innych instytucji prawa materialnego.

O rażącej niesprawiedliwości orzeczenia sądu odwoławczego, wynikającej z utrzymania w mocy orzeczenia sądu pierwszej instancji, można w szczególności mówić wówczas, gdy sąd odwoławczy pominął lub nie zauważył, takich uchybień popełnionych przez sąd pierwszej instancji, niewątpliwych i bezspornych, które w sposób znaczący mogą stanowić o naruszeniu przez orzeczenie sądu zasady prawdy materialnej i sprawiedliwej

Przepis art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy i nie podlega rozszerzającej interpretacji. Nie może zatem, poprzez nadużywanie przewidzianej w nim instytucji, służyć rozwiązywaniu problemów kadrowych w sądach, gdyż do wypełniania tej roli powołane są organy sprawujące nadzór administracyjny w sądownictwie, dysponujące stosownymi uprawnieniami (np. instytucją delegacji).

Pogląd prezentowany przez autora apelacji, iż dla realizacji zamiaru przywłaszczenia prawa majątkowego niezbędne jest jego uprzednie posiadanie przez sprawcę, nie znajduje uzasadnienia w realiach systemu polskiego prawa. Posiadanie jest instytucją prawa rzeczowego, oznaczającą stan faktyczny, polegający na władaniu określoną rzeczą przez posiadacza. W prawie cywilnym nie istnieje instytucja posiadania

Z punktu widzenia stopnia winy i odpowiedzialności skazanego, bez znaczenia jest fakt, czy w samochodzie pokrzywdzonego były zamontowane pasy bezpieczeństwa, skoro poruszał się on prawidłowo swoim pasem jezdni i nie została ujawniona żadna okoliczność mogąca być podstawą do formułowania sugestii, że naruszył on zasady ruchu drogowego. Natomiast kwestia zamontowania pasów bezpieczeństwa w samochodzie

Z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności wymagającej ściśle określonych przedsięwzięć organizacyjnych oraz wielokrotną powtarzalność całego procederu i skuteczne funkcjonowanie przyjętego mechanizmu wyłudzeń w odniesieniu do bardzo licznej grupy podmiotów, nie sposób kwestionować poglądu o wysokim stopniu powiązań istniejących w ramach struktury służącej do popełniania przestępstw. Powyższe w pełni

Artykuł 40 § 1 pkt 4 k.p.k. (…) stanowi, że sędzia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie, jeżeli m.in. był świadkiem czynu, o który sprawa się toczy. W myśl art. 115 § 1 k.k. czynem zabronionym jest zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej. Wprawdzie ten pierwszy przepis nie zawiera dookreślenia słowa „czyn” przymiotnikiem „zabroniony”, ale nie ulega wątpliwości, że desygnaty

Nie jest (…) tak, jak to starał się przedstawić autor kasacji, że przestępstwo z art. 244 k.k. można popełnić wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Nie znajduje on przede wszystkim żadnego umocowania w tekście ustawy karnej, a jego dodatkową słabością jest brak jakiejkolwiek argumentacji wspierającej. Z punktu widzenia odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 244 k.k. nie jest (…) konieczne, aby

Obligatoryjne jest orzeczenie li tylko obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k., o ile - co oczywiste - spełnione są wszystkie pozostałe warunki (skazanie za odpowiednie przestępstwo, istnienie szkody w momencie orzekania, złożenie skutecznego wniosku przez uprawnioną osobę). Nieorzeczenie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k., niezależnie od powodu takiego rozstrzygnięcia

Niezbędnym (…) warunkiem ubiegania się o zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w., jest więc oczywiście to, aby wymagany (roczny) okres odroczenia, którego można udzielić kilkakrotnie, wynikał z postanowień sądu.

Już pod rządami Konstytucji z 1952 r. ukształtowała się koncepcja monistycznego porządku prawnego, gdzie umowy międzynarodowe stanowią część polskiego porządku prawnego. To stanowisko zachowało pełną aktualność pod rządami Małej Konstytucji. Zawarta ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki umowa o ekstradycji nie należała do żadnej z wymienionych w ustawie konstytucyjnej kategorii umów wymagających ratyfikacji

W przepisie art. 2 u.s.d.g. zamieszczona jest definicja legalna działalności gospodarczej co oznacza, iż powinna być ona traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego pojęcia w polskim systemie prawnym, wiążące zarówno dla ustawodawcy, jak i organów wykonawczych oraz sądowniczych. Zasada ustawowej określoności odpowiedzialności karnej nakazuje więc uznać, iż dokumentacja działalności gospodarczej

Wyjątkowy charakter (art. 442 § 3 k.p.k.) sprawia, że podlega on ścisłej wykładni. „Zapatrywania prawne”, określające granice 'związania' sądu ponownie rozpoznającego sprawę, stanowią wyrażone przez Sąd odwoławczy poglądy na temat wykładni określonych przepisów prawa materialnego lub procesowego, zaś 'wskazania co do dalszego postępowania', to przede wszystkim zalecenia co do trybu i celowości przeprowadzenia

Zawarte w treści art. 9 § 3 Kodeksu karnego skarbowego pojęcie „zdolność prawna” oznacza generalną zdolność bycia podmiotem praw i obowiązków cywilnoprawnych oraz publicznoprawnych - w tym z zakresu podatków, ceł, reglamentacji dewizowej czy prawa loteryjnego.

Dopuszczalne, a niekiedy nawet konieczne jest doprecyzowanie znamion ustawowych niektórych czynów zabronionych w aktach rangi podustawowej, to jest w rozporządzeniach. Takie działanie ustawodawcy nie narusza zasady nullum crimen sine lege zawartej w art. 1 § 1 k.k.

Data popełnienia czynu niewątpliwie stanowi jeden z istotnych elementów opisu czynu, o którym mowa w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Tym niemniej nadmiernym formalizmem byłoby wykluczenie możliwości stosowania do niego art. 105 k.p.k., przewidującego wszak kontrolę instancyjną. O tym, czy konkretna omyłka w opisie czynu przypisanego w wyroku spełnia kryterium „oczywistości” w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.k

Treść (art. 56 § 1 k.k.s.) pozwala (…) przyjąć, że zawarta w nim norma sankcjonowana obejmuje swoim zakresem czyny polegające nie tylko na narażeniu na uszczuplenie należności podatkowej, ale również, wnioskując a minori ad maius, na spowodowaniu takiego uszczuplenia. Stadium dokonania przestępstwa oszustwa podatkowego (art. 56 § 1 k.k.s.) następuje już z zaistnieniem narażenia na uszczuplenie należności

Dla uznania jakiegoś czynu za przestępstwo konieczne jest wykazanie, że narusza on istotne wartości społeczne, ale w stopniu wyższym niż znikomym (art. 1 § 2 k.k.). Zarzut (…) nadania poszczególnym okolicznościom z art. 115 § 2 k.p.k. zbyt dużej lub zbyt małej rangi zakwalifikować należy jako skierowany przeciw dokonanym ustaleniom faktycznym, których weryfikowanie w ramach postępowania kasacyjnego

Przestępstwa z art. 276 k.k. dopuszcza się ten, kto niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać. Nie ulega wszakże wątpliwości, że w szczególności „ukrywaniem” dokumentu, w rozumieniu omawianego przepisu, nie jest zatajenie jego treści, co staje się oczywiste jeśli zważyć, że przedmiotem ochrony jest prawo dysponowania dokumentem.

Jeżeli czynności, prowadzone w ramach porozumienia Ministra Sprawiedliwości z Ministrem Obrony Narodowej przewidzianego w art. 26 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2007 r., Nr 226, poz. 1676 ze zm.), były ze strony Ministra Obrony Narodowej podejmowane i dokumentowane od dnia 1 stycznia 2007 r. przez Dyrektora Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej