W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w części dotyczącej M. D. R., sąd ad quem napisał: „zważywszy, że apelacja obrońcy oskarżonego kwestionując wyjaśnienia oskarżonych w swoich wywodach zawiera zbliżoną argumentację do apelacji obrońcy oskarżonego A. M., zatem aktualne pozostają uwagi - dotyczące oceny pomówienia poczynione w odniesieniu do tej apelacji” (...) co do zasady, postępowanie takie jest dopuszczalne
Cecha trwałości, o jakiej mowa w dyspozycji art. 156 § 1 pkt 2 k.k., musi być oceniana w perspektywie istniejącej w dacie orzekania przez sąd i w świetle poziomu wiedzy, narzędzi i umiejętności dostępnych w tym momencie, a nie z punktu widzenia przyszłych i hipotetycznych możliwości, które mogą nie nastąpić w osiągalnym czasie.
(...) kryteriów swobodnej oceny dowodów (w tym przypadku wskazań doświadczenia życiowego) nie narusza przyjęcie działania z bezpośrednim zamiarem zabójstwa, powstałym w wyniku skrajnie negatywnych emocji sprawcy działającego w warunkach art. 31 § 2 k.k. Wręcz przeciwnie, wydaje się, że trudniejsze i bardziej zawodne w realiach sprawy byłoby rozumowanie zmierzające do wykazania wystąpienia zamiaru ewentualnego
W sprawach, w których orzeczono kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania,(...) rozstrzygnięcie kwestii kierunku kasacji - na korzyść czy na niekorzyść - wymaga rzetelnej analizy realnych skutków dla skazanego, jakie wystąpią po ewentualnym uwzględnieniu kasacji.
Nawoływanie do nienawiści z powodów wymienionych w art. 256 k.k. - w tym na tle różnic narodowościowych - sprowadza się do tego typu wypowiedzi, które wzbudzają uczucia silnej niechęci, złości, braku akceptacji, wręcz wrogości do poszczególnych osób lub całych grup społecznych czy wyznaniowych bądź też z uwagi na formę wypowiedzi podtrzymują i nasilają takie negatywne nastawienia i podkreślają tym
Zachowane zostały w wyroku skazującym warunki zachowania tożsamości czynu zarzuconego i przypisanego. Nie zmieniły się, co oczywiste, podmiot czynu, a także czas i miejsce popełnienia. Bez zmiany określono w wyroku dobro prawne, które zostało naruszone przestępstwem i wskazano te same osoby pokrzywdzone (por. M. Cieślak - Polska procedura karna, Warszawa 1984 r., s. 300 - 303). Nie doszło zatem, wbrew
Gdyby akt oskarżenia zarzucał oskarżonemu popełnienie w odniesieniu do wszystkich pięciu czynów jeden czyn ciągły, to sąd uznając, że można mu przypisać wyłącznie popełnienie dwóch czynów w ramach konstrukcji czynu ciągłego, trzy pozostałe musiałby z zarzutu czynu ciągłego wyeliminować, a więc zmienić opis tego czynu. Skoro jednak miał do czynienia w akcie oskarżenia z pięcioma odrębnymi czynami słusznie
1. Wymóg dokładnego określenia przypisanego czynu (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.) jest spełniony mimo niemożności wskazania rodzaju środka zastosowanego do pełnienia tego czynu. Tylko wtedy jest konieczne opisane środka użytego do popełnienia przestępstwa, jeżeli należy on do znamion czynu. 2. Przepis art. 190 § 1 k.k. nie zawiera wymogu współczesności obawy do wypowiadanych gróźb.
czyn polegający na udziale w pobiciu jest bez wątpienia przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k.
Pokrzywdzonego należy zawiadomić o terminie rozprawy głównej także wtedy, gdy nie jest stroną postępowania karnego.
Brak postanowienia sądu o zleceniu przesłuchania świadka anonimowego przez sędziego wyznaczonego ze składu (art. 184 § 3 k.p.k.) stanowi rażące naruszenie prawa procesowego.
Niedopuszczalne jest zatem zaskarżanie na poziomie kasacji orzeczenia, ze względu na niewspółmierność kary w oparciu o zarzut nieuwzględnienia dyrektyw jej wymiaru zawartych w art. 53 k.k., zaś nie skorzystanie przez Sąd z możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary nie oznacza obrazy przepisu art. 69 k.k.
Nie można zarzucać Sądowi Okręgowemu w J. G., że jako sąd odwoławczy akceptował ocenę prawną czynu przypisanego M. B. jako przestępstwa kradzieży w typie podstawowym (...) Nie można się zgodzić ze stanowiskiem wyrażonym w kasacji, że czyn M. B. był „wypadkiem mniejszej wagi”. Tak złagodzona ocena prawna zachowania skazanego nie znajduje uzasadnienia ani w ocenie sylwetki M. B., ani w sposobie popełnienia
bezsporne jest, że (Z. T.) prowadził uprawę konopi indyjskich. Stwierdzono, że uprawa ta obejmowała w sumie 744 krzewy. Obrońca upatruje rażącą obrazę przepisu art. 63 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przez fakt skazania oskarżonego na podstawie tego przepisu oraz obrazę art. 7 k.p.k. na tej podstawie, że z ww. liczby krzewów 419 nie uzyskało na tyle wysokiego stężenia substancji czynnej