1. Rozstrzygnięciem nadzorczym w rozumieniu przepisów rozdziału 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ jest tylko takie orzeczenie organu nadzoru, które władczo ingeruje w uchwałodawczą działalność organów gminy, najczęściej stwierdzając nieważność konkretnej uchwały z powodu jej sprzeczności z prawem. Pismo organu nadzoru, zawiadamiające o braku podstaw
Pozostaje zatem do rozważenia, czy skutki procesowe wniesienia kilku skarg na jedną uchwałę organu gminy łączyć należy z chwilą wniesienia skargi i z pojęciem sprawy zawisłej w rozumieniu art. 199 par. 1 pkt 2 Kpc, czy też dopiero z chwilą wydania wyroku przez sąd administracyjny. W przypadku zastosowania instytucji sprawy zawisłej, to w takim wypadku skargi wniesione później niż pierwsza podlegałaby
Ocena co do obowiązywania utraty mocy prawnej uchwał organów gminy dokonywana jest w oparciu o ogólne reguły stanowienia prawa, stosownie do których akt normatywny wydany później uchyla akt normatywny podjęty wcześniej w tej samej sprawie także w wypadku, gdy akt późniejszy nie zawiera wyraźnego przepisu derogacyjnego. Wobec dwóch uchwał regulujących odmiennie tę samą sprawę, należało przyjąć, że w
W postępowaniu przed sądem administracyjnym nie wchodzi w grę stosowanie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o interwencji ubocznej. W sprawach wszczętych w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym interwencja uboczna nie jest dopuszczalna. Przepis ten określa samoistnie krąg osób uczestniczących w postępowaniu ze skargi na uchwałę organu gminy i uzależniając
1. Uchwała zarządu gminy o przeznaczeniu określonego lokalu w budynku stanowiącym składniki mienia komunalnego na cele prowadzenia apteki przez określoną osobę z pominięciem żądań innej osoby , ubiegającej się o najem tego samego lokalu na te same cele nie rozstrzyga sprawy z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16
1. "Bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia", stanowiące w myśl art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ przesłankę dopuszczalności skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie może być rozumiane jako wystosowanie takiego wezwania przez inną niż skarżący osobę, której interes prawny lub uprawnienie zostało również naruszone zaskarżoną
1. Po spełnieniu jednego z warunków prawomocności decyzji wymienionych w art. 269 Kpa rozstrzygnięcie nadzorcze - nawet wadliwe - wywołuje skutki prawne w postaci pozbawienia mocy obowiązującej uchwały w zakresie objętym orzeczeniem o nieważności. 2. Niedopuszczalna jest skarga - w trybie zarówno art. 93 ust. 1, jak i art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U.
Ani przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95/, ani przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie stwarzają organom gminy przeszkód w zmianie bądź uchyleniu uchwały, która została zaskarżona przez organ nadzoru w trybie art. 93 ust. 1 tej ustawy. Jeżeli nowa uchwała uwzględnia w całości skargę, dopuszczalności jej podjęcia można poszukiwać w odpowiednim
Na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia /art. 113 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. nr 24 poz. 151 ze zm./ nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, w której decyzję wydał wójt tej gminy; w konsekwencji ani gmina, ani żaden z jej organów nie są uprawnione do zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji organu odwoławczego /kolegium odwoławczego lub wojewody/.
1. Zgodnie z art. 216 par. 1 i 2 Kpa do Naczelnego Sądu Administracyjnego można wnieść skargę na bezczynność organu administracji państwowej, a także do innego organu powołanego do załatwienia spraw indywidualnych, rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnej, jeżeli: 1) organ ten nie wydał w określonej sprawie decyzji w ustalonym terminie, a nadto 2) strona wyczerpała możliwość złożenia zażalenia
Bez względu na przedmiot sprawy i jego rzeczywisty związek z interesem prawnym gminy, gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, dotyczącej osoby trzeciej, w której decyzję wydaje wójt tej gminy; ani gmina, ani żaden jej organ nie są uprawnieni do zaskarżenia do sądu administracyjnego decyzji organu odwoławczego /art. 197 Kpa/.
1. Interes prawny w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ może być naruszony także uchwałą organu gminy, która negatywnie wpływa na status skarżącego jako mieszkańca gminy. Musi on jednak wykazać, w jaki sposób doszło do naruszenia jego interesu prawnego lub uprawnienia. 2. Zaskarżeniu do sądu administracyjnego na zasadzie
Nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego dokument /orzeczenie/ Państwowej Inspekcji Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych zawierający wyniki badań laboratoryjnych jakości towaru /art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o Państwowej Inspekcji Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych - Dz.U. nr 16 poz. 137 ze zm./.
Celem instytucji wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej, od której wniesiono skargę do sądu administracyjnego jest zapobieżenie przymusowemu wyegzekwowaniu nałożonego nią obowiązku albo dobrowolnemu zrealizowaniu przyznanego uprawnienia administracyjnego. Natomiast decyzja "odmawiająca wznowienia postępowania administracyjnego" /art. 149 par. 3 Kpa/ nie podlega ani przymusowemu, ani dobrowolnemu
1. Skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na nieudzielenie odpowiedzi na krytykę prasową służy zainteresowanej redakcji także wówczas, gdy pismo otrzymane od adresata krytyki w wykonaniu obowiązku z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./ nie spełnia prawnych wymogów odpowiedzi na krytykę, wynikających z par. 1 ust. 3 i par. 7 ust. 2 rozporządzenia
Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do kontroli legalności postanowień wydanych w trybie uregulowanym w rozdziale 9 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Sprawy dotyczące ustawiania znaków drogowych nie są sprawami indywidualnymi z zakresu administracji państwowej i nie są rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnej.
Realizacja zadań w zakresie budowy, modernizacji, utrzymania i ochrony dróg, a także podejmowanie decyzji dotyczących ograniczeń bądź zamykania dróg dla ruchu należy do rad narodowych względnie właściwych organów administracji państwowej różnych stopni i następuje w formie aktów ogólnych /w szczególności planistycznych/ bądź operatywno-wykonawczych a nie decyzji administracyjnych w sprawach indywidualnych
Orzeczenia Kolegiów do spraw wykroczeń nie są decyzjami w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, albowiem postępowanie w sprawach o wykroczenia toczy się według przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, środki zaś zaskarżania tych orzeczeń wskazują przepisy art. 77-99 tego kodeksu.
Zmiana zakresu czynności urzędnikowi państwowemu mianowanemu nie należy do spraw poddanych kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego na zasadzie art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.
Nie podlegają zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowienia wydane w postępowaniu wykonawczym. Skarga na postanowienie organu odwoławczego utrzymujące w mocy postanowienie organu I instancji o zastosowanie środka egzekucyjnego w postępowaniu wykonawczym nie przysługuje.