Zgodnie z art. 739 par. 3 Kpc w zw. z art. 35a ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ wysokość kaucji zabezpieczającej roszczenia inwestora z powodu wstrzymania wykonania decyzji zależy od uznania sądu.

Skoro zatem akta postępowań prowadzonych przez izby morskie zawierają szereg dokumentów o charakterze urzędowym, zawierających informację publiczną, zaś dostęp do tych akt regulowany jest przepisem art. 156 Kpk w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 grudnia 1961 r. o izbach morskich /Dz.U. nr 58 poz. 320 ze zm./, to z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /

Tryb i termin wniesienia odwołania od decyzji organów rentowych do właściwego sądu powszechnego reguluje art. 477[9] Kpc. Przepis art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawach należących do właściwości innych sądów.

Normatywne skutki ustawienia znaku drogowego sprawiają, że orzecznictwo sądowe w kwestii niedopuszczalności orzekania przez Naczelny Sąd Administracyjny o zgodności z prawem nieobowiązujących już uchwał należy uznać za przydatne także w odniesieniu do czynności faktycznej, która utraciła moc i nie wywołuje już skutków prawnych.

Nie jest zadaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego prowadzenie abstrakcyjnych rozważań teoretycznych i nie ma on kompetencji do "stwierdzania nieistnienia obowiązku przestrzegania norm powstałych jako efekt bezczynności".