Dobrowolne ubezpieczenie chorobowe osoby prowadzącej pozarolniczą działalność ustaje w przypadku opłacenia składki w terminie, ale w wysokości niższej niż należna (art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy systemowej, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2022 r.).

Od dnia 1 stycznia 1989 r. rolnicy nie mają możliwości równoczesnego podlegania dwóm systemom ubezpieczenia społecznego - powszechnemu i rolniczemu.

Prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej powinno być oparte na rzeczywistym zamiarze osiągnięcia zarobku i nie może służyć jedynie pozorom, zwłaszcza w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Ciągłość działalności gospodarczej, powtarzalność czynności i zorganizowany charakter są istotne w kontekście oceny jej faktycznego wykonywania.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy emerytalnej, zatrudnienie za granicą powinno być traktowane na równi z zatrudnieniem w Polsce i uwzględniane na tych samych zasadach, jednakże należy wziąć pod uwagę fakt opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w miejscu świadczenia pracy.

Wdowie, której małżonek pobierał świadczenia emerytalne z powszechnego systemu emerytalnego oraz rolniczego systemu ubezpieczenia społecznego wypłaca się tylko jedną rentę rodzinną (art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 933).

Gotowość do pracy poprzez zarejestrowanie się w urzędzie pracy w żaden sposób nie koliduje ze złożeniem wniosku o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego. Dopiero uzyskanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego będzie miało wpływ na status danej osoby jako osoby bezrobotnej, a nie odwrotnie.

Odpowiedzialność za składki wynika z ustawy. Umowa członka zarządu i spółki nie może jej zmienić, ograniczyć ani wyłączyć. Egzekucja może toczyć się również przeciwko spółce, a w interesie członka zarządu jest wskazanie mienia spółki dla uwolnienia się od odpowiedzialności.

Zawarte w treści art. 832 § 1 k.c. wymaganie umyślności eliminuje z zakresu zastosowania tego przepisu przypadki, w których działanie uposażonego było bezpośrednią przyczyną śmierci ubezpieczonego, lecz nie można mu przypisać winy.