W orzecznictwie sądów administracyjnych wyrażony został pogląd, że występowanie warunków szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy, które powodują określone schorzenie, stwarza domniemanie istnienia związku między warunkami pracy, a chorobą.

Z błędnego pouczenia strony co do przysługującego stronie środka odwoławczego nie można wywodzić powstania prawa do wniesienia środka zaskarżenia, jeśli taki środek w świetle obowiązującego porządku prawnego nie przysługuje. Błędne pouczenie nie ma skutku prawotwórczego.

Uzasadnienie skargi kasacyjnej korespondować winno z powołaną w niej podstawą. Wymogowi temu nie czyni zadość samo zacytowanie wyroku sądu administracyjnego wydanego w innej sprawie w oderwaniu od podstawy kasacyjnej.

Przesłanka braku posiadania niezbędnych środków utrzymania nie została przez ustawodawcę zdefiniowana, lecz w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalone jest stanowisko, że należy ją ocenić porównując sytuację materialną ubiegającego się o świadczenie z wysokością świadczeń określonych w przepisach jako minimalne.

Podkreślić należy, że orzeczenia lekarskie nie stanowią aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach danej sprawy.

Zaznaczyć należy, że celem pomocy społecznej nie jest utrzymywanie na koszt podatnika osób i ich rodzin, które nie chcą podjąć trudu wyjścia z ciężkiej sytuacji materialnej. Dlatego też osoby, które wnoszą o przyznanie im pieniędzy publicznych – w postaci np. zasiłku celowego lub okresowego, bądź innego świadczenia pieniężnego – na zaspokojenie własnych potrzeb, mają obowiązek współdziałania z pracownikiem

Orzeczenia jednostek organizacyjnych służby zdrowia w kwestii rozpoznania choroby zawodowej lub braku do tego podstaw są wiążące dla organów inspekcji sanitarnej, jeżeli zostały one wydane z zachowaniem norm określonych w rozporządzeniu w sprawie chorób zawodowych.