Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje osobie, która pozostaje rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej i jest obciążona wobec osoby wymagającej opieki obowiązkiem alimentacyjnym.

W sprawach dotyczących umorzenia nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych organ administracji musi w pierwszej kolejności ustalić, czy zachodzą specjalne okoliczności uzasadniające udzielenie ulgi w postaci umorzenia, odroczenia płatności lub rozłożenia na raty, i dokonać oceny zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7 k.p.a. Decyzja o umorzeniu jest uznaniowa i powinna być pozbawiona cech dowolności

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego wymaga istnienia obowiązku alimentacyjnego, określonego w art. 128 k.r.o., ciążącego na krewnych w linii prostej oraz rodzeństwie, natomiast inne osoby nieobciążone tym obowiązkiem, w tym siostrzeńcy osoby niepełnosprawnej, nie mają prawa do tego świadczenia, nawet jeśli faktycznie sprawują nad nią opiekę.

Sprawowanie osobistej opieki nad dziećmi jako przyczyna przerwy w zatrudnieniu nie stanowi 'szczególnej okoliczności' w rozumieniu art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, uprawniającej do przyznania świadczenia emerytalnego w drodze wyjątku, gdyż stanowi dobrowolny wybór osoby ubezpieczonej, natomiast nie zdarzenie niezależne i niemożliwe do przezwyciężenia

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na mocy art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga od osoby zobowiązanej do alimentacji w drugiej kolejności legitymowania się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności współmałżonka osoby wymagającej opieki.

Orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności nie jest samo w sobie wystarczającym dowodem na spełnienie wymogów przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, w szczególności nie przesądza wyłącznie o konieczności rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przez osobę sprawującą opiekę nad niepełnosprawnym. Decydujące znaczenie dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego ma rzeczywisty

Status osoby bezrobotnej zarejestrowanej w urzędzie pracy, niezależnie od prawa do zasiłku dla bezrobotnych, nie stanowi przeszkody do ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne, a data rozpoczęcia świadczenia pielęgnacyjnego powinna być ustalona na podstawie daty złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku, w myśl zasady wyrażonej w art. 24 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Osoba pobierająca rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy może ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne tylko wtedy, gdy zdecyduje się na rezygnację z renty, co jest zgodne z zasadą wyboru między świadczeniami przewidzianą w systemie zabezpieczenia społecznego.

Zasiłek pielęgnacyjny i dodatek pielęgnacyjny wykluczają się wzajemnie, a wiedza o tej okoliczności wykluczającej i obowiązek powiadomienia o każdej zmianie mającej wpływ na prawo do zasiłku jest istotna dla zachowania zasad prawidłowego pobierania świadczeń; nienależne świadczenia podlegają zwrotowi niezależnie od stanu świadomości osoby pobierającej świadczenie.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom innym niż współmałżonek osoby wymagającej opieki jest posiadanie przez współmałżonka tej osoby orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, przy czym regulacje w tym zakresie posiadają charakter autonomiczny i nie są sprzeczne z zasadami konstytucyjnymi.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga łącznego wystąpienia trzech przesłanek: istnienia obowiązku alimentacyjnego, rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu opieki, oraz legitymowania się przez podopiecznego orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności z koniecznością stałej lub długotrwałej opieki. Brak

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie rezygnującej z zatrudnienia w celu opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, nawet jeśli podjęła ona studia niestacjonarne, a fakt posiadania przez wnioskodawcę rodzeństwa zobowiązanego alimentacyjnie nie wpływa na prawo do tego świadczenia.

Skarżący może dokonać wyboru pomiędzy pobieranym świadczeniem emerytalnym a prawem do wyższego świadczenia pielęgnacyjnego poprzez rezygnację z jednego z tych świadczeń w wyniku zawieszenia jego wypłaty, co nie stanowi naruszenia zasady niezbywalności praw emerytalnych.

Przepis art. 56 ust. 5 pkt 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, regulujący udostępnianie danych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, nie ogranicza zakresu prawa do informacji publicznej ani nie wyklucza stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, co zapewnia realizację prawa obywateli do informacji o sprawach publicznych.

Jeżeli osoba pobierająca świadczenie pielęgnacyjne została prawidłowo pouczona o obowiązku informowania organu o zmianach mogących wpływać na prawo do świadczenia, tj. ustaleniu prawa do emerytury, i pomimo tego nie zawiadomiła organu o takiej zmianie, rozstrzygnięcie organu o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń jest zgodne z przepisami prawa materialnego.

Wierzyciel alimentacyjny, który otrzymał świadczenia z funduszu alimentacyjnego w dobrej wierze, na podstawie prawomocnego tytułu wykonawczego i bezskuteczności egzekucji alimentów, nie jest zobowiązany do zwrotu tych świadczeń w sytuacji wstecznego uchylenia obowiązku alimentacyjnego dłużnika, dopóki nie uzyskał świadomości o zmianie prawa wynikającej z uprawomocnienia się wyroku sądu.

Przy rozpatrywaniu skargi kasacyjnej na decyzję administracyjną Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza się do analizy zarzutów podniesionych w skardze, a jego kontrola jest determinowana przez wady prawne wskazane w skardze, przy czym nie bada on całokształtu sprawy, lecz skupia się na zasadności podniesionych zarzutów. W sprawach dotyczących przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, zgodnie z art. 17

Wstrzymanie wypłaty świadczenia emerytalnego na wniosek osoby ubiegającej się o świadczenie pielęgnacyjne stanowi podstawę usunięcia negatywnej przesłanki określonej w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy o świadczeniach rodzinnych i nie wyklucza przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli osoba ta spełnia pozostałe wymogi do jego uzyskania.