Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych, świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie sprawującej opiekę nad osobą niepełnosprawną, która legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, pod warunkiem, że opieka ta uniemożliwia podejmowanie lub kontynuowanie pracy zawodowej.

Zgodnie z art. 16 ust. 4 i ust. 6 ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci, organy administracji publicznej mają obowiązek dokładnego ustalenia, czy i w jakim zakresie mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, przy wydawaniu decyzji dotyczących świadczeń wychowawczych.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych, ocena, czy określone schorzenie pracownika może być uznane za chorobę zawodową, wymaga dokładnego analizowania całokształtu okresu narażenia zawodowego oraz spójnej oceny medycznej przez uprawnione jednostki orzecznicze.

W świetle art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych, orzeczenie w sprawie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego zależy od obecności lub braku prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Decyzja o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego nie może być wydana za okres, w którym obowiązywała decyzja przyznająca prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego.