Zgodnie z art. 16 ust. 4 i ust. 6 ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci, organy administracji publicznej mają obowiązek dokładnego ustalenia, czy i w jakim zakresie mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, przy wydawaniu decyzji dotyczących świadczeń wychowawczych.

W świetle art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych, orzeczenie w sprawie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego zależy od obecności lub braku prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Decyzja o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego nie może być wydana za okres, w którym obowiązywała decyzja przyznająca prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych, ocena, czy określone schorzenie pracownika może być uznane za chorobę zawodową, wymaga dokładnego analizowania całokształtu okresu narażenia zawodowego oraz spójnej oceny medycznej przez uprawnione jednostki orzecznicze.

Zgodnie z art. 27 ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych w sytuacji zbiegu uprawnień do różnych świadczeń, uprawniony ma prawo do dokonania wyboru świadczenia, które uznaje za korzystniejsze, co jest wyrazem zasady autonomii woli i ochrony praw osób uprawnionych do świadczeń społecznych.

Konstytucyjna ochrona rodziny nie oznacza automatycznego zaspokojenia każdego wniosku o udzielenie pomocy. Warunki udzielania pomocy określają konkretne przepisy prawa, a organy administracji nie mają uprawnienia do ich modyfikacji, nawet w celu uwzględnienia interesu społecznego lub słusznego interesu obywateli. W kontekście ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, dochody osób pozostających

W przypadku spraw dotyczących uznania świadczeń wychowawczych za nienależnie pobrane i zobowiązania do ich zwrotu, właściwym organem do rozpatrzenia odwołania jest Minister Rodziny i Polityki Społecznej.

W ocenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego kluczowe jest stwierdzenie, czy w konkretnym czasie istnieje bezpośredni i ścisły związek przyczynowo-skutkowy między niepodejmowaniem przez opiekuna zatrudnienia a potrzebą sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, przy czym niepełnosprawność osoby wymagającej opieki musi wykluczać możliwość podjęcia przez opiekuna jakiejkolwiek pracy zarobkowej.