Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa. Natomiast, uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, że sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu

Podstawę orzeczeń uprawnionych jednostek stanowił protokół narażenia zawodowego sporządzony na podstawie oświadczenia strony oraz dokumentacja medyczna z dotychczasowego leczenia, która pozwoliła stwierdzić obustronny zespół cieśni nadgarstków, jednakże z wykluczeniem podłoża zawodowego.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wyrażony został pogląd, że występowanie warunków szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy, które powodują określone schorzenie, stwarza domniemanie istnienia związku między warunkami pracy, a chorobą.

Z błędnego pouczenia strony co do przysługującego stronie środka odwoławczego nie można wywodzić powstania prawa do wniesienia środka zaskarżenia, jeśli taki środek w świetle obowiązującego porządku prawnego nie przysługuje. Błędne pouczenie nie ma skutku prawotwórczego.

Uzasadnienie skargi kasacyjnej korespondować winno z powołaną w niej podstawą. Wymogowi temu nie czyni zadość samo zacytowanie wyroku sądu administracyjnego wydanego w innej sprawie w oderwaniu od podstawy kasacyjnej.