COVID-19 może być uznane za chorobę zawodową pracownika służby zdrowia, jeżeli rozpoznanie lekarskie wykaże wysokie prawdopodobieństwo jego powiązania z warunkami pracy, nawet bez zmian w wykazie chorób zawodowych.
COVID-19 może być uznane za chorobę zawodową pracownika służby zdrowia, jeśli jego praca wiązała się z narażeniem na działanie czynników biologicznych, a rozpoznana choroba oraz jej związek przyczynowy z warunkami pracy może zostać uznana z wysokim prawdopodobieństwem w oparciu o lekarskie rozpoznanie i przeprowadzone postępowanie dowodowe.
Prawidłowe rozpoznanie choroby COVID-19 jako choroby zawodowej może nastąpić, gdy ocena warunków pracy pozwala na stwierdzenie 'z wysokim prawdopodobieństwem', że choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych na zdrowie występujących w środowisku pracy.
COVID-19 może być uznana za chorobę zawodową w rozumieniu art. 2351 k.p., nawet jeśli nie jest bezpośrednio wymieniona w wykazie chorób zawodowych, pod warunkiem stwierdzenia z wysokim prawdopodobieństwem związku przyczynowego między warunkami pracy a chorobą.
Choroba COVID-19 może być uznana za chorobę zawodową pracownika ochrony zdrowia, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo związku przyczynowo-skutkowego między wykonaniem pracy w środowisku zwiększonego ryzyka zakażenia wirusem SARS-CoV-2 a wystąpieniem choroby.
COVID-19, wywołana wirusem SARS-CoV-2, może zostać uznana za chorobę zawodową pracowników ochrony zdrowia w sytuacji potwierdzenia narażenia zawodowego na ten wirus, zgodnie z przepisami prawa pracy i rozporządzeniem o szkodliwych czynnikach biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy.
W przypadku choroby COVID-19 u pracowników ochrony zdrowia zakażenie SARS-CoV-2 może zostać uznane za chorobę zawodową, jeżeli istnieją przesłanki świadczące z wysokim prawdopodobieństwem o jej związku przyczynowym z warunkami wykonywania pracy, nie jest przy tym wymagane bezsporne wykazanie źródła zakażenia.
Dopiero prawomocna decyzja wydana na podstawie art. 115 § 1 Ordynacji podatkowej pozwala przypisać osobie fizycznej przymiot strony w rozumieniu art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego w sprawach dotyczących zaległości składkowych spółki, dla której odpowiedzialność ta została przeniesiona.
Naruszenie przez organ administracyjny obowiązku informowania strony o braku kompletności wniosku i nieprawidłowościach proceduralnych prowadzi do negatywnych konsekwencji dla strony i narusza zasady pewności oraz bezpieczeństwa prawnego, a zgodnie z art. 153 p.p.s.a. sąd administracyjny związany jest oceną prawną i wskazaniami zawartymi w prawomocnym wyroku, które muszą być przez niego respektowane
W postępowaniu administracyjnym dotyczącym zwolnienia z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne w związku z pandemią COVID-19, wadliwe działanie (zaniechanie) organu administracyjnego, polegające na niepoinformowaniu podmiotu o niedopełnieniu przez niego obowiązku przesłania deklaracji rozliczeniowych, co miało negatywne konsekwencje w postaci upływu terminu do złożenia tych deklaracji
W postępowaniu administracyjnym organ ma obowiązek informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą wpłynąć na ustalenie ich praw i obowiązków. Niepoinformowanie strony o niespełnieniu przesłanek wymaganych do realizacji jej żądania oraz nieudzielenie ewentualnych wyjaśnień dotyczących możliwości skorygowania braków w terminie, skutkującym wydaniem decyzji niezgodnej z żądaniem
Skarżący może dokonać wyboru pomiędzy pobieranym świadczeniem emerytalnym a prawem do wyższego świadczenia pielęgnacyjnego poprzez rezygnację z jednego z tych świadczeń w wyniku zawieszenia jego wypłaty, co nie stanowi naruszenia zasady niezbywalności praw emerytalnych.
Przepis art. 56 ust. 5 pkt 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, regulujący udostępnianie danych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, nie ogranicza zakresu prawa do informacji publicznej ani nie wyklucza stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, co zapewnia realizację prawa obywateli do informacji o sprawach publicznych.
Jeżeli osoba pobierająca świadczenie pielęgnacyjne została prawidłowo pouczona o obowiązku informowania organu o zmianach mogących wpływać na prawo do świadczenia, tj. ustaleniu prawa do emerytury, i pomimo tego nie zawiadomiła organu o takiej zmianie, rozstrzygnięcie organu o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń jest zgodne z przepisami prawa materialnego.
Wierzyciel alimentacyjny, który otrzymał świadczenia z funduszu alimentacyjnego w dobrej wierze, na podstawie prawomocnego tytułu wykonawczego i bezskuteczności egzekucji alimentów, nie jest zobowiązany do zwrotu tych świadczeń w sytuacji wstecznego uchylenia obowiązku alimentacyjnego dłużnika, dopóki nie uzyskał świadomości o zmianie prawa wynikającej z uprawomocnienia się wyroku sądu.
Wstrzymanie wypłaty świadczenia emerytalnego na wniosek osoby ubiegającej się o świadczenie pielęgnacyjne stanowi podstawę usunięcia negatywnej przesłanki określonej w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy o świadczeniach rodzinnych i nie wyklucza przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli osoba ta spełnia pozostałe wymogi do jego uzyskania.
Przy rozpatrywaniu skargi kasacyjnej na decyzję administracyjną Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza się do analizy zarzutów podniesionych w skardze, a jego kontrola jest determinowana przez wady prawne wskazane w skardze, przy czym nie bada on całokształtu sprawy, lecz skupia się na zasadności podniesionych zarzutów. W sprawach dotyczących przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, zgodnie z art. 17
1. Skoro w postępowaniu mającym za przedmiot przeniesienie zezwolenia na prowadzenie danej apteki rolą organów jest zbadanie przesłanek wyszczególnionych w art. 104a ust. 1 ustawy - Prawo farmaceutyczne, a w postępowaniu o cofnięcie zezwolenia zaś przesłanek dotyczących zbywcy, to okoliczność, że oba postępowania dotyczą tego samego zezwolenia, nie jest wystarczająca do zawieszenia postępowania w przedmiocie
1. Przedmiotem umowy o dzieło jest doprowadzenie do weryfikowalnego i jednorazowego rezultatu, zdefiniowanego przez zamawiającego w momencie zawierania umowy, który w momencie zawierania umowy nie istnieje, jednak jest w niej z góry przewidziany i określony w sposób wskazujący na jego indywidualne cechy. 2. Autonomia woli stron w zakresie odnoszącym się do kształtowania treści umowy nie może prowadzić