Świadczenie pielęgnacyjne nie może być przyznane w okresie, w którym wnioskodawca posiada ustalone prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego, nawet jeżeli złożył on oświadczenie o rezygnacji ze specjalnego zasiłku uzależnione od wcześniejszego przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Oddalenie skargi na decyzję administracyjną nie wyłącza możliwości badania i stwierdzenia jej nieważności w odrębnym postępowaniu; organ administracji publicznej obowiązany jest rozpoznać żądanie stwierdzenia nieważności stosując odpowiednie przepisy k.p.a., chyba że zachodzą przesłanki do odmowy wszczęcia postępowania ze względu na wcześniejszy wyrok sądu administracyjnego.

Termin trzymiesięczny, określony w art. 24 ust. 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych, biegnie od dnia stwierdzenia prawomocności wyroku sądu powszechnego, a nie od dnia jego prawomocności czy wydania.

Nie jest dopuszczalne wymaganie od osoby uprawnionej do zasiłku dla opiekuna rezygnacji z tego świadczenia, zanim otrzyma zapewnienie organu o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego. Organy administracji muszą podjąć wszelkie niezbędne działania, aby umożliwić stronie skorzystanie z prawa wyboru jednego ze świadczeń w przypadku ich zbiegu.

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego powinno być interpretowane w taki sposób, aby nie naruszało konstytucyjnej zasady równości, umożliwiając osobie, która zawiesiła wypłatę emerytury i sprawuje opiekę nad członkiem rodziny niepełnosprawnym, korzystanie ze świadczenia pielęgnacyjnego.

Zastosowanie wykładni systemowej oraz celowościowej i funkcjonalnej może prowadzić do odstąpienia od jasnych rezultatów wykładni językowej przepisu prawa, jeśli zmiana relacji pomiędzy wysokościami świadczeń systemu ubezpieczeń emerytalno-rentowych i świadczeń rodzinnych wskazuje na potrzebę takiego działania, zapewniającego ochronę konstytucyjnej zasady równości w dostępie do świadczeń socjalnych.

W postępowaniu dotyczącym stwierdzenia choroby zawodowej, ostateczne wnioski w zakresie rozpoznania schorzenia i jego przyczyn, wynikające z orzeczeń lekarskich wydanych przez lekarzy specjalistów z zakresu medycyny pracy, wiążą organy administracji publicznej, a ich kwestionowanie wymaga przesłanek o wyjątkowym charakterze, wynikających z ewentualnych błędów procedury bądź rażących wad diagnozy.

W kontekście prawa o świadczeniach rodzinnych, tymczasowy pobyt dziecka poza miejscem zamieszkania rodzica, w szczególności gdy jest motywowany problemami wychowawczymi, nie przerywa wspólnoty dochodowej ani więzi rodzinnej i nie uzasadnia odmowy prawa do świadczeń rodzinnych.

W przypadku ustalania prawa do świadczenia wychowawczego w kontekście zmiany miejsca pobytu dziecka, istotne jest pouczenie świadczeniobiorcy o okolicznościach i warunkach utraty prawa do tego świadczenia, które musi być sformułowane w sposób jasny i zrozumiały, umożliwiający świadome działanie tej osoby.

Wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 k.p.a. i uchylenie wcześniejszej decyzji organu nie jest uzasadnione, gdy nie zachodzą okoliczności wskazujące na błędne informowanie strony przez organ lub uniemożliwienie dokonania świadomego wyboru przysługującego świadczenia, zwłaszcza gdy strona wielokrotnie ubiegała się o konkretne świadczenie, posiadając pełną świadomość innych