Osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności profesjonalnej w obszarze obrotu akcjami, zawierając umowę opcji nabycia akcji z przedsiębiorcą prowadzącym działalność finansową ma status konsumenta i objęta jest ochroną przewidzianą w Dyrektywie 93/13/EWG.

Przepis art. 485 § 2 k.p.c. nie może być intepretowany w sposób upoważniający sąd do pomijania w przypadku rażących naruszeń praw i interesów konsumenta, w szczególności zbliżonych do wyzysku. Przy jego wykładni należy uwzględnić konstytucyjne i unijne dyrektywy interpretacyjne, a zwłaszcza zasadę zaufania obywatela do państwa, zasadę szczególnej ochrony konsumenta.

Użyty w art. 33 ust. 2 u.t.k. zwrot „przy uwzględnieniu kosztów” należy rozumieć jako „po koszcie” czy też „wyłącznie po koszcie”, w żadnym zaś razie nie należy go interpretować jako „między innymi przy uwzględnieniu kosztów”.

Rażące naruszenie przepisów prawa nie powoduje automatycznego uznania skargi nadzwyczajnej za zasadną.

W przypadku umowy konsumenckiej, sąd zobowiązany jest do zbadania z urzędu czy postanowienia umowy zawartej pomiędzy przedsiębiorcą i konsumentem mają nieuczciwy charakter. W przypadku zatem nieuwzględnienienia z urzędu niedozwolonego charakteru postanowienia umownego, które z mocy prawa nie wiąże konsumenta, dochodzi do naruszenia art. 3851 k.c.

Zobowiązania związane z działalnością jednostki budżetowej, pozostają zobowiązaniami Skarbu Państwa.

Nie powinno ulegać wątpliwości, że choć przepis art. 1015 § 1 k.c. stanowi o konieczności złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku w terminie 6 miesięcy od powzięcia informacji o tytule powołania, to wyrażenie w tym terminie przez spadkobiercę wobec sądu jedynie woli co do zamiaru złożenia tego oświadczenia traktowane jest jako zachowanie tego terminu w przypadku następczego złożenia oświadczenia

Bez wątpienia ubezpieczyciel, redagując treść OWU, nie jest uprawniony do wprowadzania postanowień, które byłyby niezgodne z treścią bezwzględnie obowiązujących przepisów ustawowych. Formułując OWU ubezpieczyciel musi pamiętać o wszystkich imperatywnych przepisach ustaw i nie może określać warunków umowy w sposób sprzeczny z nimi. Skoro jednak w orzecznictwie i doktrynie wykładnia art. 827 k.c. w odniesieniu

W myśl art. 403 § 2 k.p.c. podstawę wznowienia postępowania stanowi wykrycie takich faktów lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Wykrycie okoliczności faktycznych lub dowodów w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. dotyczyć może jedynie faktów i środków dowodowych, które w postępowaniu prawomocnie zakończonym były

To na autorze skargi nadzwyczajnej spoczywa obowiązek wskazania na czym in concreto polega niezgodność zaskarżonego orzeczenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, a zatem wskazania, na czym - w tym zakresie - polega zarzucone uchybienie (art. 95 pkt 1 u.SN w zw. z art. 3984 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. art. 89 § 1 in principio u.SN).

Skarga nadzwyczajna nie może być skutecznie wywiedziona w stosunku do zgodnego z przepisami prawa orzeczenia wydanego w efekcie postępowania nakazowego z weksla.

O "rażącym" naruszeniu prawa w rozumieniu art. 89 § 1 pkt 2 ustawy z 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym można mówić, jeśli przemawia za tym 1) pozycja przepisu w hierarchii norm prawnych; 2) istotność naruszenia; 3) skutki dla stron postępowania.

Legalnie działająca firma pożyczkowa nie może wprowadzać w błąd klientów, sugerując możliwość wypłacenia pieniędzy bez oceny ryzyka i zdolności kredytowej. Musi też w ofertach podawać konkretne wartości oprocentowania, wyrażone liczbowo, nie tylko opisowo.

Jak wynika z treści art. 509 § 1 k.c., przedmiotem przelewu jest wierzytelność, czyli prawo podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika, aby spełnił świadczenie. Dla skuteczności umowy cesji jest zatem istotne, aby w momencie jej zawarcia wierzytelność istniała, nadto, aby wierzyciel - cedent miał prawną możliwość nią rozporządzać.

Przez wydanie wyroku w rozumieniu art. 618 § 2 zd. 3 k.p.c. należy rozumieć także wydanie nakazu zapłaty. Z chwilą prawomocnego zniesienia współwłasności uczestnik nie może dochodzić roszczeń przewidzianych w art. 618 § 1 k.p.c. Jeżeli sprawa podlegająca przekazaniu nie została przekazana na mocy art. 618 § 2 k.p.c., postępowanie w niej nie może doprowadzić do merytorycznego rozstrzygnięcia, a postępowanie

Jeśliby wobec umowy została zastosowana występująca w literaturze koncepcja "natury stosunku prawnego" uwzględniająca "użyteczność", "racjonalność", sens społeczno-gospodarczy umowy odpłatnej pożyczki zakładający poszanowanie interesów każdej ze stron to, już samo ustalenie odpłatności za udzielenie pożyczki na 29 dni w wysokości 25% pożyczanego kapitału uzasadniałoby twierdzenie, że umowa rażąco naruszała

W przypadku, gdy dany podmiot ubiega się równolegle o udzielenie mu koncesji na wykonywanie obydwu rodzajów działalności wskazywanych w art. 38a ust. 1 prawa energentycznego, podmiot ten obowiązany jest do wniesienia zabezpieczenia majątkowego odrębnie dla każdej z tych działalności, a więc de facto zabezpieczenia majątkowego w wysokości 20.000.000 zł. Odnosząc się do użycia wyrazu „oraz” w treści

Ocenny charakter kryteriów wyznaczających wysokość odpowiedniej sumy, o której nowa w art. 445 § 1 k.c., uzasadnia dyrektywę, że zarzut naruszenia tego przepisu przez zawyżenie lub zaniżenie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia pieniężnego może być uwzględniony tylko wyjątkowo w razie oczywistego naruszenia tych kryteriów przez sąd drugiej instancji. Zadośćuczynienie może być przedmiotem skutecznego

1. Nie można stosować art. 350 k.p.c. w sposób prowadzący do zmiany rozstrzygnięcia pod względem przedmiotowym. 2. O naruszeniu art. 385 k.p.c można mówić jedynie wtedy, gdy sąd drugiej instancji stwierdza, że apelacja jest zasadna, a jej nie uwzględnia. Dlatego też co do zasady wymaga się powiązania tego zarzutu z naruszeniem innego przepisu prawa procesowego lub przepisu prawa materialnego.

W braku dowodów bezpośrednich istnienia zmowy przetargowej (co jest regułą), można korzystać z domniemań faktycznych, przy czym samo stwierdzenie, iż pomiędzy przedsiębiorcami prowadzącymi zbliżoną działalność gospodarczą dochodzi do wymiany informacji przy przygotowywaniu ofert, które zamierzają złożyć w przetargach, nie stanowi jeszcze wystarczającej podstawy do skutecznego postawienia zarzutu udziału