Art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i może stanowić podstawę wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry, co nie stanowi przeszkody w jego stosowaniu na gruncie przepisów krajowych, nawet bez notyfikacji Komisji Europejskiej.

Zasada wyrażona w art. 153 p.p.s.a. obliguje organy administracji publicznej oraz sądy ponownie orzekające w danej sprawie do zastosowania się do oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w orzeczeniach sądu, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, jednak nie ma zastosowania, gdy zachodzi rozbieżność pomiędzy oceną prawną a błędem w jej subsumcji.

Za naruszenie przepisów o transporcie drogowym w postaci braku aktualnych badań technicznych pojazdu, odpowiada zarządzający transportem, przy czym nie może on być zwolniony z odpowiedzialności, chyba że wykaże, iż naruszenie wynikło z okoliczności niemożliwych do przewidzenia i że zrobił wszystko, co w jego mocy, aby do naruszenia nie doszło.

W sytuacji, gdy przepis dotyczący opłat za wydanie karty pojazdu został uznany za niezgodny z Konstytucją oraz przepisami prawa unijnego, organ administracji publicznej powinien dokonać zwrotu nienależnie pobranej opłaty, nawet jeśli wyrok Trybunału Konstytucyjnego określający nieważność przepisu został ogłoszony z klauzulą odraczającą jego skutki.

Wykonywanie odpłatnych usług przewozowych osób za pośrednictwem aplikacji mobilnej bez odpowiednich zezwoleń podlega kwalifikacji jako wykonywanie krajowego transportu drogowego w ramach działalności gospodarczej, niezależnie od ciągłości czy zorganizowania tego rodzaju działalności, co rodzi odpowiedzialność na podstawie ustawy o transporcie drogowym i skutkuje obowiązkiem posiadania wymaganych licencji

Zgodnie z ustawą o drogach publicznych, każde naruszenie obowiązku wprowadzenia prawidłowych danych do systemu elektronicznego poboru opłat stanowi oddzielne przewinienie podlegające sankcji, niezależnie od liczby naruszeń stwierdzonych w wyniku kontroli. Znikomość wagi naruszenia oraz zaprzestanie naruszania prawa muszą być rozważane indywidualnie dla każdej sprawy z uwzględnieniem charakteru chronionych

Nie można uznać serii samodzielnych naruszeń przepisów jako jednego deliktu wieloczynowego, a tym samym nie można odstąpić od nałożenia kary pieniężnej ze względu na znikomą wagę naruszenia prawa i jednoczesne zaprzestanie przez stronę naruszania prawa, jeżeli każde naruszenie traktowane jest jako odrębne, jednoczynowe działanie deliktowe.

W sytuacji, gdy zachowanie naruszające przepisy o transporcie drogowym nie wyczerpuje tożsamych znamion opisowych typów deliktów w świetle załączników nr 3 i 4 do ustawy o transporcie drogowym, art. 92a ust. 10 tej ustawy nie wyłącza podwójnej karalności administracyjnej.