Powód zachowuje interes prawny do wytoczenia powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego, mimo przysługującego mu powództwa o świadczenie lub mimo wytoczenia przeciwko niemu takiego powództwa przez stronę przeciwną na podstawie spornego stosunku prawnego, jeżeli z tego stosunku wynikają jeszcze inne, lub dalej idące skutki, których dochodzenie w drodze powództwa o świadczenie nie jest możliwe

Więź w postaci wspólności łącznej, wynikającej z ustroju ustawowego, sprawia, że podjęta wspólnie przez małżonków czynność prawna musi być traktowana w jednorodny sposób. Zawierając umowę kredytu, małżonkowie tracą swoją odrębność na rzecz łączącej ich wspólności. Jeśli mąż nie może być uznany za konsumenta, ponieważ podjęta przez niego czynność pozostaje w związku z prowadzoną przez niego działalnością

Postanowienie wykraczające poza granice swobody umów w rozumieniu art. 3531 k.c., które z tej przyczyny może być jednocześnie zakwalifikowane jako niedozwolone postanowienie umowne, nie jest bezwzględnie nieważne, ale nie wiąże konsumenta w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c.

Ustawodawca nie wprowadził expressis verbis w art. 18 ustawy o ochronie lokatorów ograniczenia co do zastosowania przepisów ust. 1 i 2 jedynie do osób pełnoletnich zajmujących lokal, jak to uczynił w art. 6881 § 1 k.c. w odniesieniu do najemcy i stale zamieszkujących z nim osób. Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie lokatorów do zapłaty odszkodowania zobowiązane są osoby zajmujące lokal, jednak

Pojęcie "konsument" użyte w art. 76 Konstytucji RP ma charakter autonomiczny i nie może być rozumiane wyłącznie w znaczeniu cywilnoprawnym, zgodnie z art. 221 k.c. Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, zgodnie z którym norma ta zapewnia ochronę "wszelkim podmiotom, w szczególności osobom fizycznym" mającym słabszą pozycję wobec profesjonalnego podmiotu. Natomiast pojęcie "konsument"

W przypadku umów zawierających klauzule abuzywne zasadą jest sankcja szczególna przewidziana w art. 3851 § 1 k.c. Nie jest jednak wykluczone, że w razie zaistnienia szczególnych sytuacji wykraczających poza zakres unormowania przewidzianego w art. 3851 § 1 k.c., możliwe będzie zastosowanie sankcji wynikających z art. 58 k.c.

Działania procesowe, które mogą pogorszyć sytuację małoletnich wymagają zezwolenia sądu opiekuńczego. Brak takiej zgody powoduje odrzucenie pozwu, jest to jednak brak usuwalny (art. 199 KPC).

W przypadku, gdy dochodzone pozwem roszczenie wynika z weksla in blanco, stanowiącego zabezpieczenie wierzytelności głównej wynikającej z umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, zapewnienie ochrony określonej w Dyrektywie 93/13 – i wprowadzonych w ramach jej implementacji do polskiego porządku prawnego przepisach art. 3851-3853 k.c. – wymaga, aby sąd rozpoznał sprawę przy uwzględnieniu

Eliminacja z treści umowy postanowień dotyczących głównych świadczeń stron, według których miały zostać określone raty kapitałowo-odsetkowe oraz niezapłacona część kredytu, musiałaby prowadzić do wniosku, że istotne przedmiotowo postanowienia kredytu w tej umowie w ogóle nie zostały określone. Tymczasem bez takich postanowień nie może dojść do ważnego zawarcia umowy kredytu indeksowanego kursem CHF

Postanowienia umowy kredytu hipotecznego denominowanego w walucie obcej, umożliwiające bankowi jednostronne kształtowanie kursów walutowych i obciążające kredytobiorcę ryzykiem kursowym oraz zmiany stóp procentowych, bez jednoznaczności tych klauzul i realnej możliwości wpływu kredytobiorcy na ich kształt, stanowią niedozwolone postanowienia umowne, naruszające interesy konsumenta i prowadzą do stwierdzenia

Przyjęty model elektronicznego postępowania upominawczego zakłada minimalną aktywność sądu dla osiągnięcia nadrzędnego celu stawianego temu postępowaniu, jakim jest uzyskanie rozstrzygnięcia sporu w możliwie najkrótszym czasie. W konsekwencji takiego założenia, rozpoznając sprawę wywołaną pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym sąd nie prowadzi postępowania dowodowego sensu stricto

Wyłączenie w art. 3983 § 3 k.p.c. z podstaw skargi kasacyjnej zarzutów dotyczących oceny dowodów pozbawia skarżącego możliwości powoływania się na zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., a taki przepis powołał skarżący w podstawach kasacyjnych. Przepis art. 3983 § 3 k.p.c. wprawdzie nie wskazuje expressis verbis konkretnych przepisów, których naruszenie