1. Art. 46 Prawa łowieckiego obejmuje obowiązkiem wynagrodzenia nie tylko szkody wyrządzone przy wykonywaniu polowania, ale także szkody wyrządzone przez niektóre zwierzęta łowne w uprawach i płodach rolnych. Dotyczy on jednak tylko szkód w mieniu. Na takie jego rozumienie wskazuje przewidziany w ust. 2 art. 46 sposób szacowania szkód, o których mowa w ust. 1, a więc także w jego punkcie 2. Nie do

1. W umowach o świadczenie usług zastrzeżenie dodatkowego elementu wynagrodzenia, które będzie należne wówczas, gdy zostanie osiągnięty określony rezultat (sukces) nie jest co do zasady sprzeczne ‎z przesłankami określonymi w art. 3531 Kodeksu cywilnego. To dodatkowe wynagrodzenie przysługujące w razie uzyskania określonego wyniku może przy tym wynikać wprost z umowy o świadczenie usług 2. Sąd drugiej

Organ administracji pierwszej instancji nie może odpowiadać za szkodę wyrządzoną wydaną przez siebie decyzją administracyjną na tej podstawie prawnej, gdy decyzja ta była poddana kontroli instancyjnej. Odpowiedzialność cywilną na tej podstawie prawnej ponosi jedynie osoba, w strukturze której funkcjonuje organ drugiej instancji ‎(w praktyce: Skarb Państwa).

Interes społeczny może uzasadniać ujawnienie, a nawet upublicznienie popełnienia przez stronę przestępstwa objętego zatarciem skazania.

Określanie kursu waluty jako „średni kurs NBP” pomniejszony lub powiększony o marżę banku ma charakter abuzywny, lecz prowadzić powinno do eliminacji jedynie elementu odnoszącego się do modyfikacji średniego kursu NBP marżą banku.

1. Przewidziany w art. 568 k.c. termin wygaśnięcia uprawnień z tytułu rękojmi może być przedłużony umową stron. Wynika to jednoznacznie z art. 558 § 1 k.c., który zezwala stronom na rozszerzenie, ograniczenie a nawet wyłączenie odpowiedzialności z tytułu rękojmi. Rozszerzenie odpowiedzialności z rękojmi może polegać na wydłużeniu jej czasu trwania, a w praktyce jest to najbardziej widoczna w istocie

Wytoczenie przez rodzica w imieniu dziecka powództwa ‎o ochronę dóbr osobistych przeciwko drugiemu z rodziców tego dziecka jest czynnością z zakresu reprezentacji dziecka (art. 98 k.r.o.).

Zastrzeżone w umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm indeksacji (stanowiące część mechanizmu indeksacyjnego, określającego sposób oznaczenia kursu miarodajnego dla przeliczenia walutowego) identyfikują główne świadczenie kredytobiorcy.

Spółka kapitałowa, która w toku procesu nabyła w wyniku podziału przez wydzielenie (art. 529 § 1 pkt 4 k.s.h.) część majątku spółki dzielonej, wstępuje do procesu o prawo objęte wydzielonym majątkiem w miejsce spółki dzielonej bez potrzeby uzyskiwania zgody przeciwnika procesowego; art. 192 pkt 3 k.p.c. nie ma w tym wypadku zastosowania. Dotyczy to także stanów faktycznych powstałych przed nowelizacją

Klauzule umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, które nie zapewniają konsumentowi jasnych i zrozumiałych informacji na temat sposobu ustalania kursów wymiany walut i nie pozwalają na samodzielne określenie kursu wymiany stosowanego przez bank w każdej chwili, są abuzywne i rażąco naruszają interesy konsumentów, co prowadzi do ich niewiązania konsumenta oraz uniemożliwia obowiązywanie umowy w

Przepis art. 79 ust. 1 pkt 3b pr. aut. nie zawęża odpowiedzialności do bezpośredniego sprawcy naruszenia, stanowiąc ogólnie o osobie, która dopuściła się naruszenia praw autorskich na szkodę uprawnionego (lege non distinguente nec nostrum est distinguere). Na gruncie kodeksu cywilnego można konstruować tego rodzaju rozróżnienie, a to ze względu na przepisy art. 415 (art. 416 w przypadku osób prawnych

1. Osoba fizyczna zawierająca umowę kredytu, którego przeważający cel jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, nie jest konsumentem w rozumieniu art. 221 KC. 2. Nieważność postanowienia umowy kredytu ze względu na uprawnienie banku do jednostronnego oznaczenia kursu waluty właściwej do wyliczenia wysokości zobowiązania kredytobiorcy i ustalenia wysokości rat kredytu nie przesądza nieważności

Kredytobiorca może skutecznie domagać się od banku zwrotu świadczenia w postaci nadpłaconych części rat kapitałowo-odsetkowych, bowiem nie ma podstaw do uznania, iżby w przypadku ustalenia nadmiarowej spłaty poszczególnych świadczeń kredytobiorcy wskutek zastosowania wadliwego przeliczenia na podstawie postanowienia umownego uznanego za niedozwolone (abuzywne) druga strona (kredytodawca) mogła zaliczać

Z art. 96 Prawa upadłościowego wynika, że wierzyciel, który chce skorzystać z prawa ‎potrącenia, składa o tym oświadczenie nie później niż przy zgłoszeniu wierzytelności. Potrącenie może dotyczyć tylko wierzytelności zgłoszonej do masy upadłości, skoro termin na oświadczenie o potrąceniu został powiązany ze zgłoszeniem wierzytelności.

W sytuacji, gdy kredytobiorcy kwestionują ważność umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty obcej oraz związanie się niedozwolonymi postanowieniami umownymi, mają interes prawny w uzyskaniu wyroku o charakterze ustalającym, nawet w kontekście obowiązujących przepisów prawa bankowego i możliwości dochodzenia innych środków ochrony prawnej, co uzasadnia merytoryczne rozpoznanie ich żądań.

Jeżeli na skutek wyeliminowania abuzywnej klauzuli przeliczeniowej z umowy kredytu denominowanego nie jest możliwe ustalenie kwoty, którą bank powinien oddać do dyspozycji kredytobiorcy, umowa nie może wiązać stron w pozostałym zakresie.

Mechanizm ustalania kursów waluty na podstawie tabel kursowych banku jest ‎w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami, narusza rażąco interesy konsumenta i równowagę stron, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści, a przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną banku, jest klauzulą niedozwoloną w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. Tego rodzaju postanowienia, które uprawniają bank do jednostronnego

Przepis art. 382 k.p.c. może stanowić uzasadnioną podstawę kasacyjną jedynie wtedy, gdy sąd pominie część zebranego w sprawie materiału dowodowego i wyda orzeczenie wyłącznie na podstawie materiału zebranego przed sądem pierwszej instancji lub wyłącznie na podstawie własnego materiału

Nie jest możliwe utrzymanie obowiązywania umowy kredytu denominowanego kursem CHF po wyeliminowaniu z niej abuzywnych postanowień.

Przepis art. 321 § 1 k.p.c. może być naruszony nie tylko wtedy, gdy sąd wykroczy ilościowo (plus) bądź jakościowo (aliud) poza żądanie powoda i jego podstawę faktyczną lecz także wtedy, gdy stosując art. 321 § 1 k.p.c. sąd błędnie oceni, że podstawa faktyczna powództwa jest węższa niż ta, którą w rzeczywistości określił powód.

1. Mechanizm ustalania kursów waluty na podstawie tabel kursowych banku jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami, narusza rażąco interesy konsumenta i równowagę stron, a klauzula która nie zawiera jednoznacznej treści, a przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną banku jest klauzulą niedozwoloną w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c., oraz, że niedozwolone postanowienie umowne (art. 3851 §

W świetle art. 278 § 1 k.p.c. nie jest bowiem dopuszczalne dokonywanie przez sąd ustaleń faktycznych w sprawie na podstawie wiadomości specjalnych niepochodzących od biegłego. Tego rodzaju zabieg pozbawia bowiem strony możliwości krytyki określonego poglądu, którą zwykle mogą przedstawiać, gdy źródłem tych wiadomości jest opinia biegłego.

Stosownie do art. 3851 § 2 k.c., jeżeli niedozwolone postanowienie umowne nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Zgodnie z dominującym poglądem, przepis ten wyłącza stosowanie art. 58 § 3 k.c., który przewiduje, że w razie nieważności części czynności prawnej pozostała jej część pozostaje w mocy, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością

1. W początkowym okresie w orzecznictwie Sądu Najwyższego uznawano, że klauzule przeliczeniowe nie stanowią postanowień określających główne świadczeń stron w rozumieniu art. 3851 § 1 zdanie drugie k.c., lecz kształtujących jedynie dodatkowy mechanizm indeksacyjny (waloryzacyjny) tych świadczeń, tj. sposób określania rynkowej wartości wydanej i wykorzystywanej sumy kredytu w złotych w relacji do walut