Kryteria wskazane w art. 153 k.c. są ułożone w ścisłej hierarchii, a zatem jeżeli możliwe jest rozgraniczenie dwóch działek według stanu prawnego, to w świetle unormowania przyjętego w art. 153 k.c. rozgraniczenie tych działek według spokojnego posiadania nie może nastąpić. Sąd ustala stan prawny granic biorąc pod uwagę wszelkie środki dowodowe, a zatem nie tylko dokumenty geodezyjne, czy inne dokumenty

Stosowanie zasady gravaminis w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nieprocesowym nie może mieć charakteru automatycznego, a przeciwnie powinno być poprzedzone wnikliwym badaniem wszystkich okoliczności rozpoznawanej sprawy oraz dogłębną analizą treści zapadłego orzeczenia w związku z charakterem konkretnego postępowania, w którym zostało wydane.

Do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi tylko wtedy, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, bądź wadliwość ta polega na nie zbadaniu przez sąd materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony z powodu bezpodstawnego przyjęcia, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie.

Sytuacja, w której w ocenie sądu drugiej instancji sąd pierwszej instancji błędnie nie zastosował art. 195 § 1 k.p.c, a tym samym w rozpoznaniu sprawy nie brały udziału wszystkie osoby, których łączny udział był konieczny, stanowi podstawę wydania wyroku kasatoryjnego przez sąd drugiej instancji, jako równoznaczna z nierozpoznaniem istoty sprawy, względnie jako pozaustawowa przyczyna uchylenia wyroku

Dla możliwości uzyskania statusu samoistnego posiadacza rozstrzygające znaczenie ma podmiotowość prawna, nie zaś faktyczna lub ekonomiczna samodzielność podmiotu władającego. Nawet zatem, jeżeli władający, ze względu na powiązania kapitałowe (majątkowe), osobowe, czy organizacyjne, pozostaje pod wpływem lub faktyczną kontrolą innego podmiotu, nie wyklucza to uznania go za posiadacza samoistnego. Dotyczy

W postępowaniu nieprocesowym ze względu na przepis art. 510 § 2 k.p.c. zastosowanie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. jest ograniczone, ale nie jest wyłączone całkowicie. Gdyby sąd nie wezwał następcy prawnego zmarłego będącego zainteresowanym w sprawie do udziału w postępowaniu i doszło do zakończenia postępowania postanowieniem orzekającym co do istoty sprawy, taki następca może, jeżeli postanowienie narusza

Wykazanie przeprowadzenia czynności doręczenia zastępczego niezgodnie z regułami objętymi art. 139 § 1 k.p.c. i przepisami Rozporządzenia oznacza nieskuteczność takiego doręczenia. Natomiast w przypadku, gdy mimo dochowania warunków zastosowania art. 139 § 1 k.p.c. pismo do adresata nie dotarło, z przyczyn od niego niezależnych, nie ma to wpływu na skuteczność doręczenia i bieg terminów procesowych

Sąd rozpoznający sprawę o zniesienie współwłasności o roszczeniach z tytułu posiadania rzeczy przewidzianych w art. 618 § 1 k.p.c. orzeka zawsze na wniosek osób uprawnionych do ich zgłoszenia.

Nabycie przez przedsiębiorstwo państwowe - na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o zmianie ustawy o przedsiębiorstwach państwowych (Dz.U. z 1991 r. Nr 2, poz. 6) - własności urządzeń przesyłowych posadowionych na nieruchomościach należących do Skarbu Państwa nie spowodowało uzyskania przez to przedsiębiorstwo z mocy prawa służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu obciążającej

Wskazanie przyczyny określonej w art. 3989 § 1 pkt 1 k.p.c. nakłada na skarżących obowiązek przedstawienia zagadnienia o charakterze abstrakcyjnym wraz z argumentami prowadzącymi do rozbieżnych ocen prawnych, wykazania, że nie zostało ono rozstrzygnięte w dotychczasowym orzecznictwie, a wyjaśnienie go ma znaczenie nie tylko dla rozstrzygnięcia tej konkretnej sprawy, ale także innych podobnych spraw

Sąd wydając postanowienie dowodowe o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego może ograniczyć się do określenia specjalności biegłego i wskazania tezy dowodowej co do której ma sporządzić opinię. Wskazanie konkretnego biegłego może nastąpić w drodze wykonania wydanego postanowienia dowodowego.

Samo złożenie wniosku o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności przerywa bieg przedawnienia; o takim skutku decyduje dokonanie tej czynności przez uprawnionego, a nie treść rozstrzygnięcia sądu.

Użyte art. 378 § 1 k.p.c. sformułowanie, że sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę "w granicach apelacji", oznacza, między innymi, iż sąd ten rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych

Krąg podmiotów mogących być uczestnikami postępowania wyznacza nie wola podmiotu inicjującego postępowanie, tylko obiektywne kryteria bądź wprost przepis ustawy (zasada uczestnictwa), a na sądzie w zakresie zapewnienia ich udziału w sprawie ciążą określone obowiązki.

Z art. 926 § 1 k.p.c. wynika jednoznacznie, że ani komornik, ani sąd nie mogą zarządzić połączenia postępowań egzekucyjnych z kilku części tej samej nieruchomości bez wniosku strony. Nie ulega zatem wątpliwości, że w razie niezgłoszenia takiego wniosku postępowania te mogą toczyć się samodzielnie.

W art. 192 pkt 3 k.p.c. występuje zbycie rzeczy lub prawa objętych sporem, ale w szerokim zakresie, obejmującym zbycie w toku postępowania sądowego wierzytelności, nie powodującego utraty legitymacji czynnej. Tak więc wierzytelność wnioskodawcy przeciwko dłużnikowi o zakaz określony w art. 373 pr. upadł, jest objęta sporem, wymaganym przez art. 192 pkt 3 k.p.c.

W wyniku przeprowadzonej kontroli wstępnej skarga podlega odrzuceniu, gdy nie zostanie spełnione którekolwiek z wymagań wynikających z art. 410 § 1 k.p.c, czyli terminowość wniesienia skargi, dopuszczalność skargi i oparcie jej na ustawowej podstawie, a nawet jeśli okoliczności przytoczone przez skarżącego zmieszczą się w podstawie przewidzianej ustawą, to może to nie wystarczyć, gdy w rzeczywistości

Dokonanie zapłaty do rąk komornika, niezależnie, czy nastąpiło dobrowolnie, czy też wskutek przeprowadzonych czynności egzekucyjnych, jest równoznaczne za spełnieniem świadczenia na rzecz wierzyciela.