1. Skrócenie okresu pobierania zasiłku, o którym mowa w art. 25 ust. 8 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 2001 nr 6 poz. 56 ze zm./, można odnosić do "czasu nieprzysługiwania zasiłku z przyczyn wymienionych w art. 27 ust. 1 i ust. 3,"a więc do czasu, gdy określona osoba posiada już status bezrobotnego, lecz z określonych przyczyn nie przysługuje jej

1. Rodzaj umowy o pracę należy do jej postanowień koniecznych (art. 29 § 1 k.p.) i mogą go określić (uzgodnić) wyłącznie strony umowy - pracodawca i pracownik. Zwłaszcza wówczas, gdy dotyczy to umowy na czas określony, uważanej za nietypową, mniej korzystną dla pracownika niż umowa na czas nieokreślony, której swoboda wyboru jako podstawy nawiązania stosunku pracy jest ograniczona. 2. Wyłączenie stosowania

Zarzut organu rentowego przedawnienia roszczenia o wypłatę jednorazowego odszkodowania z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku w drodze do pracy stanowi nadużycie prawa w rozumieniu art. 8 k.p. w sytuacji, gdy organ rentowy nie poinformował ubezpieczonego, wnoszącego o przyznanie renty inwalidzkiej z tytułu tego wypadku, o możliwości wystąpienia także o jednorazowe odszkodowanie.

Przepis art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) pozostawia woli stron ustalenie terminowego lub bezterminowego charakteru umowy o pracę, a w przypadku zawarcia umowy na czas określony nie jest wyłączone stosowanie art. 251 k.p.

Utrata zaufania uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli pracownikowi można postawić zarzut nadużycia zaufania pracodawcy, choćby w sposób niestanowiący naruszenia obowiązków pracowniczych. Jednakże nadużycie zaufania musi wiązać się z takim zachowaniem pracownika, które może być obiektywnie ocenione jako naganne, także wtedy, gdy jest niezawinione.