Decyzja w przedmiocie umorzenia nienależnie pobranego świadczenia zapada w ramach uznania administracyjnego. Świadczą o powyższym pierwsze słowa art. 76 ust. 7 ustawy mówiące, iż starosta może (ale nie musi) podjąć taką decyzję (lub odroczyć, rozłożyć na raty), nawet wówczas gdy zaistniały przesłanki wymienione w pkt 1 w/w przepisu. Decyzje podejmowane w ramach uznania administracyjnego musi poprzedzać

Gotowość do podjęcia pracy, o której mowa w art. 2 ust.1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, musi oznaczać rzeczywistą, faktyczną i aktualną możliwość podjęcia pracy ponieważ z tą kwestią wiąże się nabycie określonych praw podmiotowych do świadczeń publicznoprawnych.

Dla uwolnienia od skutku polegającego na utracie statusu bezrobotnego koniecznym jest terminowe powiadomienie o uzasadnionej przyczynie nieobecności. Termin zaś podania uzasadnionej przyczyny nieobecności, z samej istoty powiązania go z dniem obowiązkowego stawiennictwa w organie administracji, wymaga, by był liczony od dnia tej nieobecności (art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach

Art. 78 ust. 4 ww. ustawy stanowi podstawę do pozbawienia statusu bezrobotnego, ale tylko za okres, za który przyznano osobie wymienione w tym przepisie świadczenia. Niewątpliwie celem rozwiązania przyjętego w powołanym przepisie jest umożliwienie bezrobotnemu przywrócenia przysługującego mu statusu bez konieczności ponownej rejestracji, w razie przyznania mu na okres oznaczony, z mocą wsteczną, świadczeń

W art. 78 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia cały fragment tekstu o brzmieniu "renty rodzinnej w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę", zapisany bez dodatkowego znaku interpunkcyjnego, oddzielony został spójnikiem "lub" od pozostałych wymienianych kolejno świadczeń warunkujących utratę statusu bezrobotnego, co powoduje, że ograniczenie wysokości wynagrodzenia należy

Z treści art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jednoznacznie wynika, że okres 365 dni nie musi mieć charakteru ciągłego. Ważne jest jedynie, aby zaliczane okresy występowały w czasie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania i po zsumowaniu równe były przynajmniej 365 dniom. W przypadku określonym w art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. d) ww. ustawy

Z treści art. 76 ust. 2 pkt 4 w zw. z art. 41 ust. 6 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wynika, że koniecznym warunkiem uznania nienależnego charakteru świadczenia pieniężnego pobranego przez osobę bezrobotną jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: nieukończenie szkolenia oraz wina bezrobotnego rozumiana jako naganny stosunek psychiczny osoby do podejmowanego działania, uzewnętrzniający

Przypomnieć należy, że grzywnę w celu przymuszenia nakłada się w szczególności w wypadku, gdy ciążący na zobowiązanym obowiązek może być spełniony tylko osobiście przez niego lub gdy użycie innego środka egzekucyjnego jest niemożliwe albo niecelowe.

Podkreślić należy, że grzywna nie jest karą, lecz formą nacisku mającą na celu skłonienie zobowiązanego poprzez dolegliwość finansową do określonego zachowania się.

W ocenie Sądu I instancji, organy inspekcji pracy, jako powołane do czuwania nad przestrzeganiem prawa pracy, nie mogą jednak zaniechać ustalenia, z jakich powodów pracodawca wstrzymał wypłatę wynagrodzenia i czy ma to uzasadnione podstawy w świetle obowiązujących przepisów. Dopiero, gdy ocena i kwalifikacja podnoszonych przez stronę zdarzeń może być różna, spór należy pozostawić do rozstrzygnięcia

Niedopuszczalność odwołania z przyczyn podmiotowych obejmuje sytuacje wniesienia odwołania przez podmiot nie mający legitymacji do wniesienia tego środka zaskarżenia albo też wniesienia odwołania przez stronę niemającą zdolności do czynności prawnych. Przyczyny podmiotowe pozostają zatem w bezpośrednim związku z przyznaniem jednostce statusu strony. Natomiast niedopuszczalność odwołania z przyczyn

Wskazuje się, że koncepcja rozumienia bezpośredniego przepisów prawnych, jest nieadekwatna. Z wyróżnieniem rozumienia bezpośredniego i jego braku, łączono paremię clara non sunt interpretanda.

W sytuacji podniesienia obu podstaw kasacyjnych, zasadą jest w pierwszej kolejności rozpoznanie zarzutów procesowych, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd I instancji przepis prawa materialnego