O świadczeniu nienależnie pobranym można mówić, gdy strona w momencie zgłoszenia się do urzędu pracy w celu uzyskania statusu bezrobotnego i świadczeń związanych z tym statusem, będąc świadoma - w wyniku udzielonego jej pouczenia - znaczenia prawnego określonych okoliczności decydujących o uznaniu za osobę bezrobotną, okoliczności te zataja lub oświadcza nieprawdę (art. 76 ustawy o promocji zatrudnienia
Celem art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jest wyłączenie z grona osób bezrobotnych osób prowadzących działalność gospodarczą, przy czym za takie należy uważać osoby wpisane do ewidencji tej działalności. Cel ten jest trudny do osiągnięcia, gdy bada się faktyczne wykonywanie działalności gospodarczej, w związku z czym przyjmuje się domniemanie wynikające
Nawet krótkotrwałe łączenie statusu bezrobotnego z wykonywaniem pracy zarobkowej, przy braku szczególnych okoliczności, usprawiedliwia nałożenie sankcji, o której mowa w art. 33 ust. 4 pkt 1 u.p.z., a sankcja ta nie może być postrzegana jako nieproporcjonalne wkroczenie w sferę praw jednostki.
Celem art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jest wyłączenie z grona osób bezrobotnych osób prowadzących działalność gospodarczą, przy czym za takie osoby należy uważać osoby wpisane do ewidencji działalności gospodarczej. Cel główny powyższego przepisu, jak wskazywało wieloletnie funkcjonowanie podobnych norm, jest trudny do osiągnięcia, gdy bada się faktyczne
Celem art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jest wyłączenie z grona osób bezrobotnych osób prowadzących działalność gospodarczą, przy czym za takie osoby należy uważać osoby wpisane do ewidencji działalności gospodarczej. Cel główny powyższego przepisu, jak wskazywało wieloletnie funkcjonowanie podobnych norm, jest trudny do osiągnięcia, gdy bada się faktyczne
Celem art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jest wyłączenie z grona osób bezrobotnych osób prowadzących działalność gospodarczą, przy czym za takie osoby należy uważać osoby wpisane do ewidencji działalności gospodarczej. Cel główny powyższego przepisu, jak wskazywało wieloletnie funkcjonowanie podobnych norm, jest trudny do osiągnięcia, gdy bada się faktyczne
W świetle art. 76 ust. 2 pkt 2 u.p.z. dla ustalenia obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia, decydujące znaczenie ma świadomość i zamiar bezrobotnego, który pobrał świadczenie w złej wierze.
Organy administracji publicznej powinny dokonywać wykładni przepisów art. 33 ust. 4 pkt 1 i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mając na uwadze nie tylko ich literalne brzmienie, ale również wykładnię celowościową i funkcjonalną oraz zasadę proporcjonalności wynikającą z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.
Przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f) ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy po jej nowelizacji z 2010 r. stanowi, że status bezrobotnego można nabyć również w okresie, w którym zgłoszono zawieszenie prowadzenia działalności gospodarczej. Ponieważ w art. 75 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy została wyłączona możliwość uzyskania zasiłku dla bezrobotnych w okresie zawieszenia wykonywania działalności
Decyzja w przedmiocie umorzenia nienależnie pobranego świadczenia zapada w ramach uznania administracyjnego. Świadczą o powyższym pierwsze słowa art. 76 ust. 7 ustawy mówiące, iż starosta może (ale nie musi) podjąć taką decyzję (lub odroczyć, rozłożyć na raty), nawet wówczas gdy zaistniały przesłanki wymienione w pkt 1 w/w przepisu. Decyzje podejmowane w ramach uznania administracyjnego musi poprzedzać