1. Cech Rzemiosł Różnych może korzystać z dobrodziejstw rozwiązania zawartego w art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. 2. Cech określony jako "związek pracodawców" może być alternatywnie określony także jako "organizacja pracodawców".

Należy uznać za dopuszczalne złożenie poprawionej deklaracji, czy też zeznania, jeżeli jest to wynikiem błędu popełnionego w pierwszej deklaracji. Jeżeli organ podatkowy do momentu złożenia poprawionej deklaracji nie wydał jeszcze decyzji w przedmiocie tego podatku, deklaracja ta, zgodnie z art. 168 Kpa powinna stać się podstawą ustalenia wysokości zobowiązania. W przypadku zaś, gdy deklaracja ta została

Pojęcie praw majątkowych nie zostało zdefiniowane w ustawie. Artykuł 18 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wymienia jedynie przykładowo, bo używa zwrotu 'w szczególności', kilka rodzajów praw majątkowych zalicza do nich prawa autorskie, prawa do projektów wynalazczych, prawa do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych. Jest to jednak katalog

Z samego faktu sprzedaży lokalu mieszkalnego przez gminę nie wynika, iż tym samym został spełniony warunek określony w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./. Przy interpretacji wspomnianego przepisu należy bowiem stosować wykładnię ścisłą, a nie rozszerzającą. zmierzającą do objęcia ulgą także budynków /lokali

Wydatek na wpłacenie kaucji nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu ze względu na swój zwrotny charakter. Trzeba przy tym wskazać konsekwentnie, że gdyby kaucję uznać za koszt uzyskania przychodu, to jej zwrot byłby przychodem podlegającym opodatkowaniu. organy podatkowe słusznie więc uznały, że kaucja jest świadczeniem nie rzutującym w żaden sposób na obowiązek podatkowy, a więc obojętnym

1. Przepis art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w sposób enumeratywny wymienia, jakich kosztów ustawodawca nie uważa za "koszty uzyskania przychodu". Przepis ten - w brzmieniu obowiązującym w 1992 r. - nie wyłączał kosztów związanych z używaniem prywatnego samochodu wynajmującego związanych z jego dojazdem do przedmiotu najmu

1. Artykuł 139 Kpa ustanawia zasadę zakazu reformationis in peius. Od tej zasady art. 174 Kpa wprowadza wyjątek; wniesienie przez podatnika odwołania otwiera możliwość pogorszenia jego sytuacji. W celu zapewnienia jednak zasady dwuinstancyjności, organ odwoławczy nie ma kompetencji do zmiany decyzji organu I instancji, a obowiązany jest zwrócić sprawę temu organowi. 2. Nie stanowią podstawy do odliczenia

1. Sprawa zwrotu nienależnie uiszczonego podatku jest indywidualną sprawą z zakresu administracji i jeśli podatnik złożył stosowny wniosek do organu podatkowego, to - w myśl art. 104 Kpa - sprawa ta powinna być załatwiona poprzez wydanie decyzji. Dokonanie zwrotu via facti jest możliwe tylko w sytuacji, gdy nadpłata lub nienależność podatku jest oczywista i gdy nie ma potrzeby prowadzenia postępowania

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym w 1993 r. /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/ zawierała odmienną regulację prawną w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne /art. 16 ust. 1 pkt 25/ oraz rezerw tworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona /art

Przychód ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, wydatkowany w formie zaliczki w okresie roku od sprzedaży tego prawa na nabycie budynku mieszkalnego, jest wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, w brzmieniu obowiązującym

Żaden przepis ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ nie wyłącza członków komisji nie będących radnymi z zakresu objętego hipotezą art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

1. W regulacji przyjętej w art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ znajduje swój praktyczny wyraz zasada sprawiedliwości i równości opodatkowania. jest to norma o charakterze socjalnym. Osoby, o których mowa w tym przepisie są obciążone dodatkowymi wydatkami wynikającymi z niepełnosprawności. Chodzi więc o takie

1. Stosowne ustalenia faktyczne i rozważania prawne powinny być zawarte - zgodnie z art. 107 par. 3 Kpa - w uzasadnieniu decyzji, a nie dopiero w odpowiedzi na skargę. 2. Podjęcie decyzji w przedmiocie ograniczenia wysokości zaliczek przewidziane w art. 44 ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ uzależnione jest od uznania organów

Opinia Głównego Urzędu Statystycznego nie powinna mieć znaczenia rozstrzygnięcia wstępnego wiążącego organ podatkowy /w takiej sytuacji winna być wydawana w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie - por. art. 106 Kpa/, lecz należy ją traktować jako jeden z dowodów w sprawie.

Organy podatkowe sprawdziły, czy dokument przedstawiony przez skarżących dla udowodnienia poniesienia wydatków na cele mieszkaniowe jest wiarygodny. Ustaliły, że w przedsiębiorstwie, które figuruje jako sprzedawca określonych w rachunku towarów, nie ma kopii spornego rachunku, a co więcej, że zarówno w dniu wystawienia rachunku przedstawionego przez skarżących, jak i w całym roku 1993 nie prowadziło

1. Podmiotem zobowiązanym do opłacenia podatku VAT była spółka cywilna a nie indywidualnie poszczególni wspólnicy jako osoby fizyczne. Decyzja organu I instancji nie narusza interesu prawnego osoby fizycznej a solidarna odpowiedzialność wspólnika spółki cywilnej za zobowiązania podatkowe spółki jest możliwa na podstawie decyzji organu podatkowego o odpowiedzialności wspólnika wydanej w oparciu o przepis

Umowy cywilnoprawne nie mogą zmieniać obowiązków, jakie wynikają z prawa podatkowego, a organy podatkowe - w ramach przysługujących im uprawnień - są władne ocenić skuteczność czynności cywilnoprawnych z punktu widzenia prawa daninowego. Ocena treści i celu umowy cywilnoprawnej /np. czy nie zmierza ona do obejścia obowiązku podatkowego/ nie może być bowiem traktowana jako naruszenie swobody kształtowania

Umowa o pracę zawarta przez członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z samym sobą jako nieważna nie może rodzić skutków prawnych w postaci zaliczenia wydatków związanych z tą umową do kosztów uzyskania przychodu /art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.

1. Konsekwencją prawną podpisania rozstrzygnięcia organu podatkowego przez osobę nieupoważnioną będzie uznanie tego rozstrzygnięcia za wydane bez podstawy prawnej, co zgodnie z art. 156 par. 1 pkt 2 stanowi przesłankę do stwierdzenia nieważności takiego rozstrzygnięcia. 2. Decyzja o odpowiedzialności nabywcy majątku podatnika ma charakter konstytutywny i fakt zapłaty podatku nie zwalnia organów podatkowych

1. Treść, a nie forma, przesądza o tym, czy dany akt jest decyzją administracyjną. 2. W oczywistej sprzeczności z zasadą lex retro non agit i zasadą ochrony praw nabytych pozostaje stanowisko organów podatkowych, którego istota sprowadza się do tego, że do umów leasingowych, zawartych przed dniem 16 kwietnia 1993 r., stosuje się przepis ograniczający do określonej wysokości wynikającej z przemnożenia

1. Możliwość czysto kasacyjnego załatwienia sprawy traktowana jest przez kodeks postępowania administracyjnego jako wyjątkowa. 2. Jeżeli organ odwoławczy orzekł co do istoty sprawy i zmniejszył jedynie wymiar zobowiązania podatkowego, to decyzją ustalającą zobowiązanie podatkowe /w części utrzymanej w mocy/ jest decyzja organu pierwszej instancji i z doręczeniem tej decyzji związany jest obowiązek

Przepis art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "c" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w latach 1992-1993, stanowi podstawę do odliczenia od dochodu, przy ustalaniu podstawy obliczenia podatku, wydatków poniesionych w roku podatkowym przez podatnika na spłatę kredytów zaciągniętych przez spółdzielnię mieszkaniową na

Podstawą orzeczenia organów obu instancji w przedmiocie odmowy zaniechania poboru zaliczek na podatek dochodowy z tytułu poniesionych wydatków na cele rehabilitacyjne była ocena sytuacji materialnej podatnika, z której wynikało, że jego dochód na 1 członka rodziny podatnika znacznie przekraczał kwotę najniższej emerytury, wobec czego podatnik nie znalazł się w sytuacji uprawniającej go do przyznania

1. Nie można uznać, iż w punkcie 9 art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/ ustawodawca wprowadził koniunktywne pojęcie odpisu i wpłaty. 2. Przepis art. 12 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych /Dz.U. nr 43 poz. 163 ze zm./ niewątpliwie wprowadził obowiązek gromadzenia środków funduszu na odrębnym